Για την υφαρπαγή των μορφών του Εθνικού Ελληνισμού.:Με αφορμή ένα «γλυπτό» της Μέδουσας.

Ανακοίνωση 389/ 21.10."2020"

Με αφορμή το έργο του Ιταλοαργεντίνου καλλιτέχνη Luciano Garbati «η Μέδουσα με το κεφάλι του Περσέα», που τοποθετήθηκε έξω από το ποινικό δικαστήριο στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, είμαστε αναγκασμένοι για ακόμη μια φορά να επισημάνουμε τον κραυγαλέο μυθολογικό αναλφαβητισμό που διέπει τις μεταχριστιανικές γενιές και τις παρασύρει σε
απόλυτες παρερμηνείες και επιφανειακούς αποσυμβολισμούς της Εθνικής μας μυθολογίας.

Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών, ως φορέας της Ελληνικής Εθνικής θρησκείας οφείλει, για μια ακόμη φορά, να δημοσιοποιήσει τις αρχές που θα πρέπει να διέπουν την προσέγγιση, την ανάλυση και τις διαχρονικές προεκτάσεις του Ελληνικού μύθου, καθώς επίσης και να καταδείξει τις «πονηρές» στρεβλώσεις στις οποίες καταφεύγουν, τεχνηέντως ή μη, όσοι θέλουν να συκοφαντήσουν και να απαξιώσουν τον Ελληνικό προχριστιανικό μας πολιτισμό.

Ο μονοθεϊστής άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον μύθο στην καλύτερη περίπτωση ως αλληγορία ηθικοπλαστικού περιεχομένου και στην χειρότερη ως παραμύθι γεμάτο υπερβολές, φαντασιοπληξίες και δεισιδαιμονίες. Τον μπερδεύει, εσκεμμένα ή μη, με την Θεολογία και την φιλοσοφία σε μια προσπάθεια να τον απαξιώσει και να τον διαχειριστεί κατά το δοκούν. Πιστός στις επιταγές των πνευματικών του «γερόντων», όπως του αποστόλου Παύλου, που τον συμβουλεύει «να αποφεύγει τους βέβηλους και γραώδεις μύθους» ή του Γρηγορίου του Θεολόγου, που αποκαλεί τους μύθους «διδάγματα Δαιμόνων», υποβιβάζει τον μύθο σε αναξιόπιστη παιδική ιστορία πρωτόγονων κοινωνιών και βλέπει σε αυτούς τις άχαρες αδυναμίες των ανθρώπων και τα σκανδαλιστικά πάθη των θεών. Και το χειρότερο από όλα είναι το γεγονός ότι θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να κάνει τις δικές του «αναγνώσεις» στον μύθο ανάλογα με τις πολιτικές, θρησκευτικές ή όποιες άλλες πεποιθήσεις.

Έτσι και ο Garbati έκανε τις προσωπικές του αναζητήσεις και κατέληξε ότι η μυθική φιγούρα της Μέδουσας αντιπροσωπεύει «την βιασμένη και κακοποιημένη γυναίκα που έρχεται τώρα να πάρει εκδίκηση από θεούς και θνητούς». Ο δημιουργός του «γλυπτού» όμως, αγνοεί ότι οι έννοιες «μητριαρχία-πατριαρχία» στον Ελληνικό προχριστιανικό κόσμο δεν σημαίνουν κυριαρχία του ενός φύλου πάνω στο άλλο, αλλά απλώς σηματοδοτούν τα χαρακτηριστικά που λαμβάνουν οι κοινωνίες και ο πολιτισμός που παράγουν. Ανάλογα με τις επιταγές της ανάγκης, άλλοτε υπερισχύουν τα «αρσενικά» χαρακτηριστικά και άλλοτε τα «θηλυκά», χωρίς να διώκονται τα φύλα ανάλογα με το ποιά χαρακτηριστικά υπερισχύουν. Αυτό που δυσκολεύεται να κατανοήσει ο σύγχρονος άνθρωπος, αποξενωμένος από τις Εθνικές του παραδόσεις και αφηγήσεις, είναι ότι για να αντιληφθεί το περιεχόμενο του μύθου, θα πρέπει να εντάσσεται στην ιστορική και πολιτισμική παράδοση του έθνους που τον γέννησε.

Ο μύθος δεν αναφέρεται σε ένα απώτερο και ξεχασμένο παρελθόν ούτε υποπίπτει στην ατομική ερμηνεία του καθενός. Είναι καθολικός και πάντα επίκαιρος. Λαμβάνει επεξηγήσεις μέσω της αλληγορίας και της αφαίρεσης και δεν αντιπαραβάλλεται με την έννοια της επιστήμης. Ο μύθος είναι η κωδικοποίηση της άχρονης Αλήθειας και εμπεριέχει όλες τις αντιλήψεις για την προέλευση του Κόσμου, των Θεών, των πολιτικών θεσμών και της Φύσης. Η μυθολογία του κάθε έθνους είναι ο θεμελιώδης λίθος του και ούτε συγκρίνεται με άλλες ούτε ιεραρχείται σε σχέση με αυτές.

Η προσωπική προσέγγιση στον μύθο στην οποία υποκύπτει ο Luciano Garbati μπορεί φαινομενικά να τον αλλοιώνει αλλά ουσιαστικά δεν αγγίζει την αυθεντικότητα και την εγκυρότητα της Αλήθειας που περιέχει. Η επιτήδεια παρερμηνεία του τον απαξιώνει σε διηγηματική αφήγηση. Τον κακοποιεί και προβάλει πάνω του τα μονοθεϊστικά νοητικά σχήματα της πάντα μονοσήμαντης «πολιτικής ορθότητας». Ταυτόχρονα δε, υποβιβάζει τα αυθεντικά σημαίνοντα του μύθου στην βιβλική προτροπή: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Αυτή όμως η προτροπή για την αντιμετώπιση της βαρβαρότητας, από μια εξίσου ισόποση ή μεγαλύτερη βαρβαρότητα, βρίσκεται πιο κοντά στο ισλαμικό «δίκαιο», παρά στην αρχαιοελληνική κοινωνική πραγμάτωση της έννοιας του Δικαίου.

Αν η πρωτοβουλία ενάντια στην σεξουαλική κακοποίηση ανθρώπων ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει την ρίζα της μονοθεϊστικής πατριαρχίας μπορεί να δανειστεί «μοτίβα υποβολής» από το κοινό βιβλίο των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών και να ποιήσει σε γλυπτό μια σκηνή από τον αιμομίκτη Λωτ σε κατάσταση μέθης να συνευρίσκεται ερωτικά με την κόρη του ή την εκπόρνευση της Σάρα από τον ίδιο τον σύζυγο και ετεροθαλή αδελφό της Αβραάμ.

Η παρερμηνεία και η κακοποίηση του ελληνικού μύθου από τον οδοστρωτήρα της πάντα μονοσήμαντης «πολιτικής ορθότητας» αφήνει μειούμενο όχι τον μύθο, αλλά τον άνθρωπο διότι του στερεί την ευκαιρία να αναζητήσει την Αλήθεια του «Είναι».

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

Για την παλινόρθωση της Εθνικής, Πολυθεϊστικής, Ελληνικής Παραδόσεως, Θρησκείας και Καθημερινού Τρόπου στην Νεοελληνική κοινωνία.