Παράδοξα γεγονότα της Αρχαίας Ελλάδας που δεν αποδέχτηκε ποτέ η Ιστορία

Πανάρχαιοι θρύλοι που διασώθηκαν για χιλιάδες χρόνια στόμα με στόμα , κρυμμένοι στα βάθη των αιώνων και γεγονότα που η ιστορία αρνήθηκε να καταγράψει ως ιστορικά. Μπορεί η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα να κωφεύει, αλλά δεν αργεί ο καιρός που οι ιστορικοί θα αναγκαστούν να δεχτούν την αρχαία υπερτεχνολογία του απώτατου παρελθόντος!

Πρώτο παράδοξο

Ο Άβαρης πάνω σε χρυσό μαγικό βέλος ταξίδευε από τόπο σε τόπο

Θαυματοποιός, μάγος και ιατρός της αρχαιότητος, υιός του Σεύθου. Ήτο ιερέας του Απόλλωνος, ο οποίος τον είχε καταστήσει ικανό να κάνει θαύματα και να ταξιδεύει από τόπο σε τόπο διασχίζοντας τον αέρα πάνω σε χρυσό μαγικό βέλος, όπως μας αναφέρει ο Ηρόδοτος.

Ο Άβαρης σαν ιππέας έκαμε ταξίδια στους αιθέρες. Μετά από εντολή του Απόλλωνος, έκανε το γύρω της γης χωρίς να λάβει καμμία τροφή σε όλο το διάστημα της περιφοράς, δηλαδή του γύρου της γης. Όταν ήλθε στην Ελλάδα θεράπευσε ασθενείς, δίδαξε την ιατρική επιστήμη, καθάρισε συνειδήσεις, έσωσε ψυχές, κατέπληξε τον κόσμο με τα υπερφυσικά έργα του και τις προφητείες του.

Σε αυτόν αναφέρονται ο Πλάτωνας στο έργο του «Χαρμίδης», ο Μένδης της Αιγύπτου στο έργο του «Φυσικά», ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (από την Ηράκλεια του Πόντου) και πολλοί άλλοι.Ο Ηρόδοτος στο 4ο βιβλίο του γράφει πολλές λεπτομέρειες για την ζωή του Άβαρη. Στην αρχαιότητα κυκλοφορούσαν πολλά αποκρυφιστικά βιβλία, τα οποία αποδίδοντο στον Άβαρη, όπως τα Σκυθικά μυθεύματα και μια Θεογονία σε πεζό λόγο.

Δεύτερο παράδοξο

Οι χρυσοί και ασημένιοι αθάνατοι πανίσχυροι μηχανικοί σκύλοι του βασιλέως Αλκίνοου.

Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ηφαίστου του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.

Τρίτο παράδοξο

Οι χρυσές θεραπαινίδες του Ηφαίστου εις τον Όλυμπο για τους Θεούς και τον ίδιο

Ο Ήφαιστος αν και τυπικά ήταν παντρεμένος με την Αφροδίτη αισθάνετο πολύ μοναξιά και αναγκάστηκε να φτιάξει μερικές χρυσές γυναίκες – θεραπαινίδες να τον βοηθάνε στο εργαστήριο, να τον στηρίζουν για να περπατάει καλύτερα, αλλά και για να έχει κάποιον να μιλάει.

Επίσης είχε κατασκευάσει για τους θεούς, κοπέλλες σαν τα «κρύα τα νερά», όμως ήτο από χρυσό, και είχαν ένα πλεονέκτημα, δεν μιλούσαν.

Αλλά ότι ήθελαν οι θεοί το έκαμαν, δηλαδή φέρε μου, νέκταρ, έφερνε νέκταρ. Φέρε μου αμβροσία, έφερνε αμβροσία, ότι τις ζητούσαν έκαναν.

Δηλαδή «υπηρέτριες» του Ολύμπου, όπου δεν ήσαν άνθρωποι, χρυσές, δηλαδή άψυχα όντα. Μήπως ρομπότ ; πράγμα που κατά τον Isaac Asimov αποτελεί την πρώτη αναφορά σε ρομπότ. [άρθρα & Σκέψεις- Γιώργος Εχέδωρος – http://www.elikoncc.info/?p=5140 ]

Επίσης ο Ήφαιστος είχε κατασκευάσει για τους θεούς κάτι σαν μικρά τραπεζάκια, που κάθε ένα είχε αυτό που ήθελε ο κάθε θεός, και τα οποία εκινούντο μόνα τους, και τα ονόμαζον αυτόματον.

Τέταρτο παράδοξο

Οι βοηθοί του Ηφαίστου

Είχε κατασκευάσει «αυτόματα» και για τον εαυτόν του, άνδρες από χρυσό ή μπρούτζο άνδρες οι οποίοι ήσαν επιστήμονες, τεχνίτες και οποίοι βοηθούσαν τον Ήφαιστο σε ότι τεχνούργημα ήθελε να κατασκευάσει.

Πέμπτο παράδοξο

Ο Τάλως κατασκευή του Ηφαίστου

Ο Τάλως ήτο κατασκεύασμα του Ηφαίστου, ο οποίος ήτο ένας πανύψηλος πολεμιστής χάλκινος δώρο στον βασιλέα της Κρήτης τον Μίνωα. Ο Τάλως έκανε τον γύρω της Κρήτης 3 φορές το 24ωρο. Όποιον έβλεπε να πλησιάζει και ήτο επικίνδυνος, του έριχνε βράχια και του βούλιαζε το καράβι.

Λέγεται ο Ηφαίστος θέλοντας να τιμήσει τον Τάλω για τον άδικο χαμό, είχε σπρωχθεί από τον Δαίδαλο «κατά λάθος» από την Ακρόπολη.

Ο Δαίδαλος Ο Τάλως φαίνεται πως ήταν ένας από τους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής διότι σε αυτόν αποδίδεται το κτίσιμο των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνος. Ο ναός της Αθηνάς κτίστηκε εις τον βράχο της Ακροπόλεως όπου σε αυτόν μάλλον είχε τοποθετηθεί για πρώτη φορά τον ξύλινο άγαλμα της προστάτιδος θεάς της πόλεως.

Ήτο ένας πάρα πολύ όμορφος νέος και λέγεται πως αυτή η μεγάλη του επιτυχία είναι που παρακίνησε την ζηλοφθονία του Δαίδαλου προς τον Τάλω και τον γκρέμισε «κατά λάθος» από την Ακρόπολη με αποτέλεσμα τον θάνατο του μεγάλου αρχιτέκτονα.

Η ιστορία αναφέρει πως ο Άρειος Πάγος που ανέλαβε την υπόθεση της εκδικάσεως του θανάτου του Τάλω καταδίκασε τον Δαίδαλο αφού και σαφώς δεν δέχτηκε την δικαιολογία της «κατά λάθους» ρίψεώς του αρχιτέκτονος από τον βράχο της Ακροπόλεως.

Δια την αποφυγή τιμωρίας ο Δαίδαλος έφυγε από την Αθήνα και ως φυγάς πηγαίνει εις την Κρήτη. Εδώ αρχίζει και η σχέση του με τον Μίνωα.

Άλλοι λέγουν ότι δεν είχε ουδεμία σχέση ο Τάλως του Δαιδάλου με τον Τάλω του Ηφαίστου.

Έκτο παράδοξο

Μεταλλικά ιπτάμενα άρματα

Ο Όμηρος, εξάλλου, στα έπη του, περιγράφει τις αστραπιαίες μετακινήσεις των ολύμπιων θεών στον αιθέρα με μεταλλικά άρματα. Μας δίνει, με τον τρόπο αυτόν, την υπόνοια μιας θεϊκής τεχνολογίας πολύ ανώτερης του ανθρώπου της εποχής εκείνης.

Αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα του, πως η Ήρα πέταξε από τον Όλυμπο πάνω από τα Πιέρια όρη, την Ημαθία, τα βουνά της Θράκης χωρίς να πατάνε οι φτέρνες της στις κορυφές των βουνών και από τον Άθω κατηφόρησε και «κατέβηκε» στη Λήμνο:

«Ἥρη δ᾽ ἀΐξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, 225

Πιερίην δ᾽ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν 226

σεύατ᾽ ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα 227

ἀκροτάτας κορυφάς· οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν· 228

ἐξ Ἀθόω δ᾽ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα, 229

Λῆμνον δ᾽ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντος.» 230

Ομήρου «Ιλιάς» Ραψωδία Ξ και στίοχοι 225-230

Όταν έκτισε την Κωνσταντινούπολη ο «Μέγας Κωνσταντίνος» μετέφερε σε αυτήν το άρμα του Διός που το οδηγούσαν πύρινα άλογα:

«Διός άρμα εν τετράσιν ίπποις πυρίνοις, ιπτάμενον παρά δύο στηλών, εκ παλαιών χρόνων υπάρχον» [Scriptores originum Constantinopolitarum 1 – Leipzig 1901, ανατ. 1975), σελ. 41-42.- Άρθρα & Σκέψεις- Γιώργος Εχέδωρος – http://www.elikoncc.info/?p=5140 ]

Έβδομο παράδοξο

Οι στυμφαλίδες όρνιθες

Αυτές ήσαν στην λίμνη της Στυμφαλίας, πήγε ο Ηρακλής για να τις εξοντώσει. Οι στυμφαλίδες όρνιθες ήτο πουλιά όμως ήτο μεταλλικά και από τα νύχια τους εκτόξευαν νύχια και κτυπούσαν τον αντίπαλό τους (σιδερένιο πουλί ;).

Όγδοο παράδοξο

Η μεταφορά του Οδυσσέως εις την πατρίδα του, με πλοίο των Φαιάκων

Ο Αλκίνοος, ζητώντας από τον Οδυσσέα πληροφορίες για την χώρα του και τον λαό του, του λέγει: « Πες μου και την χώρα σου και τον λαό σου και την πόλη, για να ετοιμασθούν προς την κατεύθυνση αυτή τα πλοία και να σε πάνε, γιατί δεν υπάρχουν κυβερνήτες σε αυτά, ούτε πηδάλια που έχουν τ’ άλλα καράβια, διότι αυτά αναγνωρίζουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τους εύφορους αγρούς και σαν πουλιά διαβαίνουν τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συννεφιά και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμμία βλάβη ή ν’ αφανισθούν»

Και φυσικά ο διάλογος [σε ερμηνεία όχι μετάφραση δια την καλύτερη κατανόηση] μεταξύ του Οδυσσέως και του Αλκίνοου είναι ενδιαφέρων διότι αναφέρονται τα ακόλουθα :

Όταν έφθασε η ώρα της αναχωρήσεώς του από το νησί τους, οι Φαίακες του λέγουν : έλα εδώ ξένε πες μας που μένεις, την χώρα σου, και την πόλη σου. Να το πούμε στο πλοίο να σε πάει.

Απαντά ο Οδυσσέας, θα το πω εγώ στον καπετάνιο, α ! τα δικά μας τα πλοία του απαντούν οι Φαίακες δεν έχουν ούτε καπετάνιους ούτε ναύτες, ούτε κατάρτια, ούτε πανιά, ούτε τιμόνια.

Απαντά ο Οδυσσέας, μα τι είδους πλοία είναι αυτά ;

Πες εσύ μην σε νοιάζει που πας, να το βάλλει το πλοίο στο «μυαλό του» (υπολογιστής 😉 και θα σε πάει, το βάζει στο μυαλό του και αφού προγραμματισθεί εκείνο σε πάει.

Και πως σε πάει, αφού δεν έχει καπετάνιο, ναύτες, κατάρτια, πανιά και τιμόνια ;

Σε πάει με ασφάλεια, χωρίς να σε βλέπει κανείς, πετώντας στο ουρανό ή ταξιδεύοντας κάτω από το κύμα μέσα σε Νεφέλη (;). Το πλοίο καταλαβαίνει την διάθεσή σου και θα περάσεις καλά στον δρόμο.

Ομήρου –«Οδύσσεια, κεφάλαιο θ, στίχοι 555-­565

εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε, 555

ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆες· 556

οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν, 557

οὐδέ τι πηδάλι᾽ ἔστι, τά τ᾽ ἄλλαι νῆες ἔχουσιν· 558

ἀλλ᾽ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν, 559

καὶ πάντων ἴσασι πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς 560

ἀνθρώπων, καὶ λαῖτμα τάχισθ᾽ ἁλὸς ἐκπερόωσιν 561

ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι· οὐδέ ποτέ σφιν 562

οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέος οὔτ᾽ ἀπολέσθαι. 563

ἀλλὰ τόδ᾽ ὥς ποτε πατρὸς ἐγὼν εἰπόντος ἄκουσα 564

Διακρίνεται σαφέστατα στα λόγια του ‘Αλκινόου ότι τα πλοία των Φαιάκων δεν είχαν καμμία σχέση, ούτε από άποψη μορφής, ούτε από άποψη λειτουργίας με τα συνηθισμένα αρχαία πλοία.

Ένατο παράδοξο

Ναυμαχία της Σαλαμίνος

Αρχηγός του ελληνικού στόλου Ευρυβιάδης, Σπαρτιάτης, εκείνος όμως που ήξερε την πολεμική τέχνη στην θάλασσα καλά, ήτο ο Θεμιστοκλής ο οποίος είχε πάρει και χρησμό, ότι η Αθήνα θα σωθεί από τα ξύλινα τείχη. Μερικοί, τότε που είχαν έρθει οι Πέρσες, είχε γίνει η μάχη των Θερμοπυλών και μετά την προδοσία του Εφιάλτου, προχώρησαν προς την Αθήνα.

Εν συντομία, όταν οι Πέρσες βάδιζαν προς την Αθήνα, μαζεύτηκαν οι πολιτικοί και από την άλλη οι στρατιωτικοί και λένε οι πολιτικοί : να τα βρούμε με τους Πέρσες, γιατί οι Πέρσες έρχονται και μας κάνουν χρυσούς από πάνω μέχρι κάτω. Και απαντούν οι πατριώτες οι Αθηναίοι : δεν υπάρχει χρυσός πάνω από την γη, ούτε χρυσός κάτω από την γη που να μας κάνει να προδώσουμε την πατρίδα μας.

Τότε παίρνουν τα κεφάλια των πολιτικών και λένε, θα πολεμήσουμε.

Ωστόσο επειδή υπήρχε χρησμός ώστε να σωθεί η Αθήνα από τα ξύλινα τείχη, μερικοί έβαλαν ένα ξύλινο τείχος γύρω – γύρω από την Ακρόπολη για να σωθούν από την Περσική λαίλαπα, ενώ ο Θεμιστοκλής είπε ότι τα ξύλινα τείχη είναι τα πλοία.

Καίνε οι Πέρσες τα ξύλινα τείχη, καίνε και την Αθήνα, και αυτοί οι οποίοι δεν θεώρησαν τα ξύλινα τείχη πέριξ της Ακροπόλεως ότι αυτά ήτο ο χρησμό είχαν καταφύγει στην Σαλαμίνα.

Τότε ο ελληνικός στόλος έρχεται στο στενό μεταξύ Αθήνας και Σαλαμίνος και έρχονται οι Πέρσες από την μια μεριά από την πλευρά του Πειραιώς και πάνε να κάνουν κυκλωτική κίνηση ώστε να τους κλείσουν και από την άλλη μεριά της Ελευσίνος.

Τότε λέγει ο Ευρυβιάδης να φύγουμε πριν μας κλείσουν και μας συνθλίψουν, ο Θεμιστοκλής απαντά όχι θα πολεμήσουμε εδώ μέσα στα στενά. Φθάνει δε στο σημείο να στείλει το δάσκαλο των παιδιών του, ο οποίος ήτο μισός Πέρσης και μισός Έλληνας, να τους ειδοποιήσει ότι οι Έλληνες θα προσπαθήσουν να φύγουν από την πάνω μεριά της Σαλαμίνος, της Ελευσίνος, ο οποίος το ομολόγησε όταν ήτο σίγουρος ότι ο δάσκαλος των παιδιών του είχε κάμει αυτό που ήθελε, δηλαδή να κλείσουν οι Πέρσες τους Έλληνες στο στενό της Σαλαμίνος.

Οι Πέρσες πάνε τότε από την πάνω μεριά της Σαλαμίνος και κλείνουν τους Έλληνες στα στενά, θεωρώντας οι Πέρσες ότι τώρα θα τους νικήσουν διότι δεν έχουν από πού να διαφύγουν, άρα η νίκη είναι δική τους.

Αναφέρουν δυο αρχαίοι ιστορικοί : « καθώς εγένετο η ναυμαχία είδαν πολλοί μάρτυρες, στην Ελευσίνα στο Θριάσιο πεδίο που υπήρχον τα ιερά των Ελλήνων να υψώνονται καπνοί και φλόγες και με πολύ μεγάλη φασαρία να φεύγουν πύρινες γλώσσες, να ανεβαίνουν στον ουρανό και να πάνε να πέφτουν επάνω εις τα Περσικά πλοία και να τα κατακαίουν (είδος πυραύλου ;).

Επίσης ανάμεσα στα πλοία καθώς εγένετο η ναυμαχία, εμφανίσθηκαν μεταλλικοί δράκοντες εντός της θαλάσσης οι οποίοι ελίσσονται ανάμεσα ελληνικών και περσικών πλοίων, εμβολίζοντας τα περσικά (είδος υποβρυχίου 😉

Οπότε γίνεται κατανοητό γιατί ο Θεμιστοκλής «πρόδωσε» τον ελληνικό στόλο διότι θα ήξερε κάποιο μυστικό των ιερών της Ελευσίνος, και γι’ αυτό ήθελε η μάχη να γίνει στο στενό ;

Η ανωτέρω αναφορά γίνεται από τον Ηρόδοτο εις την Ουρανία στίχος 65 :

65. ἔφη δὲ Δίκαιος ὁ Θεοκύδεος, ἀνὴρ Ἀθηναῖος φυγάς τε καὶ παρὰ Μήδοισι λόγιμος γενόμενος τοῦτον τὸν χρόνον, ἐπείτε ἐκείρετο ἡ Ἀττικὴ χώρη ὑπὸ τοῦ πεζοῦ στρατοῦ τοῦ Ξέρξεω ἐοῦσα ἔρημος Ἀθηναίων, τυχεῖν τότε ἐὼν ἅμα Δημαρήτῳ τῷ Λακεδαιμονίῳ ἐν τῷ Θριασίῳ πεδίῳ, ἰδεῖν δὲ κονιορτὸν χωρέοντα ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ὡς ἀνδρῶν μάλιστά κῃ τρισμυρίων, ἀποθωμάζειν τε σφέας τὸν κονιορτὸν ὅτεων κοτὲ εἴη ἀνθρώπων, καὶ πρόκατε φωνῆς ἀκούειν, καί οἱ φαίνεσθαι τὴν φωνὴν εἶναι τὸν μυστικὸν ἴακχον.

[2] εἶναι δ᾽ ἀδαήμονα τῶν ἱρῶν τῶν ἐν Ἐλευσῖνι γινομένων τὸν Δημάρητον, εἰρέσθαί τε αὐτὸν ὅ τι τὸ φθεγγόμενον εἴη τοῦτο. αὐτὸς δὲ εἰπεῖν «Δημάρητε, οὐκ ἔστι ὅκως οὐ μέγα τι σίνος ἔσται τῇ βασιλέος στρατιῇ· τάδε γὰρ ἀρίδηλα, ἐρήμου ἐούσης τῆς Ἀττικῆς, ὅτι θεῖον τὸ φθεγγόμενον, ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ἰὸν ἐς τιμωρίην Ἀθηναίοισί τε καὶ τοῖσι συμμάχοισι.

[3] καὶ ἢν μέν γε κατασκήψῃ ἐς τὴν Πελοπόννησον, κίνδυνος αὐτῷ τε βασιλέι καὶ τῇ στρατιῇ τῇ ἐν τῇ ἠπείρῳ ἔσται, ἢν δὲ ἐπὶ τὰς νέας τράπηται τὰς ἐν Σαλαμῖνι, τὸν ναυτικὸν στρατὸν κινδυνεύσει βασιλεὺς ἀποβαλεῖν.

[4] τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐτῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται· καὶ τὴν φωνὴν τῆς ἀκούεις ἐν ταύτῃ τῇ ὁρτῇ ἰακχάζουσι». πρὸς ταῦτα εἰπεῖν Δημάρητον «σίγα τε καὶ μηδενὶ ἄλλῳ τὸν λόγον τοῦτον εἴπῃς·

[5] ἢν γάρ τοι ἐς βασιλέα ἀνενειχθῇ τὰ ἔπεα ταῦτα, ἀποβαλέεις τὴν κεφαλήν, καὶ σε οὔτε ἐγὼ δυνήσομαι ῥύσασθαι οὔτ᾽ ἄλλος ἀνθρώπων οὐδὲ εἶς. ἀλλ᾽ ἔχ᾽ ἥσυχος, περὶ δὲ στρατιῆς τῆσδε θεοῖσι μελήσει».

[6] τὸν μὲν δὴ ταῦτα παραινέειν, ἐκ δὲ τοῦ κονιορτοῦ καὶ τῆς φωνῆς γενέσθαι νέφος καὶ μεταρσιωθὲν φέρεσθαι ἐπὶ Σαλαμῖνος ἐπὶ τὸ στρατόπεδον τὸ τῶν Ἑλλήνων. οὕτω δὴ αὐτοὺς μαθεῖν ὅτι τὸ ναυτικὸν τὸ Ξέρξεω ἀπολέεσθαι μέλλοι. ταῦτα μὲν Δίκαιος ὁ Θεοκύδεος ἔλεγε, Δημαρήτου τε καὶ ἄλλων μαρτύρων καταπτόμενος.

Εις το ανωτέρω αναφέρεται και ο Πλούταρχος εις το έργο του «Βίοι παράλληλοι – Θεμιστοκλής», στίχος 15,1 :

15. ἐν δὲ τούτῳ τοῦ ἀγῶνος ὄντος φῶς μὲν ἐκλάμψαι μέγα λέγουσιν Ἐλευσινόθεν, ἦχον δὲ καὶ φωνὴν τὸ Θριάσιον κατέχειν πεδίον ἄχρι θαλάττης, ὡς ἀνθρώπων ὁμοῦ πολλῶν τὸν μυστικὸν ἐξαγόντων Ἴακχον. ἐκ δὲ τοῦ πλήθους τῶν φθεγγομένων κατὰ μικρὸν ἀπὸ γῆς ἀναφερόμενον νέφος ἔδοξεν αὖθις ὑπονοστεῖν καὶ κατασκήπτειν εἰς τὰς τριήρεις. ἕτεροι δὲ φάσματα καὶ εἴδωλα καθορᾶν ἔδοξαν ἐνόπλων ἀνδρῶν ἀπ’ Αἰγίνης τὰς χεῖρας ἀνεχόντων πρὸ τῶν Ἑλληνικῶν τριηρῶν· οὓς εἴκαζον Αἰακίδας εἶναι παρακεκλημένους εὐχαῖς πρὸ τῆς μάχης ἐπὶ τὴν βοήθειαν.

Δέκατο παράδοξο

Η δια μέσου της δρυός δυνατότητα να γίνονται ορατά τα κεκρυμμένα της γης

Ο Λυγκεύς ο υιός του Αφαρέως και της Αρήνης, περιώνυμος κατά τους αρχαίους δια την οξυδέρκειά του.

Ο Πίνδαρος μας πληροφορεί ότι ηδύνατο να βλέπει και δια μέσου στελέχους δρυός ή κατ’ άλλους και τα υπό την γην κεκρυμμένα εκ τούτου και η παροιμία «οξύτερον του Λυγκέως βλέπειν».

Κατά τον πόλεμο των Διοσκούρων προς τους Αφαρείδες, ο Λυγκεύς εφονεύθηκε υπό του Πολυδεύκου.

Ενδέκατο παράδοξο

Η ναυμαχία εις τις Αργινούσες νήσους.

Κατά την ώρα της ναυμαχίας, υπήρχε ένα «φωτεινό αντικείμενο» συνέχεια επάνω από τον Περσικό στόλο, το οποίο περιστρέφετο εις τον ουρανό επάνω από τα περσικά πλοία (ιπτάμενο σκάφος 😉

Δωδέκατο παράδοξο

Η μάχη του Μαραθώνος

Εκεί ξέρουμε τον πολεμιστή που εμφανίσθηκε από το πουθενά ανάμεσα της παρατάξεως των Αθηναίων και όταν τελείωσε η μάχη έφυγε από πουθενά, όπου μετά κάθε χρόνο οι Αθηναίοι του απέδιδαν τιμές, και ο οποίος κρατούσε ένα υνί το οποίο έβγαζε φλόγες και με αυτό κατάκαιγε τους Πέρσες.

Δεκατοτρίτο παράδοξο

Η μάχη της Τύρου από τον Αλέξανδρο

Όταν την πολιόρκησε ο Αλέξανδρος ήτο ο τρίτος βασιλέας που την πολιορκούσε, ο πρώτος ήτο ο Ναβουχοδονόσωρ ο οποίος την πολιορκούσε μέχρι να την καταλάβει 12 χρόνια, ο δεύτερος μετά από 7 χρόνια πολιορκίας, ο Αλέξανδρος 7 μήνες.

Μάλιστα όταν είδε ότι δεν του πήγαιναν καλά τα σχέδια της πολιορκίας, έφυγε στην ενδοχώρα, δηλαδή μέσα στην Συρία στην έρημο και όταν γύρισε εμφανίσθηκαν κάτι ιπτάμενες ασπίδες οι οποίες με λάμψεις δυνατές κτύπησαν τα τείχη, όπου μέσα από καπνούς και φασαρίες και τα τείχη κατέπεσαν. Από το νότιο μέρος της Τύρου, όπου ήτο ένα νησάκι, ονόματι του Ηρακλέους, όπου το νησάκι αυτό ήτο συνδεδεμένο με την Τύρο και εκεί υπήρχαν τείχη, όπου αυτά κτύπησαν οι ιπτάμενες ασπίδες, και αφού κατέπεσαν από εκεί μπήκε ο ελληνικός στρατός και την κατέβαλε.

Δεκατοτέταρτο παράδοξο

Τα ταξίδια του Λουκιανού εις την Σελήνη και τις Πλειάδες

Ο Λουκιανός εις το έργο του «Αληθής Ιστορία» αναφέρεται για ένα ταξίδι εις την Σελήνη, όπου λέγει :

«…τυφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον»

Μετάφραση : Δημιουργήθηκε τυφώνας που περιέστρεψε το πλοίο και το σήκωσε στον αέρα τριακόσια στάδια χωρίς να ξαναπέσει στο πέλαγος, αλλά έμεινε εκεί μετέωρο.

Ο οποίος μάλιστα μας πληροφορεί ότι με το αερόπλοιό του, έφθασε και σε ένα οικισμό που είχε το όνομα Λυχνόπολις.

Ο συγγραφέας ο οποίος έζησε το 160 μ.Χ. λέγει ότι το ταξίδι αυτό το έκαμε από περιέργεια «ἡ τῆς διανοίας περιεργία», αλλά και για να μάθει τι υπάρχει εις την άκρη του Ωκεανού και τι άνθρωποι κατοικούν : «Τὸ βούλεσθαι μαθεῖν τί τὸ τέλος ἐστὶν τοῦ ὠκεανοῦ καὶ τίνες οἱ πέραν κατοικοῦντες ἄνθρωποι». Εκεί βρήκαν μια τεράστια χάλκινη στήλη που ήταν γραμμένη στα ελληνικά και έλεγε πως μέχρι εκεί είχανε φθάσει ο Ηρακλής και ο Διόνυσος.

Όταν εξήλθαν για αναγνώριση στο νησί συνάντησαν κι έναν ποταμό τεράστιο που δεν έτρεχε νερό αλλά κρασί που έβγαινε απευθείας από τις ρίζες των αμπελιών. Υπήρχαν και ψάρια που όταν τα έτρωγε κανείς μεθούσε. Έφυγαν από το νησί και όταν βρεθήκανε στο πέλαγος δημιουργήθηκε ξαφνικά τυφώνας που άρπαξε το πλοίο και το σήκωσε τριακόσια στάδια αλλά δεν το άφησε να πέσει πάλι στη θάλασσα. Επτά μέρες και επτά νύκτες βρισκόταν στον αέρα. Την όγδοη μέρα είδαν μια μεγάλη γη στον αέρα σαν ένα νησί λαμπερό που είχε σχήμα σφαίρας με φωτισμό μεγάλο. Προσγειώθηκαν σε αυτή όπου και αποβιβάστηκαν. Διερευνώντας την παράξενη γη διαπίστωσαν πως ήταν κατοικήσιμη και καλλιεργημένη.

Ο Λουκιανός μας λέγει πως η γη που βρήκαν την κατοικούσαν τερατόμορφα όντα. Ένα είδος από αυτά τους συνέλαβε και τους οδήγησε στο βασιλέα τους που είχε το όνομα Ενδυμίων. Αυτός κατάλαβε πως ήτο Έλληνες από τη στολή τους. Απόρρησε πως κατάφεραν να ταξιδεύσουν στον ουρανό. Λέγει ακριβώς: «ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ελληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες;»

Τους εξήγησε μάλιστα πως ο τόπος που βρίσκονται είναι η σελήνη που βλέπουν από τη γη.

Τότε πληροφορήθηκε πως εκεί, στο διάστημα, κατοικούσαν άλλα όντα αλλά με κοινά γνωρίσματα αυτών της γης. Με κράτη, με διενέξεις και πολέμους. Υπήρχαν οι «Σεληνίτες», και οι Ηλιώτες που είχαν κοινή αποικία τον Εωσφόρο. Είχαν υπογράψει μάλιστα και συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους. Τη συνθήκη αυτήν την γράψανε με ηλεκτρισμό και τη στήσανε στο μέσο του αέρα στα σύνορά τους : «ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στήλῃ ἠλεκτρίνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις». Επίσης μιλάει για παράδοξα μας λέγει ο Λουκιανός πως πολλά παράδοξα γίνονταν στη Σελήνη. Τα αρσενικά όντα εκεί γεννούσαν. Δεν υπήρχε καν όνομα γυναικείο και οι γάμοι γίνονταν μεταξύ ανδρών. Ο κάθε ένας μέχρι τα είκοσί πέντε του χρόνια … πηδιέται , μετά …πηδάει αυτός…[!!] «μέχρι μὲν οὖν πέντε καὶ εἴκοσι ἐτῶν γαμεῖται ἕκαστος, ἀπὸ δὲ τούτων γαμεῖ αὐτός». Εκτός από αυτό το σεξουαλικό παράδοξο εκεί τα όντα όταν γερνάνε δεν πεθαίνουν, όπως στη γη, αλλά σαν καπνός διαλύονται και γίνονται αέρας.

Μας λέγει με τι τρόπο οι σεληνίτες έρχονται σε επαφή με τους γήινους. «Υπάρχει ένα μεγάλο κάτοπτρο πάνω από ένα αβαθή φρεάτιο. Αν κατέβει κάποιος στο φρεάτιο ακούει όλα όσα εμείς λέμε στη γη. Κι εάν στραφεί κάποιος προς το κάτοπτρο βλέπει όλες τις πόλεις όλα τα έθνη όπως βλέπουμε τον καθένα. Τότε και εγώ τους συγγενείς μου είδα και όλη την πατρίδα, αν, βέβαια, και αυτοί με έβλεπαν δεν μπορώ με ασφάλεια να το πω. Και αν κάποιος δε με πιστεύει όταν κάποτε και αυτός πάει εκεί θα διαπιστώσει ότι λέω αλήθεια…».

Έπειτα μιλάει για ένα ταξίδι εις τις Πλειάδες.

Συνεχίζει και λέγει : αφού ταξιδεύσαμε, την επομένη όλη τη νύκτα και την ημέρα, γύρω στο απόγευμα φθάσαμε στη Λυχνόπολη. Αυτή βρίσκεται μεταξύ των Πλειάδων και των Υάδων. Εκεί δεν βρήκαμε κανέναν άνθρωπο μόνον «λύχνους» – λάμπες μικρές και μεγάλες.

Ο Λουκιανός μετά το ταξίδι του αυτό επιστρέφει στην γη προσθαλασσώνεται αλλά για κακή του τύχη ολόκληρο το πλοίο του καταπίνεται από ένα τεράστιο θαλάσσιο κύτος. Και οι περιπέτειες συνεχίζονται μέχρι το θάνατο του κύτους, μετά από πολύ καιρό και την απελευθέρωση τους από την κοιλιά του κύτους. Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς έζησε από το 120 μ.α.χ.χ. έως το 190 μ.α.χ.χ

[http://echedorosa.blogspot.com/2009/05/to.html Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος].

Βάσει αστρονομικών δεδομένων που αναφέρει ο Νόνος στο Α στους στίχους 176-197, και στο Β στους στίχους 654-659, η Σελήνη έγινε δορυφόρος της γης το 26.147 π.α.χ.χ

Με τα σημερινά δεδομένα κάτι μας λείπει, διότι παραμένει το αίνιγμα της καταγωγής της Σελήνης. Επειδή οι τρεις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα καταρρίφθηκαν αφού : α) Η Σελήνη δεν αποτελούσε ποτέ μέρος της Γης από το οποίο να αποσπάστηκε, β) Η Σελήνη δεν σχηματίστηκε από το ίδιο σύννεφο σκόνης και αέριων που σχηματίστηκε η Γη, αφού δεν διαθέτει την ίδια χημική σύσταση εδάφους με τη γη, όπως και ότι τα πετρώματα της Σελήνης είναι μεγαλύτερα σε ηλικία κατά 1.000.000 έτη και… γ) Η Σελήνη δεν μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, όπως γνωρίζουμε από την θεωρία της προσελκύσεως», αφού ένα τόσο μεγάλο σώμα είναι αδύνατον να μπει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες σε τροχιά γύρω από έναν τόσο μικρό πλανήτη.

Υπάρχουν ενδείξεις για την κενότητα του εσωτερικού της Σελήνης, διότι υπάρχει μεγάλη διάφορα πυκνότητος ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη. Δηλαδή για την Σελήνη είναι 3,33 gr.: cmm³, ενώ για την Γη είναι 5,5 gr.: cmm³.

Ενδείξεις για την ύπαρξη εσωτερικού μεταλλικού περιβλήματος. Κάτω από τον εξωτερικό φλοιό υπάρχει εσωτερικός μεταλλικός φλοιός πάχους 32 χιλιόμετρων.

Ενδείξεις για ενισχύσεις στην εξωτερική επιφάνεια και τις σκοτεινές περιοχές. Σύσταση τους είναι το τιτάνιο, ο σίδηρος και σπάνια μέταλλα.

[οι πληροφορίες για τους γίγαντες αλλά και οι φωτογραφίες αυτών είναι από τις ακόλουθες ιστοσελίδες :

http://www.diodos.gr/

http://www.dias9.com/gigant_skeleton.html

Δεκατοπέμπτο παράδοξο

Ο σωλήνας που πέταγε φλόγες

Σε ανάγλυφες παραστάσεις βωμού στην Πέργαμο απεικονίζεται η Εκάτη και η Φοίβη να κρατούν όπλο σαν σωλήνα με φλόγα στο μπροστινό του μέρος και να βάλουν εναντίον Γίγαντα. Κάτι σαν το σύγχρονο μπαζούκας ή φλογοβόλο ;

Τα ανάγλυφα αυτά βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο του Βερολίνου.

Δεκατοέκτο παράδοξο

Το ουράνιο φλεγόμενο πυθάρι

Ο Πλούταρχος εις το έργο του «Λεύκολλος» εις το 8ο κεφάλαιο και εις τους στίχους 5-6 αναφέρει για τον Λούκουλλο, ότι όταν παράταξε τα στρατεύματα του σε θέσεις μάχης και ήσαν έτοιμοι ξαφνικά ο αέρας σχίστηκε και ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα φάνηκε να πέφτει ένα μεγάλο φλεγόμενο σώμα, που σε σχήμα έμοιαζε πιθάρι και σε χρώμα με πυρωμένο ασήμι. Οι δυο παρατάξεις χωριστήκαν φοβισμένες από το φαινόμενο αυτό. Το συμβάν έλαβε μέρος κατά τον Μιθριδατικό πόλεμο, το διάστημα 74-66π.Χ.

Κεφάλαιο 8ο – στίχοι 5-6 :

[5] τρισμυρίους, ἱππεῖς δὲ δισχιλίους πεντακοσίους. καταστὰς δ’ εἰς ἔποψιν τῶν πολεμίων καὶ θαυμάσας τὸ πλῆθος, ἐβούλετο μὲν ἀπέχεσθαι μάχης καὶ τρίβειν τὸν χρόνον, Μαρίου δ’, ὃν Σερτώριος ἐξ Ἰβηρίας ἀπεστάλκει Μιθριδάτῃ μετὰ δυνάμεως στρατηγόν, ἀπαντήσαντος αὐτῷ καὶ προκαλουμένου, κατέστη μὲν εἰς τάξιν ὡς διαμαχούμενος, ἤδη δ’ ὅσον οὔπω συμφερομένων, ἀπ’ οὐδεμιᾶς ἐπιφανοῦς μεταβολῆς, ἀλλ’ ἐξαίφνης τοῦ ἀέρος ὑπορραγέντος, ὤφθη μέγα σῶμα φλογοειδὲς εἰς μέσον τῶν στρατοπέδων καταφερόμενον, τὸ μὲν σχῆμα πίθῳ μάλιστα, τὴν δὲ χρόαν ἀργύρῳ διαπύρῳ προσεοικός, ὥστε δείσαντας ἀμφοτέρους τὸ φάσμα διακριθῆναι.

[6] τοῦτο μὲν οὖν φασιν ἐν Φρυγίᾳ περὶ τὰς λεγομένας Ὀτρύας συμβῆναι τὸ πάθος.

Δεκατοέβδομο παράδοξο

Η ουράνια φλεγόμενη λαμπάδα

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, αναφέρει ότι πριν τη μάχη των Λεύκτρων το εξής φαινόμενο. Μέχρι τότε οι Λακεδαιμόνιοι ηγεμόνευαν την Ελλάδα περίπου 500 χρόνια, τότε ένα Θείο σημάδι προμήνησε σε αυτούς την απώλεια της ηγεμονίας των. Φάνηκε στον ουρανό επί πολλές νύχτες μια φλεγόμενη λαμπάδα που από το σχήμα της ονομάστηκε πύρινη δοκός.

[απόσπασμα από άρθρο της ακόλουθης ιστοσελίδος http://ellania.pblogs.gr/tags/archaiotita-gr.html]

Δέκατοόγδοο παράδοξο

Τα θεϊκά όντα της Σελήνης κατά την αναφορά του Πυθαγόρου

Ο Πυθαγόρας μας πληροφορεί σχετικά με την σελήνη ότι κατοικείται από θεϊκά όντα όμοια με τους κατοίκους της γης. Υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε στη γη με την μοναδική διαφορά ότι οι σεληνιακές ημέρες είναι 15 φορές μεγαλύτερες από τις γήινες.

Ο Ορφέας αναφέρει ότι η σελήνη έχει βουνά, πολιτείες και σπίτια. Έχει στερεό έδαφος όπως η γη και θεϊκούς κατοίκους.Τις πληροφορίες αυτές μας τις μεταφέρουν, ο Πλούταρχος και ο Διογένης ο Λαέρτιος. Ο Ορφέας γνώριζε το σεληνιακό ημερολόγιο των 12 μηνών και τις φάσεις της σελήνης. Μιλά για την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες της γης, τις εκλείψεις της σελήνης, τα ηλιοστάσια, τις ισημερίες, τις κινήσεις των πλανητών και την παγκόσμια έλξη και επιμένει στο θέμα των κατοίκων της σελήνης, ότι είναι αυτοί που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη.

Ο Σωκράτης την χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαίρα που στο εσωτερικό της υπάρχουν θάλασσες και στεριές και κατοικούν άνθρωποι σαν εμάς», όπως μας αναφέρει ο Ξενοφάνης για τον δάσκαλο του.

Ο Νόνος αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε στην Αφροδίτη και επισκέπτετο τον Βόρειο και Νότιο Πόλο της γης.

Όλα αυτά που αναφέρονται από τους αρχαίους συγγραφείς είναι παράξενα ή παράξενα, δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήσαν αλλά και δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε.

Από την άλλη μεριά οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες επιστήμονες, είναι μεγάλοι ακόμα και σήμερα, διότι θα δούμε ότι ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Διότι οι πόλεμοι χωρίς τις τακτικές πολέμου βασισμένες σε μάχες ιστορικές του παρελθόντος, δεν γίνονται αφού διδάσκονται σε όλες τις πολεμικές σχολές των κρατών (βλέπε πόλεμο του Ιράκ, εισβολή με δήλωση του Αμερικανού υπουργού Αμύνης ότι η τελευταία μάχη που έκρινε την έκβαση του πολέμου ήτο βασισμένη στην στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Η Αστροναυτική η οποία μετά από πολλές χιλιάδες χρόνια επαναφέρει το θέμα ότι τελικά στην φύση υπάρχει ένα στοιχείο που απέρριπταν μέχρι σήμερα τον αιθέρα. Το θέατρο και ο κινηματογράφος μεγαλουργεί πάνω σε έργα των αρχαίων θεατρικών συγγραφέων. Η ιατρική που θέλει να βαδίζει εμπρός πολλές «σημερινές ανακαλύψεις της» είναι πράγματα που είχαν είπει ή βρει ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός, ο Θεόφραστος και πολλοί άλλοι. Αλλά στα ιστορικά κείμενα συναντάμε παράξενα ή παράδοξα, δηλαδή αναφορές όπου η ένδειξη της τεχνολογίας με την τεχνολογία της εποχής δεν συμβαδίζει. Δεν ψάχνουμε, αλλά κατηγορούνται οι ιστορικοί ή ότι είχαν φαντασιώσεις ή τα ονομάζουν έτσι διότι ήσαν δεισιδαίμονες.

Όμως ξέρει καλά η σημερινή επιστήμη ότι ένας ο οποίος φοβάται δεν αναπτύσσει ένα πολιτισμό τέτοιο και γνώσεις που ακόμα και σήμερα, οι γνώσεις τους είναι εμπρός από την εποχή μας. Οπότε δεισιδαίμονες και ανάπτυξη των επιστημών δεν γίνεται.

Αλλά θα πρέπει να εξετάσουμε τα κείμενα αυτά πιο προσεκτικά και όχι να τα απορρίπτουμε, απλά να δούμε τι ήσαν όλα αυτά που αναφέρουν. Και αν δείχνουν προηγμένο πολιτισμό που δεν συμβιβάζεται με την τότε γνωστή τεχνολογία ας το δούμε πιο βαθειά και με ανοικτό μυαλό, διότι τις περισσότερες φορές τα συνοδεύουν και αρχαιολογικά ευρήματα.

Διότι είναι προτιμότερο να πούμε ότι δεν γνωρίζουμε, δεν ξέρουμε διότι η αρχή κάθε γνώσεως είναι το : εν οίδα ότι ουδέν είδα.

Μέσα από την λαογραφία

Ο μαγικός καθρέπτης [Τροία – Κωνσταντινούπολη]

Εις τους Τρωικούς μύθους και το Παλλάδιο υπήρχε μαγικό κάτοπτρο όπου εφαίνοντο τα συμβαίνοντα εις ολόκληρο τον κόσμο. Επίσης ο Άμαδις εις τις διηγήσεις του εις την αρχαία Ελλάδα αναφέρει πύργο εις τον οποίο δια μαγικού καθρέπτου έβλεπες τα συμβαίνοντα εις ολόκληρη την οικουμένη.

Εις τα εν τη λατινική διασωθέντα «Κατροπτικά του Ήρωνος του Αλεξανδρέως», τα οποία εις το κεφάλαιο 11 έως 18 δεικνύουν πόσο καταπληκτικά οπτικά φαινόμενα παράγουν οι παντός είδους τεχνικοί συνδυασμοί των επιπέδων και κοίλων κατόπτρων.

Ο μάγος Βιργίλιος δεικνύει εις ένα πολεμιστή την απιστούσα σύζυγό του εις την οικία του και η οποία σκευωρεί μαζί με τον εραστή της τον θάνατο του. Ο Μάγος Μέρλιν κατασκευάζει καθρέπτη εις τον οποίο μια θυγατέρα έβλεπε την εικόνα του ερωμένου της, αναφέρει εις τον βιβλίο «FaeryQueen» του Spencer. Η ύπαρξη μαγικού καθρέπτου εις τα ανάκτορα της Κωνσταντινουπόλεως έρχεται με τον καταστροφή του από τον Μιχαήλ τον Γ’, το από πότε υπήρξε δεν υπάρχουν στοιχεία. Την διήγηση την παραλαμβάνουμε από το ιστορικό βιβλίο του Ψευδοδωροθέου [σελίδα 343344 της εν Βενετία εκδόσεως του 1750] ο βασιλεύς, αφού παρευρέθηκε εις αγώνες εις τον ιππόδρομο, επανήλθε εις το παλάτι με πολύ καλή παρέα δια συζήτηση και κρασί. Εις την σελίδα 343 αναφέρει : και εκεί εις την μεγάλη χαρά και ευθυμία όπου είχαν, ήλθε ο γραμματικός του και είπε να ξέρεις βασιλέα, ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται με φουσάτα και έρχονται καταπάνω της βασιλείας σου να σε πολεμήσουν. Και να ακούτε από που το έμαθε ο γραμματικός. Η βασιλεία είχε ένα καθρέπτη μέγα και θαυμαστό, τον οποίο τον έκαμε με θαυμαστή τέχνη ο Λέων ο σοφός [λέγεται ότι τον είχαν καμωμέννο με λεκανομαντεία]. Εκεί μέσα έβλεπες όλο τον κόσμο, τους βασιλιάδες, τους αφέντες, τους στρατηγούς, τα φουσάτα [στρατούς], τα άλογα, τα άρματα, τα κάστρα, τις χώρες και ότι άλλο ήθελες να ιδής εις τον κόσμο, πήγαινες και το έβλεπες εις τον καθρέπτη τούτο, αν έπαιρνες μια απόφαση που θα οδηγούσε και ειδικά όλες τις αποφάσεις που έπρεπε να παίρνουν οι βασιλείς για οτιδήποτε. Και έτσι ο γραμματικός πήγε και είδε τα φουσάτα των Τούρκων όπου μαζεύονταν για να έλθουν να πολεμήσουν την Κωνσταντινούπολη, και πήγε και το είπε εις τον βασιλέα. Και καθώς τον άκουσε ο βασιλέας του φάνηκε πολύ κακό για την χαρά που είχε εκείνη την ώρα, και δια να μην παύσουν οι χοροί, τα παιχνίδια και το τραπέζι, έστειλλε τους υπηρέτες του να τσακίσουν και να συντρίψουν ολοκληρωτικά αυτόν τον πολυτιμότατο και αξιέπαινο καθρέπτη. Τον δε γραμματικό τον έβρισε και τον έδιωξε από το παλάτι.

Η φωτεινή νεφέλη που αιωρείτο κατά την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως το 1453

[Γεώργιος Φραντσής]

Εις το βιβλίο του «Περί της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως» ο Φραντσής στην σελίδα 21 αναφέρει :

Από της αρχής της πολιορκίας εφαίνετο εκ του Τουρκικού στρατοπέδου νεφέλη φωτεινή, ήτις καταβαίνουσα εξ πυρανού εν καιρώ νυκτός εφηπλούτο άνωθεν της πόλεως. Οι Τούρκοι ιδόντες το φως τούτο το πρώτον, έλεγον, ότι ο Θεός ωργίσθη κατά των χριστιανών, και έρριψε πυρ όπως κατακαύση αυτούς. βλέποντες όμως ότι το μεν φως κατήρχετο πάντοτε χωρίς να βλάπτη τους χριστιανούς, ούτοι δε πάντοτε απεκρούοντο και εκρημνίζοντο εκ των τειχών, μετέβαλλον ιδέαν και έλγον, ότι ο Θεός μάχεται υπέρ των Χριστιανών, και ότι ούτοι δεν δύνανται να πράξωσιν ουδέν άνευ θελήματος αυτού.

Ενώ δε ο Σουλτάνος και όλη η στρατιά των βαρβάρων ευρίσκετο εις αθυμίαν, αίφνης εφάνη το φως εκείνο καταβαίνον εξ ουρανού, αλλά δεν εξηπλώθη ως συνήθως, εφ’ όλης της πόλεως, αλλά ρίψαν στυγεράς τινάς ακτίνας επί του θόλου της Αγίας Σοφίας εγένετο άφαντον. Ο Σουλτάνος και όλος ο στρατός ιδόντες τούτο εχάρησαν και έλεγον, ότι ήδη εγκατέλειπεν αυτούς ο Θεός. Οι δε Έλληνες εξηγούντες το σημείον τούτο, έλεγον ότι προμηνύει εις αυτούς δάκρυα, άφευκτον και αιματοχυσίαν, δεσμά και φθοράν. Ταύτα δε εγένετο την εσπέραν της 27ης Μαΐου.

Η πρώτη δοξασία μας αναφέρει ότι η Βαβέλ μέσα από τα λόγια των παππούδων της εποχής του 1900 εις την Αιδηψό της Ευβοίας έλεγαν ότι εκεί ήτο η Βαβέλ. Μήπως άραγες ήτο εκεί ή ήτο εκεί αυτό που αντικατέστησαν από την αρχαία δοξασία, δηλαδή η Φορωνίδα ;

Όσο αφορά την δεύτερη δοξασία, εδώ θα δούμε ότι ο Σαμψών έζησε στην σημερινή Παλαιστίνη ή σε ελληνικό μέρος όπου σημαίνει μια παραχάραξη της ιστορίας.

Επίσης όσο αφορά την Τρίτη δοξασία ο Καγιάφας [Καιάφας] τελικά πέθανε στην Κρήτη γιατί εκεί ζούσε, και αν ζούσε εκεί για πια ιστορία μιλάμε σήμερα. Αφού και εδώ έχουμε άλλη μια περίπτωση που μπορεί να υπάρχει παραχάραξη ; όσο δε αφορά τον τάφο του Ζηνός, οι αναφορές είναι και αρχαίων ιστορικών. 

Η δε Τετάρτη δοξασία [περιέχει μέρος της πραγματικότητος] ή μύθος [η αληθινή προφορική ιστορία, βλέπε λέξη από λεξικό Δορμπαράκη] εφόσον έγινε τότε εμείς σήμερα είμαστε όχι μόνο πίσω, αλλά πολύ πίσω από τους αρχαίους.

Πηγή από το βιβλίο του Ομήρου Ερμείδη “Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί” το καλοκαίρι του 2014 από τις εκδόσεις “Ελεύθερη Σκέψη

πηγή: http://pirforosellin.blogspot.gr