Τούρκικος ο μπακλαβάς; το άλλο με το Τοτό το ξέρετε ; αδιάσειστες αποδείξεις περι της Ελληκότητας του !!

Στην καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων, τα δημητριακά, το μέλι και οι ξηροί καρποί είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Από αυτά τα βασικά υλικά δημιουργήθηκε ένα από τα πιο αγαπημένα γλυκίσματα της εποχής: ο πλακούντας. Ένα γλυκό που, μέσα από τους αιώνες, εξελίχθηκε και έφτασε μέχρι τις μέρες μας ως μπακλαβάς.

Αναφορές στις πηγές

Ο πλάκουντας συναντάται σε πολλά αρχαία κείμενα:

• Ο Αθήναιος (Δειπνοσοφισταί, Δ΄ 129) περιγράφει ποικιλίες πλακούντων, συχνά γεμισμένων με ξηρούς καρπούς, τυριά ή αρωματισμένους με μέλι.

• Ο Αριστοφάνης κάνει χιουμοριστικές αναφορές στους πλακούντες στις κωμωδίες του, δείχνοντας πως ήταν γνωστό και αγαπημένο έδεσμα στα αθηναϊκά σπίτια.

• Ο Γαληνός, γιατρός του 2ου αιώνα μ.α.χ.χ., αναφέρεται στις θρεπτικές ιδιότητες του πλακούντα, σημειώνοντας ότι έδινε ενέργεια και ήταν ιδιαίτερα χορταστικός.

Τι ήταν ο πλάκουντας;

Ο πλάκουντας δεν ήταν ένα απλό ψωμί∙ ήταν πίτα με στρώσεις. Φτιαχνόταν από λεπτό ζυμάρι ή άρτο, τοποθετημένο σε στρώσεις, και ανάμεσά τους έμπαιναν ξηροί καρποί (όπως καρύδια, αμύγδαλα, φιστίκια), τυρί ή διάφοροι σπόροι. Όλα αυτά περιχύνονταν με άφθονο μέλι που λειτουργούσε σαν «συνδετικός κρίκος» και γλυκαντικό.

Η διαδικασία θυμίζει έντονα την τεχνική του σημερινού μπακλαβά, αν και πιο απλή. Ο πλάκουντας μπορούσε να είναι γλυκός ή αλμυρός, ανάλογα με τα υλικά που χρησιμοποιούνταν.

Ρόλος στη ζωή των Ελλήνων

Ο πλάκουντας δεν ήταν καθημερινό έδεσμα∙ εμφανιζόταν κυρίως σε:

• Συμπόσια: όπου αποτελούσε κλείσιμο ενός πλούσιου δείπνου.

• Θρησκευτικές τελετές: συχνά προσφερόταν στους θεούς ως αναθήματα.

• Γιορτές και γάμους: ως ένδειξη χαράς και αφθονίας.

Η πορεία μέσα στους αιώνες

Από την Ελλάδα ο πλάκουντας πέρασε στους Ρωμαίους, όπου ονομάστηκε placenta (λέξη που επιβιώνει έως σήμερα σε κάποιες βαλκανικές γλώσσες). Μέσα από τις εμπορικές και πολιτισμικές ανταλλαγές, η συνταγή ταξίδεψε στην Ανατολή, όπου εμπλουτίστηκε με μπαχαρικά και σιρόπια, ώσπου να διαμορφωθεί στον γνωστό μας μπακλαβά.

Συμπέρασμα

Ο πλάκουντας είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα γλυκού που δείχνει τη συνέχεια της ελληνικής κουζίνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Από απλές στρώσεις άρτου, μέλι και καρπούς, γεννήθηκε ένα γλυκό που αγαπήθηκε από λαούς και πολιτισμούς, εξελίχθηκε και παραμένει έως τις μέρες μας παγκόσμια απόλαυση.

ΠΗΓΗ