Όταν η Εκκλησία λογοκρίνει τον Αριστοτέλη, μπορεί να βγει σε καλό

Όσον αφορά στην Πολιτική, κάθε κενό στο χώρο του δημοκρατικού και κοινωνικού ορθολογισμού, γίνεται επικίνδυνο από τη στιγμή που μπορεί να βαλτώσει ή  να το καλύψει ο παραλογισμός και η βαρβαρότητα, που επελαύνουν. Ο νοών νοείτω.

του Αναγνώστη Λασκαράτου      Ολοι λέμε συχνά μια κοινοτοπία: «Η φύση αποστρέφεται το κενό».  Αυτή η ρήση τελικά έχει δικαιωθεί επιστημονικά, μέσα από πολλές ανατροπές της και μπορεί να προαναγγέλλει ή ένα τέλμα,  αν το κενό δεν καλυφθεί όπως πρέπει, ή κάτι καινούργιο, καλό ή κακό που θα έλθει νομοτελειακά.  Δεν θα μπω στον πειρασμό

να την αντιστοιχήσω με τη σημερινή πολιτική μας κατάσταση η οποία παρουσιάζει προφανή κενά. Νομίζω όμως πως αξίζει να τη δούμε ιστορικά, γιατί κρύβει μια μεγάλη και διαχρονική φιλοσοφική, θεολογική και επιστημονική συζήτηση, που ξεκίνησε στην ελληνική αρχαιότητα και φτάνει στο σήμερα.
Ο Πλάτωνας απέκλειε την ύπαρξη κενού αφού γι’ αυτόν τα πράγματα είναι υλοποίηση ενός απόμακρου ιδεώδους, και δεν μπορούσε να φανταστεί το ιδεατό πρότυπο του κενού. Ο Αριστοτέλης, γνώριζε τους ατομικούς φιλοσόφους και συμφωνούσε σε πολλά με αυτούς («Περί γενέσεως και φθοράς») και στήριξε τις θέσεις του για το κενό ορθολογικά.  Βασική γραμμή της αριστοτέλειας φυσικής είναι η άρνηση οποιασδήποτε ύπαρξης κενού, στην αντίληψη μιας παγκόσμιας «πληρότητας» και μιας απέχθειας της Φύσης προς αυτό. Διατυπώθηκε στο τέταρτο βιβλίο των «Φυσικών». Το να υπάρχει κενό θεωρήθηκε παράλογο, με μια σειρά συλλογισμών που κατέληγαν πως το Σύμπαν είναι ένας γεμάτος και περιορισμένος χώρος. Το κενό θα ρουφήξει αμέσως ότι το περιβάλλει. Αυτό δημιούργησε στους μελετητές του ένα φόβο. Το λεγόμενο ‘Τρόμο κενού’ διάσημο ως ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ