Η Ευρώπη έχει αλωθεί

Η Ευρώπη έχει αλωθεί από τους μαφιόζους τοκογλύφους, οι κακοποιοί, νίκησαν τους στρατηγούς.

Χρειάστηκαν τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι, δεκάδες εκατομμύρια νεκροί και περίπου εκατό χρόνια, για να κατακτήσουν οι Αμερικανοί την Ευρώπη.

Στη σημερινή ναζιστική Γερμανία βρίσκεται η γιάφκα της συμμορίας.

Το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη απόλυτα σοκαρισμένη. Μόλις είχε βιώσει την απόλυτη ανθρωποσφαγή. Στην εποχή εκείνη, που ήλπιζε ότι η τεχνολογία θα έλυνε όλα της τα προβλήματα, την

είδε να «στήνεται» απέναντί της να την «πυροβολεί» χωρίς έλεος. Τα πιο άγρια ανθρώπινα ένστικτα ένωναν τις δυνάμεις τους με τη σύγχρονη τεχνολογία και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα σοκαριστικό. Το ανθρώπινο κρέας δεν προλάβαινε να «χορταίνει» τα νέα πολυβόλα που εφεύρισκε ο άνθρωπος, για να ξεπαστρεύει τους ομοίους του.

Ούτε ζώα δεν μπήκαν σε τέτοιες σφαγιαστικές καταστάσεις. Η τεχνολογία «ξερνούσε» θάνατο και αυτός έπεφτε με όλο του το «βάρος» πάνω στο ανθρώπινο είδος. Είτε ως καυτό μολύβι είτε ως δηλητηριώδες αέριο, «έπεφτε» επάνω στους ανθρώπους και τους διέλυε.

Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα η ανθρώπινη σάρκα και οι ιδιότητές της θα έπαυαν να είναι το «μέτρο» των πολεμικών συρράξεων. Για το τελικό αποτέλεσμα της μάχης θα μετρούσε πλέον το πόσο σκληρό ήταν το μέταλλο και όχι το πόσο γυμνασμένο ήταν το ανθρώπινο κορμί των πολεμιστών. Τώρα μετρούσε το απλά λειτουργικό δάκτυλο —ακόμα και του πιο δειλού ανθρώπου— για να πατάει τη σκανδάλη ενός πολυβόλου και όχι το κορμί τού ήρωα.

Τώρα μετρούσε η τοξικότητα του δηλητηριώδους αερίου και όχι η πνοή του γενναίου πολεμιστή. Τώρα μετρούσε η ποσότητα των πυρομαχικών που διέθετε ένας λαός και όχι το «φορτίο» τής γενναιότητας των λαών. Δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι-ήρωες, γιατί ο άνθρωπος δεν ήταν πλέον ο πρωταγωνιστής του πολέμου. Ο άνθρωπος ήταν πλέον ο κομπάρσος του πολέμου. Το κορόιδο. Ο στόχος. Το «κρέας». Τα πολεμικά «μηχανήματα» ήταν πλέον οι πρωταγωνιστές.

Ακόμα και στην πιο θλιβερή παράσταση, που έδινε το ανθρώπινο είδος μέσα στους αιώνες, είχε καταφέρει να μην πρωταγωνιστεί. Είχε καταφέρει να γίνει κομπάρσος. Να γίνει ένα κομμάτι κρέας, το οποίο έπρεπε η τεχνολογία να «εξουδετερώσει» Η απρόσωπη και παγωμένη τεχνολογία, η οποία δεν είχε «αισθήματα» και «θέριζε» το ίδιο, είτε είχε απέναντί της στάχυα σιταριού είτε κορμιά ανθρώπων. Για την τεχνολογία, δηλαδή, είναι το ίδιο «εχθρός» ένα σκληρό στάχυ με ένα σκληρό ανθρώπινο κορμί. Δεν έχει διαφορά γι’ αυτήν αν πρέπει το πρώτο να το αντιμετωπίσει με μια θεριστική μηχανή και το δεύτερο με ένα πολυβόλο. Υπάρχει γι’ αυτήν ένα πρόβλημα κι αναζητείται η πιο εύκολη και φθηνή λύση.

 Από τη στιγμή που η τεχνολογία αυτή μπήκε στον πόλεμο ως πρωταγωνιστής, το μακελειό θα ήταν αναπόφευκτο. Αν δηλαδή, στη μέχρι τότε σκληρότητα των πολέμων υπήρχε —έστω και στοιχειωδώς— ένα ιπποτικό πνεύμα, το οποίο αναγνώριζε την έννοια του «ελέους», αυτό εξαφανίστηκε. Οι μηχανές δεν έχουν έλεος και οι στρατοί έγιναν «μηχανές» καταστροφής και θανάτου. Έγιναν «βιομηχανίες» παραγωγής θανάτου και καταστροφής υποδομών.

Οι στρατιώτες έπαψαν να είναι πολεμιστές και έγιναν εργάτες χειριστές μηχανημάτων, τα οποία «παρήγαγαν» θάνατο. Τα τανκ δεν ήταν πανοπλίες πολεμιστών, αλλά ασφαλείς «συνθήκες» εργασίας μέσα σε έναν ιδιόμορφο εργασιακό χώρο. Οι πάντες κορόιδα μέσα σε ένα «παιχνίδι», το οποίο δεν γνώριζαν ποιοι το «έπαιζαν» και οι ίδιοι παρίσταναν το «κρέας» για τη σφαγή.

Αρκεί να δει κάποιος μερικά ιστορικά «στατιστικά» του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και να τα συγκρίνει με όλες τις πολεμικές συρράξεις πριν από αυτόν. Στη Μάχη του Σομμ, όπου συμμετείχαν οι Βρετανικές Δυνάμεις υπό τις διαταγές του Στρατηγού Ντάγκλας Χαίηγκ, τα πράγματα ήταν πρωτοφανή ακόμα και για την Υπερδύναμη της εποχής Βρετανία. 

Η επίθεσή της ξεκίνησε την 1η Ιουλίου και μόνον την πρώτη ημέρα οι Βρετανοί είχαν 60.000 νεκρούς στρατιώτες. Ασκόπως και αναιτίως οι Βρετανοί «ξόδεψαν» ένα ανθρώπινο δυναμικό μεγαλύτερο από τον στρατό εκείνον, που κάποτε έδωσε στον Αλέξανδρο τη μισή Ασία. Μέχρι το τέλος της μάχης οι Βρετανοί είχαν απώλειες 1.000.000 στρατιωτών με κέρδος μία λωρίδα γης. Αν αυτά ήταν τα «κόστη» τής υπερεξοπλισμένης Υπερδύναμης, τότε οι άλλοι —οι πολύ πιο αδύναμοι— τι ακριβώς θα πλήρωναν ως «κόστος»;

Γιατί έγινε όμως αυτή η αλλαγή; Γιατί μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξε μια πρακτική αιώνων; Γιατί ο πόλεμος έγινε μια απλή «φάμπρικα» γενικής καταστροφής και θανάτου; Γιατί ξαφνικά στόχος έπαψε να είναι η κατάκτηση και έγινε η καταστροφή; Η απάντηση είναι πιο απλή από αυτήν που φαντάζεται ο αναγνώστης. Άλλαξαν οι απαιτήσεις του πολέμου, γιατί απλούστατα άλλαξαν τα αφεντικά του. Αν μέχρι τότε τα αφεντικά τού πολέμου ήταν οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί παράγοντες των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, αυτοί άλλαξαν. Άλλαξαν τα αφεντικά, άλλαξαν τα συμφέροντα και άρα λογικό ήταν ν’ αλλάξουν και οι μέθοδοι που έφερναν τα πολυπόθητα κέρδη.

Μέχρι τότε όλοι οι φιλόδοξοι πολιτικοί ή στρατιωτικοί παράγοντες ονειρεύονταν να «χτίσουν» αυτοκρατορίες. Να τις επεκτείνουν. Να τους δώσουν νέες επαρχίες, τις οποίες εύκολα και γρήγορα θα τις ενέτασσαν στη δομή τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι πόλεμοι γίνονταν με κάποια συγκεκριμένη λογική. Πολεμούσαν οι άνθρωποι, για να προστατεύσουν αυτά που τους ανήκαν ή ν’ αρπάξουν εκείνα που ανήκαν σε άλλους. Πολεμούσαν άνθρωποι ανθρώπους με στόχο τα υλικά αποκτήματα που κατείχαν. Οι στρατιώτες σκότωναν τους αντίπαλους στρατιώτες, αλλά δεν κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Είχαν συναίσθηση των αξιών, τις οποίες είτε προστάτευαν είτε διεκδικούσαν. Πολεμούσαν μεταξύ τους, αλλά δεν κατέστρεφαν γενικά ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, γιατί αυτό ήταν βλακώδες.

Διεκδικούσες το καλό «σπίτι» τού γείτονα, για να το απολαύσεις ο ίδιος και όχι απλά για να το γκρεμίσεις. Διεκδικούσες έναν χώρο με υποδομές, για να τις εκμεταλλευτείς ο ίδιος και όχι για να τις καταστρέψεις. Αν τις κατέστρεφες, μείωνες την αξία τής κατάκτησής σου. Αν τις ισοπέδωνες, εξανέμιζες μόνος σου τα κέρδη τής νίκης σου. Μετέτρεπες τον χώρο σε ένα έρημο τοπίο, το οποίο εσύ θα έπρεπε ν’ αναπτύξεις και με τον κόπο και τα χρήματά σου να το επαναφέρεις στην κατάσταση που το έκανε επιθυμητό. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι στρατοί δεν μετέτρεπαν τις κατακτήσεις τους σε «οικόπεδα» γιατί δεν είχαν μεγάλο κέρδος από τα οικόπεδα. Οι στρατοί διεκδικούσαν τις λείες τους όσο το δυνατόν πιο ανέπαφες από την καταστροφή τού πολέμου. Οι ιδιοκτήτες ήταν αυτοί που τους «ενοχλούσαν» και όχι οι «ιδιοκτησίες».

Όλα αυτά τα βλέπαμε επί αιώνες να συμβαίνουν. Περιοχές όπως η Αλσατία ή η Λωρραίνη, η Σιλεσία, η Ρηνανία ή η Βεστφαλία δεν τις γνωρίσαμε επειδή έδωσαν στην ανθρωπότητα μεγάλους φιλοσόφους, λαμπερούς καλλιτέχνες ή τρομερούς επιστήμονες. Όλες αυτές ήταν περιοχές της Ευρώπης, οι οποίες έγιναν γνωστές ως διάσημες «λείες» πολέμων. Περιοχές, οι οποίες μετά από κάποιους πολέμους άλλαξαν «χέρια» Περιοχές, οι οποίες έγιναν γνωστές όταν όλα γίνονταν με τη γνωστή πάγια λογική των πολέμων. Τη λογική που γνωρίζαμε από την αρχαία ιστορία. Τη λογική που μάθαμε ν’ αναλύουμε στα μαθήματα της ιστορίας.

Όλα αυτά άλλαξαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος ξαφνικά έχασε τον «γήινο» στόχο του. Έπαψε να έχει στόχο την κατάκτηση. Απέκτησε «συμβολική» διάσταση. Πολεμούσες «εδώ», αλλά το κέρδος ήταν «αλλού». Πέθαινες «εδώ», αλλά τα συμφέροντα επεκτείνονταν «παραπέρα». Οι εκατόμβες των θυμάτων δεν γίνονταν για μια λωρίδα γης, όπως αυτό φαινόταν στον «άσχετο» παρατηρητή. Γίνονταν για δήθεν παγκόσμιες πρωτιές ενός δήθεν παγκόσμιου ανταγωνισμού. Το βιομηχανικό κεφάλαιο διεκδικούσε τις αγορές παγκοσμίως και όταν πλησίαζε ο κορεσμός, οι ανταγωνιστές πολεμούσαν μεταξύ τους, δίνοντας «ραντεβού». Σαν τα αληταριά των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων. Έδιναν «ραντεβού» θανάτου και ο νικητής κυριαρχούσε μακριά από τον χώρο του ραντεβού.

Όταν δηλαδή η Γερμανία έφτασε στο όριο του ανταγωνισμού της με τη Βρετανία, έδωσε ένα «ραντεβού» θανάτου με τη Βρετανία κάπου στο Βέλγιο. Στόχος δεν ήταν κάποια γωνιά τού Βελγίου. Το Βέλγιο ήταν το «ρινγκ» των «μονομάχων». Όποιος κέρδιζε τη μάχη σ’ αυτό το «ραντεβού», θα κέρδιζε την «αγορά» εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, εφόσον όλα γίνονταν για την παγκόσμια αγορά. Υπό αυτήν τη σκοπιά βλέπουμε ότι οι απώλειες των 60.000 Βρετανών μέσα σε μία ημέρα και επάνω σε ελάχιστα στρέμματα γης έχουν μια κάποια λογική. Εφόσον οι μάχες, οι οποίες αφορούσαν «μέτωπα» δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων, γίνονταν «σημειακές» για την ανάπτυξη της μέγιστης ισχύος των αντιμαχόμενων πλευρών και η «κατάκτηση» ήταν virtual και τεράστια, τότε αναπόφευκτα και ο αριθμός των νεκρών θα ήταν τεράστιος. Virtual βέβαια ήταν μόνον η κατάκτηση και όχι η μάχη των πραγματικών ανθρώπων.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αλλάζοντας τα αφεντικά, άλλαξαν οι στόχοι. Αν μέχρι τότε οι πολιτικοστρατιωτικοί ηγέτες αγωνίζονταν να «χτίσουν» αυτοκρατορίες, μοιράζοντας φέουδα στους εκλεκτούς τους, όλα αυτά άλλαζαν. Ξαφνικά εμφανίστηκαν νέα αφεντικά, που ήταν προφανές ότι δεν ενδιαφέρονταν για νέα φέουδα και κατακτήσεις, αλλά για «κατακτήσεις» αγορών. Ρωτάμε λοιπόν τον αναγνώστη. Ποιοι ήταν τα νέα αυτά «αφεντικά» των κρατών; Οι τρομεροί βιομήχανοι, θα έλεγε κάποιος με αριστερή «παιδεία» Το «κεφάλαιο», όπως θα έλεγε ο «κεφάλας» ο Μαρξ Οι κεφαλαιοκράτες, όπως θα έλεγαν οι γνωστοί «καθοδηγητές» των συνδικαλιστών. Όλα αυτά είναι αληθή. Όμως, πόσο σωστά είναι, όταν αναζητούμε τα αφεντικά; Τα πραγματικά αφεντικά και όχι αυτά, που μας δείχνουν σαν τέτοια.

Αν το καταλάβει ο αναγνώστης αυτό, θα καταλάβει πολλά πράγματα. Θεωρητικά αυτοί οι βιομήχανοι στήριζαν τη νέα μορφή του πολέμου, γιατί αυτοί ήταν που ενδιαφέρονταν για τις αγορές και ονειρεύονταν παγκόσμια μονοπώλια. Μήπως όμως αυτοί οι βιομήχανοι ήταν «μαριονέτες»; «Μαριονέτες» ποιων; Αυτών, οι οποίοι μπορούσαν να τους χρηματοδοτήσουν από την αρχή μέχρι το τέλος τής δραστηριότητάς τους Αυτών, οι οποίοι μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τους δημιουργήσουν, αλλά και να τους «κλείσουν». Εκ του μηδενός δεν μπορεί να γίνει κάποιος βιομήχανος; Δεν θέλει να γίνει φεουδάρχης, ώστε να απαιτείται νέο φέουδο —και άρα αίμα—, για να αποκτηθεί από αυτούς που το κατέχουν και όπως είναι φυσικό δεν το παραδίδουν αμαχητί.

Ενώ οι φεουδάρχες όμως είναι ένα σύνολο πεπερασμένο και το οποίο δύσκολα μεταβάλλεται, η βιομηχανία δεν έχει τέτοια προβλήματα. Μέσα στον ίδιο χώρο πολλοί μπορούν να γίνουν βιομήχανοι, χωρίς καν ν’ ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Ένα οικόπεδο χρειάζεται ο καθένας τους για την «κάθετη» ανάπτυξή του. Η οποιαδήποτε εργασία μπορεί να γίνει βιομηχανία. Ένας μυλωνάς μπορεί να γίνει αλευροβιομήχανος, χωρίς ν’ αλλάξει αντικείμενο. Ένας γαλατάς μπορεί να γίνει επίσης βιομήχανος

Ένας τεχνίτης, ο οποίος κατασκευάζει με τα χέρια του πήλινα οικιακά σκεύη, μπορεί να γίνει επίσης βιομήχανος. Ένας καροποιός μπορεί με μια καλή χρηματοδότηση να γίνει αυτοκινητοβιομήχανος. Ο οποιοσδήποτε δηλαδή κατασκευάζει οτιδήποτε μπορεί να γίνει βιομήχανος. Μπορεί να δημιουργήσει έναν μεγαλύτερο χώρο για να χωρέσουν τεχνίτες, οι οποίοι θα κάνουν σε μεγάλες ποσότητες ό,τι έκανε και ο ίδιος στο μικρό του εργαστήριο. Οι ποσότητες —και άρα οι κλίμακες— αλλάζουν και τίποτε άλλο.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι οι τρομεροί βιομήχανοι δεν είναι και τόσο τρομεροί όσο μας τους εμφανίζουν οι «μαρξιστές». Είναι σκληροί στους από «κάτω», αλλά έχουν και οι ίδιοι «αφεντικά» από «πάνω». Ποιοι όμως μπορεί να είναι τα «αφεντικά» τους; Τι έχουν ανάγκη όλοι όσοι θέλουν να γίνουν βιομήχανοι; Το χρήμα. Τι έχουν ανάγκη όσοι είναι ήδη βιομήχανοι; Το χρήμα;

Άρα; Άρα, όποιος έχει το χρήμα, μπορεί και να τους «κατασκευάζει» αλλά μπορεί και να τους εκβιάζει στη συνέχεια. Ακόμα δηλαδή κι αν τους «φτιάξει», δεν χάνονται από τον έλεγχό του. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους εκβιάζει με «ασφυξία», που θα τους οδηγήσει στο θάνατο. Άρα; Άρα, μόνον θεωρητικά οι ισχυροί των συστημάτων είναι οι βιομήχανοι. Είναι ισχυροί για όσο διάστημα είναι βιομήχανοι και άρα για όσο διάστημα τους διατηρούν στη «ζωή» αυτοί, οι οποίοι έχουν το χρήμα Άρα οι τραπεζίτες.

Εδώ είμαστε λοιπόν. Τα πραγματικά αφεντικά τής Ευρώπης, η οποία «εσωτερικά» σπαραζόταν σε συμβολικούς πολέμους, ήταν οι τραπεζίτες. Μπορεί στους πολέμους των αποικιών να πρωταγωνιστούσαν οι φεουδάρχες και οι λόρδοι, αλλά στους «εσωτερικούς» βιομηχανικούς πολέμους της Ευρώπης πρωταγωνιστούσαν οι τραπεζίτες. Αυτοί, οι οποίοι έβαζαν τους βιομηχάνους σαν «βιτρίνα» των συγκρούσεων Οι ίδιοι τραπεζίτες, οι οποίοι πλήρωναν τον Μαρξ να τους «δαιμονοποιεί» απέναντι στη μάζα Οι ίδιοι τραπεζίτες, που, όταν ένιωθαν απειλή, πλήρωναν τους κομμουνιστές να εξαγριώνουν τη μάζα εναντίον της βιομηχανίας και άρα και του ίδιου του κράτους.

Οι νέοι τραπεζικοί «ηγέτες» —όπως αντιλαμβανόμαστε— είχαν διαφορετικές ανάγκες από τον πόλεμο. Δεν τους ενδιέφερε το αποτέλεσμα, γιατί είχαν φροντίσει να προεισπράττουν τα κέρδη του πριν αυτός ακόμα διεξαχθεί. Πώς γινόταν αυτό; Πλήρωναν εξίσου τους «μονομάχους» και απλά, όταν έφτανε ο πόλεμος στο σημείο που τους βόλευε, σταματούσαν τη χρηματοδότηση εκείνου, που είχαν προαποφασίσει ότι θα «έχανε» τον πόλεμο.

Σαν να χρηματοδοτούσαν μάχη δυτών και όταν ήθελαν αυτή να τελειώσει, έκοβαν τον αέρα όποιου τους βόλευε. Μόνοι τους αποφάσιζαν για όλα και μόνοι τους εισέπρατταν από όλους. Η δραστηριότητά τους, δηλαδή, ήταν πολύ απλή. Δεν χρειαζόταν να βρίσκουν διαρκώς νέα πεδία μαχών και νέες αιτίες. Μπορούσαν επ’ άπειρον στον ίδιο χώρο για τους ίδιους λόγους και με τους ίδιους πρωταγωνιστές να κάνουν «παγκόσμιους» πολέμους…

Οι ίδιοι «φούσκωναν» τους επιθυμητούς μονομάχους και οι ίδιοι τους «ξεφούσκωναν» Οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο και οι ίδιοι χρηματοδοτούσαν και την ειρήνη. Αυτοί δάνειζαν στους «μονομάχους» τα χρήματα να αποκτήσουν όπλα και οι ίδιοι τους δάνειζαν για να κτίσουν αυτά, τα οποία οι ίδιοι γκρέμισαν με τα όπλα αυτά. Ό,τι και να γινόταν, αυτοί οι χρηματοδότες θα πληρώνονταν από όλους τους «μονομάχους» Είτε νικητές είτε νικημένοι, όλοι τους χρωστούσανε Απλά πράγματα

Είτε κερδίσει κάποιος είτε χάσει, στους ίδιους τραπεζίτες θα πληρώσει. Στους ίδιους χρωστάει τα δάνεια του πολέμου και από τους ίδιους θα δανειστεί τα δάνεια της εθνικής του «αναγέννησης». Αυτό θέλουν οι τραπεζίτες Εθνικά «υπερήφανα» κορόιδα, που νικάνε, έστω κι αν χρεοκοπούν «Πατριώτες», που ηττώνται, αλλά μετά βρίσκουν το «κουράγιο» και με άπειρο «κόπο» πετυχαίνουν το «θαύμα» της ανασυγκρότησης.

Ο αναγνώστης καταλαβαίνει τη λογική των όσων «παραλόγων» περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου; Καταλαβαίνει τον λόγο που ο πόλεμος άλλαξε την απρόβλεπτη φύση του και έγινε μια απλή αλλά θανατηφόρος «ρουτίνα»; Κατάλαβε πώς το πεδίο της δόξας των ηρώων έγινε μια βαρετή βιομηχανία των «εργατών» του θανάτου και καταστροφής; Από τη στιγμή που οι βιομήχανοι ωθήθηκαν από τους χρηματοδότες τους να αναζητήσουν τη λύση της επιβίωσής τους στον πόλεμο, αναγκαστικά ο πόλεμος θα αποκτούσε τη λογική τους και βέβαια την τεχνολογία τους.

Οι βιομήχανοι, ως οι ισχυρότεροι της κοινωνίας, θα γίνονταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου και αυτό θα άλλαζε τον ίδιο τον πόλεμο. Σε αυτήν την περίπτωση η γενναιότητα για παράδειγμα και το πάθος των πολεμιστών δεν ήταν απαραίτητα.

Ο στρατιώτης της βιομηχανικής εποχής έπαψε να είναι ένας δυνάμει ήρωας του έθνους. Ο στρατιώτης έγινε ένας κοινός «εργαζόμενος» στην εθνική «βιομηχανία» του θανάτου Ένας «εργάτης» του θανάτου Ο ίδιος εργάτης, που απασχολούσαν οι βιομήχανοι πριν τον πόλεμο στα εργοστάσιά τους. Αυτός άλλαζε τη στολή «εργασίας» του και πήγαινε στο μέτωπο, για να «εργαστεί». Όπως η «γαζώτρια» στο εργοστάσιο «γάζωνε» τα υφάσματα με καλές και αξιόπιστες γαζωτικές μηχανές, έτσι και στρατιώτες —ως καλοί εργάτες— θα «γάζωναν» ομοίους τους με καλές και αξιόπιστες «γαζωτικές» πολυβολικές μηχανές.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Οι βιομήχανοι «πολεμούσαν» μεταξύ τους στον πόλεμο για το ποιος θα προσφέρει στους «εργάτες» του καλύτερες «μηχανές» για να νικήσουν στην πολεμική «αγορά» …»Μηχανές», οι οποίες θα τους έκαναν ανταγωνιστικότερους και άρα ικανότερους.

Ποιος ήταν ο στόχος και άρα η «παραγωγή» αυτών των «εργατών» του θανάτου; Η καταστροφή Η κατεδάφιση των πάντων. Όσο πιο πολλά πράγματα κατέστρεφαν, τόσο πιο καλά. Με αυτόν τον τρόπο συνδέθηκε η νέα λογική τού πολέμου με τους νέους στόχους του.  Όσο πιο καλά «μηχανήματα» είχαν στη διάθεσή τους οι «εργάτες», τόσο πιο «καλές» καταστροφές θα είχαμε. Γιατί;

Γιατί αυτό βόλευε τα αφεντικά τους. Βόλευε κυρίως τα αφεντικά των αφεντικών τους. Βόλευε όχι τόσο αυτούς που «πολεμούσαν» —και ήταν οι βιομήχανοι—, όσο αυτούς που τους έβαζαν να πολεμάνε —και ήταν οι τραπεζίτες— Αν τα αφεντικά τους έκαναν καλές «μηχανές», θα έπαιρναν τα σωτήρια δάνεια των τραπεζιτών, για να επιβιώσουν.

Ποιος όμως ήταν ο στόχος των μεγάλων «αφεντικών» από αυτήν την πολεμική δραστηριότητα; Η καταστροφή Η απόλυτη και γενική καταστροφή. Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν τραπεζίτες και όχι στρατηγοί ή πολιτικοί. Είχαν κέρδος από την καταστροφή. Η καταστροφή απαιτεί δάνεια για να αποκατασταθεί και τα δάνεια είναι η χαρά των τραπεζιτών. Με δάνεια κατασκευάζονταν οι βόμβες, οι οποίες γκρέμιζαν τα ΠΑΝΤΑ και με δάνεια θα χτίζονταν ΟΛΑ όσα γκρεμίζονταν. Αυτοί νέα δάνεια ήθελαν να δώσουν και όχι ν’ αποκτήσουν νέα φέουδα. Δεν είχαν παραπάνω φιλοδοξίες ας δοξάζονταν άλλοι. Αυτοί ήταν τραπεζίτες και τοκογλύφοι και με τους πολέμους όχι μόνον διατηρούσαν την παλιά τους πελατεία αλλά δημιουργούσαν και νέα. Όσο πιο πολλούς έμπλεκαν στους πολέμους, τόσο πιο πολλές αιτήσεις για δάνεια. Όσο πιο πολλά γκρεμίζονταν, τόσο πιο πολλά χρήματα θα δάνειζαν, για να ξαναχτιστούν.

Λέμε τίποτε παράλογο μέχρι τώρα; Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που άλλαξε η λογική του πολέμου των προηγούμενων αιώνων; Άλλαξαν τα αφεντικά …και διαφορετικά ήταν τα συμφέροντά τους και οι μεθοδολογίες τους. Όμως, αυτοί οι τραπεζίτες και τοκογλύφοι μπορεί να ασχολούνταν με τα κέρδη και τους τόκους, αλλά, από τη στιγμή που έπαιζαν αιματηρά παιχνίδια πολέμου, έπρεπε αναγκαστικά να εκτελούν και χρέη στρατηγών. Από τη στιγμή που προκαλούσαν πολέμους —και από αυτούς τους πολέμους μετρούσαν κέρδη και ζημιές— έπρεπε να γνωρίζουν τη στρατηγική σκέψη. Δεν τους έφτανε πλέον η γνώση της λογιστικής, αλλά έπρεπε να μάθουν και ιστορία.

Υποχρεωτικά έπρεπε να παντρέψουν τις βασικές γνώσεις της οικονομίας με αυτές της στρατηγικής σκέψης. Από τη στιγμή που, μέσω των πολέμων, μπορούσαν να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους ή να καταστραφούν ολοκληρωτικά, έπρεπε να σκέπτονται ως στρατηγοί και άρα και να θέσουν στόχους στρατηγικούς Στόχους, οι οποίοι θα τους ισχυροποιούσαν, γιατί οι αντίπαλοί τους θα ήθελαν να τους «γκρεμίσουν» από τους «θρόνους» τους Στόχους, τους οποίους είχαν ανάγκη για την άμυνά τους, γιατί τα «παιχνίδια» τους κόστιζαν άπειρες ανθρώπινες ζωές και αυτό δεν θα τους το συγχωρούσαν τα θύματά τους, αν ανακάλυπταν την αλήθεια.

Στην ανάγκη αυτής της «μίξης» γνώσεων επένδυσαν χρήματα στις νέες τότε «επιστήμες», τις οποίες «πουλούσαν» τα διάφορα Χάρβαρντ Τα δικά τους Χάρβαρντ, τα οποία έγιναν η «φωλιά» των νεοσσών των τοκογλύφων. Εκεί αναπτύχθηκαν οι «επιστήμες» της πλάκας, αλλά απαραίτητες για τη λειτουργία του συστήματος των τοκογλύφων Επιστήμες, οι οποίες συνδύαζαν τις γνώσεις των γύφτων και των τοκογλύφων με αυτές των στρατηγών.

Τότε επινοήθηκαν η «κυβερνητική», οι «διεθνείς σχέσεις» και άλλες αστειότητες, που παρίσταναν τα επιστημονικά αντικείμενα. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν αυτή. Οι τοκογλύφοι, στην ανάγκη τους να προσλάβουν εκπαιδευμένους «στρατηγοτοκογλύφους», επένδυσαν σε αυτού του τύπου τις σπουδές. Αυτοί οι «επιστήμονες» ήταν που θα καθόριζαν τα δεδομένα της νέας εποχής.

Από τη στιγμή που μπορείς και δρομολογείς πολέμους, στους οποίους —για λόγους κέρδους— προσπαθείς να εμπλέξεις τους πάντες, ποιος μπορεί να είναι ο βασικός στρατηγικός σου στόχος; Από τη στιγμή που οι λαοί τους «προκάτ» πολέμους σου τούς ονομάζουν παγκόσμιους, ποιος μπορεί να είναι ένας λογικός σου στόχος; Μα η παγκόσμια κυριαρχία. Η δημιουργία ενός διεθνούς συντονιστικού οργάνου, ώστε να μπορεί να γίνεται απροβλημάτιστα η διοργάνωση του θανατηφόρου «σώου» Μια μυστηριώδης Global Government, όπως θα έλεγε και ένας τενεκές, όπως ο Γιωργάκης. Ο δικός τους Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης των δικών τους σπουδών και «εκκολαπτηρίων».

Τι άλλο μάθαμε από αυτό το χαζοχαρούμενο όρνιο; Μάθαμε πώς μπορεί —για ένα τυπικά ανεξάρτητο κράτος— να μετατραπεί μια οικονομική ζημιά σε μια στρατιωτικού τύπου ήττα Μάθαμε, δηλαδή, πώς «κατακτούν» τους αντιπάλους τους οι τοκογλύφοι «στρατηγοί». Πώς μας είπε; «Όταν χρωστάς, πρέπει να παραδίδεις ένα μέρος της κυριαρχίας σου» Μας είπε το ίδιο και ο Ντράγκι της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης Μας το είπε και το ανάπηρο κτήνος του Βερολίνου Μας το είπαν με όλους τους δυνατούς τρόπους όλοι οι «υπάλληλοι» των τραπεζιτών Είναι γνωστά όλα αυτά. Από τη στιγμή που τώρα πλέον είναι γνωστά σε όλους μας, αυτό σημαίνει πως ήταν γνωστά σ’ εκείνους που τα δρομολόγησαν όταν κανένας άλλος δεν τα γνώριζε.

Άρα; Άρα, σήμερα επιβεβαιώνεται πλέον —και με στοιχεία— ότι οι «στρατηγοί» τής τοκογλυφίας πράγματι είχαν θέσει ως στόχο τους την παγκόσμια κυριαρχία. Από πότε τον είχαν θέσει; Από τότε που ανακάλυψαν ότι μπορούν να «παίζουν» με την ανταγωνιστικότητα και άρα με την ισχύ των βιομηχανικών κρατών Από τότε που κατάλαβαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή τους βιομηχάνους με τα χρήματά τους. Από τότε που κατάλαβαν ότι μπορούν να εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή τους πάντες με «εργατικές» επαναστάσεις.

Από τότε, που, για «ανεξήγητους» λόγους, τα εθνικά κυρίαρχα κράτη τούς έδωσαν το προνόμιο να «ελέγχουν» τον τραπεζικό τομέα. Όταν ένα κράτος παραδίδει τον τραπεζικό του τομέα στους ιδιώτες, «αυτοκτονεί» και αυτό το καταλαβαίνουμε σήμερα καλύτερα από ποτέ. Γιατί; Γιατί τώρα έχουμε τον «πεθαμένο» μπροστά μας, ενώ κάποτε για να το καταλάβεις αυτό έπρεπε να κάνεις ανάλυση μιας άγνωστης «αρρώστιας», η οποία δεν γνώριζες πού οδηγεί.

Σήμερα καταλαβαίνουμε όλοι το πού οδηγεί η «ιδιωτικοποίηση» του τραπεζικού τομέα. Σήμερα, που το «πτώμα» της παγκόσμιας οικονομίας «ζέχνει», καταλαβαίνουμε πού οδηγεί ο έλεγχος του χρήματος από τους ιδιώτες τραπεζίτες. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για ολόκληρο τον Πλανήτη να δώσεις μια FED σε ιδιώτες. Αυτά, δηλαδή, τα οποία μας «έλεγε» έναν αιώνα πριν ο Ρότσιλντ και δεν τα καταλαβαίναμε. Δεν καταλαβαίναμε και τρέχαμε στους δικούς του πολέμους να παραστήσουμε τους «ήρωες», που θυσιάζονται για την πατρίδα. Στην πραγματικότητα, για να κάνουμε τους τζάμπα «κομπάρσους» σε μια παράσταση με τεράστια κέρδη, που «ανέβαζε» ο Ρότσιλντ.

Μια «παράσταση» εφιαλτική, εφόσον, όσο πιο «ηρωικοί» ήταν οι «κομπάρσοι», τόσο πιο καταστροφικοί ήταν για τους αντιπάλους τους «κομπάρσους» Μια «παράσταση» βιομηχανική, που, όσο πιο «ενσυνείδητοι» ήταν οι ένστολοι «εργάτες» τού θανάτου, τόσο πιο ανταγωνιστικά ήταν τα «αφεντικά» τους. Όσο πιο πολύ καταστρεφόταν ένα κράτος, τόσο μεγαλύτερο μέρος τής κυριαρχίας του θα πρόσφερε στον Ρότσιλντ και τους ομοεθνείς του. Τα όρνια της τοκογλυφίας με αυτόν τον τρόπο κατακτούσαν τον κόσμο, «καταπίνοντάς» τον μέσα σε «λογαριασμούς». Δεν τους ενδιέφερε να τον κατακτήσουν πραγματικά, εφόσον τον «κατακτούσαν» οικονομικά. Κάθε νέος πόλεμος τους πρόσφερε μεγαλύτερο «ποσοστό» στην ίδια την ιδιοκτησία των υποτίθεται ελεύθερων κρατών.

Οι Εβραίοι στο πιο δύσκολο «σταυροδρόμι» της ιστορίας τους.

Όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται περίεργο, η σημερινή «έκθεση» των Εβραίων στους κινδύνους —που συνεπάγεται μια απόπειρα κατάλυσης της χριστιανικής αυτοκρατορίας— δεν ήταν εύκολη απόφαση για τους ίδιους. Ήταν μια απόφαση υψηλού κινδύνου, γιατί γνώριζαν ότι σε περίπτωση «αστοχίας» θα έχαναν ―όπως και κινδυνεύουν σήμερα να πάθουν― τα πάντα Ήταν μια απόφαση, που την πήραν σχεδόν αναγκαστικά. Η «εξέλιξη» των κοινωνιών και της οικονομίας ήταν αυτή, που τους «έσπρωξε» στην αναζήτηση των «υπερκερδών», έστω και με το ρίσκο να θέσουν την ίδια τους την ύπαρξη σε κίνδυνο.

Λογικό είναι αυτό που λέμε. Το να διεκδικήσει ένα τόσο μικρό έθνος τόση μεγάλη εξουσία και τόσο μεγάλο πλούτο εις βάρος όλων των υπολοίπων λαών, αν μη τι άλλο το κάνει προκλητικό και οι λαοί αυτά δεν τα συγχωρούν. Αυτά δεν είναι παιχνίδια. Αυτά είναι πόλεμος, που κοστίζει σε πραγματικό αίμα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει και πολλοί περισσότεροι έχουν δυστυχήσει γι’ αυτά τα εβραϊκά «υπερκέρδη». Ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζεται το θέμα τους σαν ένα παιχνίδι της «μονόπολης».

Δεν θα πουν οι λαοί: …»α !, εντάξει, μας ξεγέλασαν οι Εβραίοι, γιατί είναι έξυπνοι και πρέπει αυτό να τους το αναγνωρίσουμε και άρα να αποδεχθούμε τον οικονομικό «ζυγό» τους». Οι λαοί, αν σε αντιληφθούν ότι τους νίκησες «αναίμακτα», θα σε κάνουν να το μετανιώσεις «αιματηρά». Θα σε στείλουν στον αγύριστο και μόνον που σκέφτηκες να εφαρμόσεις την εξυπνάδα σου πάνω τους. Οι λαοί θα σε «ματώσουν» στην κυριολεξία, αν αντιληφθούν ότι για πολλά χρόνια συνωμοτούσες εναντίον τους με μόνο στόχο να τους υποδουλώσεις, ώστε να αυξήσεις τα κέρδη σου.

Οι Εβραίοι όλα αυτά τα γνώριζαν. Δεν ήταν και δεν είναι αφελείς Θα ήμασταν οι τελευταίοι, που θα τους χαρακτηρίζαμε ως τέτοιους. Γνώριζαν το ρίσκο που έπαιρναν γι’ αυτήν την «επίθεση» που θα έκαναν. Εδώ ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί για το βάσιμο των ισχυρισμών μας. Μπορούσε ένα τόσο μικρό έθνος να διεκδικήσει την κοσμοκρατορία; Βεβαίως και μπορούσε. Όχι τόσο εξαιτίας της εξυπνάδας του όσο εξαιτίας της εξειδίκευσής του Η «εξειδίκευσή» του το επέτρεπε Το «προνόμιο» να ελέγχει τον χρηματοπιστωτικό τομέα μέσα στον χριστιανισμό. Πάντα γνώριζαν οι Εβραίοι τις δυνατότητες τού «όπλου» τους. Το έχουν αποδείξει άλλωστε σε πολλές ομοειδείς περιπτώσεις Ολόκληρη η Νέα Υόρκη και ο υπόκοσμός της αλληλοπυροβολιόταν και εισέπρατταν «προστασίες», για να «ξεπληρώσουν» τους τοκογλύφους.

Δεν χρειάζεται να είσαι ο αδίστακτος και φονικός Αλ Καπόνε, για να ελέγχεις τη γειτονιά και να «κονομάς» από όλες τις δραστηριότητές της, είτε αυτές είναι νόμιμες είτε παράνομες. Μπορείς αυτό να το κάνεις και ως «αφεντικό» τού Αλ Καπόνε. Άλλωστε κι αυτός τον τραπεζίτη του φοβάται Αυτόν, που έχει ανάγκη Αυτόν, που θα του δώσει τα χρήματα να αγοράσει όπλα κι αυτοκίνητα, για να παραμείνει ο φοβερός και τρομερός Αλ Καπόνε. Αυτόν, που θα του δώσει την «ανταγωνιστικότητα» των νέων «Τόμιγκαν» και των νέων Ford. Αν αυτός ο Αλ Καπόνε βρεθεί σε οικονομική δυσκολία, ποιος γίνεται ο πραγματικός «κάπο» τής γειτονιάς; Ο τραπεζίτης του. Αυτός, για τον οποίο μαζεύει χρήματα ο Αλ Καπόνε, πυροβολώντας τον κόσμο.

Ποιος «κονομάει», δηλαδή, από τα πιστολίδια στους δρόμους; Ο σκληρός και σημαδεμένος μαφιόζος που βλέπουμε στις ταινίες; Αυτός, ο οποίος ξοδεύει χρήματα σε πόρνες, αλκοόλ και τζόγο; Όχι βέβαια. Τα χρήματα του υποκόσμου είναι «βρόμικα» και θέλουν «πλύσιμο». Αυτά τα χρήματα πρέπει κάποιος να τα «ξεπλύνει», γιατί σε διαφορετική περίπτωση όχι απλά δεν σε κάνουν πλούσιο, αλλά σε βάζουν φυλακή.

Ο πολύς Αλ Καπόνε, για παράδειγμα, δεν πήγε φυλακή για φόνους, αλλά για φορολογικές απάτες. Άρα; Άρα, αυτός, που κονομάει πραγματικά και χωρίς ρίσκο, είναι ο τραπεζίτης, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον μαφιόζο  Ο τραπεζίτης με το άσπρο «κολάρο» ο οποίος δεν γνωρίζει καν πώς είναι το πιστόλι. Γνωρίζει όμως πόσο κοστίζει ένα πιστόλι και τι πρέπει να «παράγει» σε πτώματα, για να καλύψει τους τόκους του.

Πότε έγινε η «έκρηξη» του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ; Όταν απέκτησαν πιστόλια οι φτωχοί Σικελιάνοι; Όχι βέβαια Αυτοί εγκληματούσαν και με σουγιάδες Δεν χρειάζονταν ακριβά πιστόλια. Η έκρηξη του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ έγινε όταν οργανώθηκαν σε αυτές οι Εβραίοι τραπεζίτες, οι οποίοι μετανάστευσαν από την Ευρώπη Όταν οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα χρηματοδοτούσαν τους κακοποιούς να αποκτήσουν πιστόλια, για να μην λερώνονται με τα αίματα των σουγιάδων Όταν οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να κάνουν το έγκλημα πολύ πιο κερδοφόρο για τους εγκληματίες και να τους προσφέρουν «πλυντήριο» για τα τεράστια αυτά έσοδα

Τότε πραγματικά σημειώθηκε η «έκρηξη» του εγκλήματος. Μόλις οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι θα όριζαν νέους στόχους και νέους χώρους στο τοπικό έγκλημα Μόλις οργανώθηκαν αυτοί, οι οποίοι με τη διαφθορά κρατικών λειτουργών «παρήγαγαν» κρατική πολιτική, που ευνοεί το έγκλημα και άρα την «κονόμα». Είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από προφανές ότι κρατικοί λειτουργοί, οι οποίοι τα είχαν πάρει από τους τοκογλύφους, «σκέφτηκαν» την ποτοαπαγόρευση. Τα άπειρα χρήματα της ποτοαπαγόρευσης έκαναν συνεταίρους τους πιστολάδες με τους τοκογλύφους τραπεζίτες.

Κάτι ανάλογο έγινε και εντός του συνόλου της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Πότε έγινε η «έκρηξη» των Παγκοσμίων Πολέμων; Όταν η τραπεζική «μαφία» τής Νέας Υόρκης ένιωσε ότι είχε γίνει πολύ ισχυρή, για να αρκείται να «παίζει» μόνο με τα φτηνά πιστολάκια των μαφιόζων στα πορνεία της αμερικανικής μεγαλούπολης Όταν ένιωσε ότι τα μπουκάλια με το ουίσκι δεν της αρκούσαν πλέον.

Τότε «επιτέθηκε» στην Ευρώπη. Με τα άπειρα «βρόμικα» χρήματά της, αντί να χρηματοδοτεί κοινούς μαφιόζους, χρηματοδοτούσε κράτη, τα οποία λειτουργούσαν σαν μαφιόζοι. Αντί να αγοράζονται με τα χρήματά της πιστόλια και αυτοκίνητα, αγοράζονταν κανόνια και τανκ. Στην πραγματικότητα μετέτρεψε την παγκόσμια κοινωνία σε ένα περιβάλλον με το οποίο είχε εξοικείωση. Τη μετέτρεψε σε μια πλούσια «γειτονιά», την οποία διεκδικούσε για λογαριασμό της η «μαφία» των ισχυρών βιομηχανικών κρατών Μια «μαφία», τα μέλη της οποίας στον αγώνα τους για μεγαλύτερα μερίδια κερδών έμπλεκαν σε μεταξύ τους συγκρούσεις.

Τα βιομηχανικά κράτη «προγραμματίστηκαν» από τους τραπεζίτες να φέρονται σαν αδίστακτοι και οπλοφόροι «νονοί», οι οποίοι διεκδικούσαν με τα όπλα τους την παγκόσμια «γειτονιά». Δεν διεκδικούσαν την ίδια τη «γειτονιά» ως στρατηγοί, αλλά διεκδικούσαν το νταβατζιλίκι από το σύνολο της αγοράς της «γειτονιάς» ως κοινοί μαφιόζοι. Οι Εβραίοι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν αυτά τα κράτη, για να φέρονται σαν εριστικοί κακοποιοί. Απλά πράγματα.

Διέφθειραν τους πάντες και μπορούσαν να εκβιάζουν τους πάντες. Κατέβασαν την πολιτική στο επίπεδο του πεζοδρομίου και εκεί ήταν «μετρ» οι ίδιοι. Ηγέτες των κρατών θα γίνονταν κοινοί κακοποιοί, οι οποίοι θα έδιναν τα χαρακτηριστικά τους και στα κράτη. Τα «Τόμιγκαν» θα γίνονταν κανόνια και όλα τα άλλα θα παρέμεναν ίδια. 

Απλά πράγματα. Νεοϋορκέζικα καθάρματα —σαν τους Ροκφέλερ, τους Μόργκαν και τους Goldman— σχεδίασαν τον ιμπεριαλισμό τού προηγούμενου αιώνα. Το ένα κράτος θα παρίστανε τον «Αλ Καπόνε» και το άλλο τον «Λουτσιάνο». Οι κυρίαρχες «φαμίλιες» θα είχαν και τους συμμάχους τους και πάντα θα ήταν οπλισμένες, επικίνδυνες και έτοιμες να τα κάνουν όλα «ρημαδιό». Με απειλές και εκβιασμούς θα απειλούσαν τα κράτη, προσφέροντάς τους «προστασία» και βεβαίως προϊόντα Νταβατζήδες και προμηθευτές ταυτόχρονα. Η εξειδίκευση της μαφίας.

Όποιος δεν υπάκουε, θα μπορούσε να φάει και καμία «σφαίρα» στο «κεφάλι». Μέσα σε αυτό το γνώριμο για τους Εβραίους «περιβάλλον» θα εξελισσόταν το παγκόσμιο «παιχνίδι» της βιομηχανικής γεωστρατηγικής. Η αλητεία θα έμπαινε στα «σαλόνια» των κρατών. Πρόβλημα κανένα. Τα κράτη θα τα κυβερνούσαν απλοί κακοποιοί των δρόμων και την «ανταγωνιστικότητά» τους θα την πλήρωναν οι Εβραίοι τραπεζίτες. Αυτοί θα τους τύπωναν τις αφίσες, θα τους εξασφάλισαν δημοσιογραφικούς «ύμνους», θα τους διοργάνωναν τις συγκεντρώσεις και θα τους προστάτευαν.

Όταν θα τους παρέδιδαν την εξουσία, θα τους διέταζαν κανονικά. Θα τους εκβίαζαν και θα τους είχαν στο «τσεπάκι» τους. Έτσι «ρυθμίστηκαν» τα κράτη τής βιομηχανικής περιόδου Κοινοί κακοποιοί ήταν τύποι σαν τον Ρούσβελτ, τον Χίτλερ ή τον Τσόρτσιλ. Άνθρωποι, οι οποίοι κάθονταν στο ένα πόδι, όταν έμπαιναν στα γραφεία των τραπεζιτών Άνθρωποι, οι οποίοι είχαν «φακέλους» στα γραφεία των τραπεζιτών, οι οποίοι τους εκβίαζαν. Αυτοί έδωσαν στα κράτη τους τα δικά τους «χαρακτηριστικά», εφόσον αυτοί επέλεγαν σε κάθε κρίση τι θα εμφανιζόταν σαν «λύση» των προβλημάτων. Θα «έλυναν» τα προβλήματα με τρόπο τέτοιο, που να χρειαζόταν να τα «ξαναλύσουν» μετά από λίγες δεκαετίες.

Ελέγχοντας οι Εβραίοι τραπεζίτες τον σχεδιασμό των κρατών, έπαιξαν με τις ανάγκες τους. Έπαιξαν πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο και κάθε φορά τα «στρίμωχναν» όλο και παραπάνω. Στο τέλος τα έκαναν υπερχρεωμένους «υπαλλήλους» τους, που δεν γνώριζαν καν τι κάνουν. Αυτή είναι όλη η «δουλειά». Κάθε φορά που σκοτώνονταν στους «δρόμους» ο «Αλ Καπόνε» με τον σφετεριστή και ταραξία «Λουτσιάνο», αυξάνονταν τα δάνεια καί των δύο και μαζί μ’ αυτά και τα μερίδια των τοκογλύφων. Στο τέλος αυτοί «σκοτώνονταν» χωρίς καθόλου μερίδιο μόνο και μόνο επειδή οι τραπεζίτες ήθελαν εκτεταμένες «ζημιές».

Αυτό το κόλπο των τραπεζιτών ήταν οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Με αυτούς τους πολέμους των κρατών-κακοποιών μπόρεσαν κι ανέβηκαν στην κορυφή του κόσμου, χωρίς να χρειαστεί να παραβρεθούν οι ίδιοι σε κανένα πολεμικό μέτωπο. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσαν και διεκδίκησαν την κοσμοκρατορία. Απλά, αυτή η κοσμοκρατορία είναι περισσότερο «εικονική» παρά πραγματική Είναι σαν να «βάφεις» ένα «κάστρο» και όχι σαν να το «χτίζεις».

Είναι κοσμοκρατορία, η οποία προήλθε από την «ανάγκη» των συμμετεχόντων και όχι εξαιτίας της ισχύος του νικητή. Είναι η κοσμοκρατορία η οποία προκαλείται από τη δυσλειτουργία των υπαρχόντων συστημάτων και όχι εξαιτίας νέων συστημάτων. Είναι η κοσμοκρατορία της «αλογόμυγας», η οποία προκαλεί συγκρούσεις μεταξύ των «βουβαλιών», προκειμένου να πίνει το «αίμα» των πληγών τους Κοσμοκρατορία των «αγορών» των τοκογλύφων και όχι των στρατών των στρατηγών.

Οι Εβραίοι ήταν εύκολο να επιχειρήσουν μια τέτοια πρακτική, γιατί γνώριζαν τις χριστιανικές ηγεσίες στο σύνολό τους. Είχαν μεγάλη εξοικείωση με τα ανώτατα κλιμάκια της χριστιανικής ηγεσίας και αυτό έδινε αξία στην «τεχνογνωσία» τού εγκλήματος που διέθεταν, προκειμένου να διεκδικήσουν αυτήν την κοσμοκρατορική «βαφή». Αυτό ήταν το απόλυτο πλεονέκτημά τους

Η πολύ στενή «επαφή» με την ανώτατη εξουσία Πολύ πιο στενή «επαφή» από τη συνηθισμένη Πάρα πολύ στενή, γιατί οι ισχυροί χριστιανοί ηγέτες ποτέ δεν τους υπολόγιζαν ως κίνδυνο και ως εκ τούτου δεν είχαν μυστικά από αυτούς Ήταν αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι και ασήμαντοι και δεν αντιπροσώπευαν κίνδυνο, ώστε να φυλάγεται κάποιος από αυτούς ‘Ηταν σαν τους ευνούχους, που οι ισχυροί τούς άφηναν να περιφέρονται ακόμα κι ανάμεσα στις «παλλακίδες» τους, γιατί απλούστατα δεν τους φοβούνταν.

Τέτοιοι χρήσιμοι ευνούχοι εντός του χριστιανισμού ήταν και οι Εβραίοι. Γνώριζαν τα πάντα, γιατί κανένας δεν τους αντιλαμβάνονταν ως ανταγωνιστές και άρα ως απειλή. Όταν δανείζεις στους Πάπες και στους Βασιλείς της Ευρώπης, δεν είναι και τόσο δύσκολο να γνωρίζεις τις οικονομικές τους «δυσκολίες» Πόσο μάλλον όταν οι Εβραίοι δεν γνώριζαν μόνον αυτά τα μυστικά, εφόσον δεν ασχολούνταν μόνον μ’ αυτά. Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνον τοκογλύφοι των ισχυρών Ήταν και οι νταβατζήδες των ισχυρών.

Αυτοί τους πήγαιναν καί τα κοριτσάκια, αλλά καί τα αγοράκια που ήθελαν Ήταν καί οι έμποροι ναρκωτικών των ισχυρών. Αυτοί τους εξασφάλιζαν την πρέζα Ήταν καί οι δολοφόνοι των ισχυρών. Αυτοί τους απάλλασσαν από ανταγωνιστές, σφετεριστές ή απλά τους «διασκέδαζαν» με αιματηρά βίτσια Ήταν καί οι γιατροί των ισχυρών, που θα τους ανακούφιζαν από μια ανεπιθύμητη σύφιλη, χωρίς να το μάθει κανένας άλλος.

Οι Εβραίοι, δηλαδή, δεν γνώριζαν μόνον τα «λογιστήρια» των κρατών της Ευρώπης, αλλά γνώριζαν και τα «αποχωρητήριά» τους. Όταν γνωρίζεις τα «αποχωρητήρια» των ισχυρών, μπορείς να τους εκβιάζεις και στο τέλος να τους κάνεις δούλους σου. Αυτό έκαναν και οι Εβραίοι. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρήσαμε απόλυτο πλεονέκτημά τους τη γνώση των «άπλυτων» των προσώπων της χριστιανικής εξουσίας. Γνώριζαν τα «άπλυτα» και ρίσκαραν να εκβιάσουν τους βρόμικους ηγέτες. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό είναι μεγάλο ρίσκο και εμπεριέχει πολλούς κινδύνους.

Το θέμα είναι πως γνώριζαν ότι αυτός ο εκβιασμός, σε συνδυασμό με την «τραπεζική» τους «εξειδίκευση», θα τους επέτρεπε να φτάσουν σχετικά εύκολα στη σημερινή τους παντοδυναμία. Γνώριζαν όμως επίσης πολύ καλά πως, όταν πέφτεις από «ψηλά», χτυπάς πολύ άσχημα. Άλλωστε το έχουν «αποτυπώσει» στις κατάρες τους. Γνωρίζει ο αναγνώστης ποια είναι η χειρότερη κατάρα των Εβραίων; Τι «εύχονται» σε κάποιον, όταν τον καταριούνται; Δεν του «εύχονται» απλά να καταστραφεί απόλυτα Του «εύχονται» πρώτα να αποκτήσει τα πάντα και μετά να τα χάσει όλα. Του εύχονται πρώτα να γευτεί την απόλυτη επιτυχία, για να γνωρίζει τι ακριβώς χάνει σε περίπτωση που αποτύχει.

Γνωρίζουν δηλαδή το μέγιστο του πόνου, που προκαλεί η μέγιστη απώλεια. Δεν τους φτάνει να είσαι φτωχός και να χάσεις τα λίγα που έχεις. Θέλουν να γίνεις πλούσιος και να τα χάσεις όλα και μαζί μ’ αυτά και το «μυαλό» σου Να σε πιάσει τρέλα από την απώλεια Να θέλεις να αυτοκτονήσεις, βλέποντας ότι δεν μπορείς να επιστρέψεις εκεί όπου βρισκόσουν. Γνωρίζουν πως το να τα κατακτήσεις όλα δεν είναι απαραίτητα ένα καλό τέλος, αλλά πιθανότατα η πικρή αρχή για ένα άσχημο τέλος.

Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.

Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβει ο αναγνώστης ποιοι παράγοντες τους «ανάγκασαν» να διεκδικήσουν την κοσμοκρατορία Να διεκδικήσουν την ηγεμονία του έθνους τους πάνω στα έθνη. Όλα αυτά ξεκίνησαν μετά τη βιομηχανική επανάσταση και άρα με την «έκρηξη» του εθνικισμού. Μέχρι τη βιομηχανική επανάσταση οι Εβραίοι δεν έκαναν «δεύτερες» σκέψεις εις βάρος των χριστιανών. Βολεύονταν με την κατάστασή τους και δεν είχαν παραπάνω φιλοδοξίες. Είχαν καλές ζωές και χωρίς πολλά ρίσκα.

Οι ισχυροί Εβραίοι κονομούσαν από τις «υπηρεσίες» τους και οι φτωχοί Εβραίοι ήταν μια ανεξάντλητη ανθρώπινη «δεξαμενή», για να έρθουν αυτές οι «υπηρεσίες» εις πέρας Από εκεί οι πλούσιοι Εβραίοι έβρισκαν πόρνες, δολοφόνους, τραγουδιστές, ταχυδακτυλουργούς, μαχαιροβγάλτες και ό,τι τους «παρήγγειλαν» οι ισχυροί χριστιανοί κι «απαγορευόταν» να το ζητήσουν νόμιμα μέσα στη χριστιανική κοινωνία.

Οι Εβραίοι ζούσαν μια καθημερινότητα μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, γιατί αυτό ήταν το «διαβατήριό» τους για την ελεύθερη ζωή τους μέσα σε έναν φανατικά χριστιανικό κόσμο. Εξαιτίας της αστικής τους αυτής εξειδίκευσης, αναγκαστικά «διασκορπίζονταν» στον χώρο. Δεν τους «χωρούσε» ο τόπος όλους μαζί, γιατί οι δραστηριότητες θα τους έφερναν σε σύγκρουση. Ο ένας τοκογλύφος εκπαίδευε τρία παιδιά στην «τέχνη» του και αυτά έπρεπε να «σκορπιστούν», γιατί θα συγκρούονταν μεταξύ τους.

Η «διάσπαση», δηλαδή, και η «ξενιτιά» ήταν «ευλογία» για τους Εβραίους και όχι το αντίθετο. Πατρίδα τους έγινε όπου υπάρχει «κονόμα» και όχι όπου γεννιούνταν Από εκεί και πέρα «τυφλοσούρτης». Ξεκινούσαν τη ζωή τους με «σκονάκια» και άρα με πλεονεκτήματα «Πήγαινε σ’ εκείνη την πόλη, που ο δήμαρχός της είναι παιδεραστής και πες του ότι σε έστειλε ο Ιακώβ» «Πήγαινε στην άλλη πόλη, όπου ο δικαστής της είναι ναρκομανής και πες του ότι σε έστειλε ο Δαυίδ».

Κινούμενοι στο «περιθώριο» της «υψηλής» κοινωνίας, μπορούσαν να «κονομάνε», αλλά ταυτόχρονα να εξασφαλίζουν και υψηλές «γνωριμίες» και προστασίες. Ο κόσμος ο πολύς τούς απεχθάνονταν, αλλά οι ισχυροί τούς «λάτρευαν». Ήταν οι καλοί «φίλοι», για να χρηματοδοτήσουν πολέμους, αλλά και πάρτι. Ήταν οι καλοί «φίλοι», για να φέρουν από την πίσω «πόρτα» ό,τι απαγορευόταν να μπει από την «είσοδο». Όλοι οι ισχυροί χριστιανοί ήθελαν να έχουν φίλο έναν Εβραίο, αλλά ποτέ δεν θα τον καλούσαν στο σπίτι τους .Φίλος με «νοήματα» και από μακριά …»Ξέρεις εσύ …το ίδιο μ’ αυτό που μου έφερες την προηγούμενη φορά» …Όπλο ήταν αυτό; …Ναρκωτικά; …Πόρνη; …Παιδάκι; Κανένας δεν ήξερε, όσο κι αν κρυφάκουγε .Οι «φίλοι» μόνον ήξεραν.

Η βιομηχανική ανάπτυξη όλα αυτά τα άλλαξε. Ενώ θεωρητικά βόλευε τους αστίζοντες Εβραίους, στην πραγματικότητα τους απειλούσε με «θάνατο». Θεωρητικά πράγματι τους βόλευε, γιατί ήταν τοκογλύφοι σε έναν κόσμο ο οποίος σύντομα θα αναπτυσσόταν πάρα πολύ και ως εκ τούτου θα χρειαζόταν άμεσα πάρα πολλά χρήματα. Σε έναν κόσμο πολύ πιο σύνθετο από τη φεουδαρχία το χρήμα θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτοί ήταν ειδικοί πάνω στο χρήμα. Όμως, αυτός ο νέος κόσμος ήταν φοβερά απειλητικός γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί «άνοιγε» την αστική δραστηριότητα σε μεγάλες μάζες χριστιανών και θα έπαυαν οι Εβραίοι να κρατούν τα «σκήπτρα» του χώρου. Θα αποκτούσαν χριστιανούς ανταγωνιστές, πολλούς και επικίνδυνους.

Λογικό είναι αυτό. Η βιομηχανική ανάπτυξη ταυτίζεται με την ανάπτυξη του εθνικισμού, εφόσον αυτές οι έννοιες αλληλοϋποστηρίζονται. Η μία υποβοηθά την άλλη στην ανάπτυξή της. Οι βιομηχανικές κοινωνίες είχαν ανάγκη τον εθνικισμό για την ανάπτυξή τους και ο εθνικισμός αναπτυσσόταν εύκολα μέσα σε τέτοιες κοινωνίες.

Τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη δεν ενδιαφέρονταν για νέες κατακτήσεις, γιατί δεν ενδιαφέρονταν για το «πλάτος» τους. Τα βιομηχανικά κράτη ήθελαν ν’ αποκτήσουν μεγάλο «ύψος» και ο εθνικισμός ήταν αυτός, ο οποίος θα λειτουργούσε σαν συνεκτικό «μπετόν», που θα εξασφάλιζε αυτήν τη δυνατότητα στα βιομηχανικά κράτη. Αυτός συνέδεε τα συμφέροντα όλων των κοινωνικών τάξεων με το βιομηχανικό κεφάλαιο.

Χωρίς τον εθνικισμό δεν θα μπορούσαν να «υψωθούν» τα βιομηχανικά κράτη. Χωρίς τον εθνικισμό δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ο «προστατευτισμός» ή να καλλιεργηθεί η εθνική καταναλωτική «νοοτροπία», που βοηθά την τοπική βιομηχανική παραγωγή στην ανάπτυξή της. Ο εθνικισμός «αναγκάζει» τους πολίτες ως καταναλωτές να αγοράσουν ακόμα και το «κατώτερο» ή το ακριβότερο προϊόν προς χάριν του έθνους.

Ο εθνικισμός «αναγκάζει» τους εργαζόμενους ακόμα και να περικόψουν τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να γίνει ανταγωνιστικότερο το εργοστάσιό τους. Ο εθνικισμός δηλαδή βάζει έννοιες όπως ο «πατριωτισμός», «η «γενναιότητα», η «αυτοθυσία» κλπ. μέσα στην παραγωγή. Αυτός ο εθνικισμός —σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες της βιομηχανίας— έβαζε στο παιχνίδι τής παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας και κράτη εκείνα, τα οποία στην προηγούμενη εποχή δεν είχαν ελπίδες. Κράτη με ελάχιστη «επιφάνεια» για έναν παγκόσμιο στόχο Κράτη όπως η Γερμανία.

Αυτός ο εθνικισμός, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν θέμα χρόνου να εντοπίσει τους «διαφορετικούς» Εβραίους ως εχθρούς του. Οι Εβραίοι —με πρωταγωνιστές αδίστακτους ανθρώπους, σαν τον Τέοντορ Χερτσλ— αντιλήφθηκαν πως είχαν μπροστά τους ένα νέο φαινόμενο Είχαν την «έκρηξη» ενός νέου είδους αντισημιτισμού, ο οποίος δεν είχε σχέση με τις παλιές χριστιανικές αντιεβραϊκές συμπεριφορές Ενός νέου τύπου αντισημιτισμού, που έκανε τους Εβραίους όχι απλά «αμαρτωλούς» —λόγω της θυσίας του Ιησού— αλλά ανεπιθύμητους ανταγωνιστές στα κράτη στα οποία φιλοξενούνταν και μέχρι τότε δεν είχαν προβλήματα επιβίωσης.

Ο εθνικισμός δηλαδή των χριστιανικών κρατών δημιουργούσε ένα εχθρικό «κλίμα» για τους Εβραίους, το οποίο δεν είχε σχέση τόσο με τη θρησκεία τους όσο με τα χρήματά τους. Κάποιοι απλά εκμεταλλευόταν τη διαφορετικότητα της θρησκείας τους, για να τους στοχοποιήσουν στους απλούς χριστιανούς και να τους φέρουν σε δυσχερή θέση ως ανταγωνιστές τους. Το θρησκευτικό περιεχόμενο δηλαδή του αντισιωνισμού δεν ήταν το πραγματικό αίτιο αυτής της συμπεριφοράς. Το πραγματικό αίτιο ήταν ο ανταγωνισμός

Ένας μεγάλος και επικίνδυνος ανταγωνισμός, ο οποίος διαρκώς μεγάλωνε, εφόσον, λόγω της εκβιομηχάνισης, είχαμε μαζική αστικοποίηση των χριστιανικών πληθυσμών και άρα διογκούμενη αντιπαλότητα με τις εβραϊκές κοινότητες. Κάποιοι χριστιανοί δηλαδή μορφώνονταν ή δραστηριοποιούνταν στις μεγάλες πόλεις τής βιομηχανικής εποχής και «έμπαιναν» σε χώρους που μέχρι τότε παραδοσιακά μονοπωλούσαν οι Εβραίοι.

Μέχρι τότε οι Εβραίοι δεν είχαν προβλήματα ανταγωνισμού Είχαν εξασφαλισμένα τα «παπικά» προνόμια Μιλάμε για πραγματικά προνόμια με «βούλες» και «σφραγίδες». Η εξειδίκευσή τους για παράδειγμα στον τραπεζικό τομέα δεν ήταν αποτέλεσμα της εξυπνάδας τους και της αφέλειας των άλλων Η Ρώμη τούς έδωσε αυτό το προνόμιο. Γιατί; Γιατί η Ρώμη ήταν πονηρή. Στην εποχή τής φεουδαρχίας είχε ως στόχο να διαχωρίζει απόλυτα την κοινωνία σ’ αυτούς που τα είχαν όλα και σ’ αυτούς που δεν είχαν τίποτε Στους «αγαπημένους» της φεουδάρχες και στα «παραπαίδια» της τους δουλοπάροικους Στους μορφωμένους κεφαλαιοκράτες και στους αγράμματους εργαζόμενους στα φέουδα.

Αυτός ο διαχωρισμός έκανε την κοινωνία εύκολη στον χειρισμό της. Οι λίγοι θα ζούσαν καλά σ’ αυτόν τον «κόσμο» και οι πολλοί θα περίμεναν να ζήσουν «καλύτερα» στον «άλλο» κόσμο. Όμως, το εύρυθμο της λειτουργίας της κοινωνίας απαιτούσε και την αστική δραστηριότητα Τη δραστηριότητα των μορφωμένων ή των ικανών, που, ενώ δεν είχαν κεφάλαιο, με τις δραστηριότητές τους είχαν κέρδη κεφαλαίου. Επειδή η Ρώμη δεν ήθελε αυτή η αστική δραστηριότητα να γίνει το «Ελντοράντο» των έξυπνων δουλοπάροικων, αποφάσισε να τους κλείσει την «πόρτα» του.

Ονόμασε την αστική δραστηριότητα «αμαρτία» και την παρέδωσε στα χέρια των «αμαρτωλών». Τα τεράστια κέρδη τής αστικής δραστηριότητας με αυτόν τον τρόπο θα περνούσαν στα «χέρια» των αλλόθρησκων Εβραίων και άρα η Ρώμη θα κοιμόταν ήσυχη. Θα περνούσαν αιώνες μέχρι να μορφωθούν οι δουλοπάροικοι και να καταλάβουν ότι δικαιούνται κι αυτοί κάτι παραπάνω από το ν’ αντιμετωπίζονται σαν τα κατοικίδια «γουρούνια» των φεουδαρχών.

Με αυτόν τον τρόπο η Ρώμη μονιμοποίησε την παρουσία των Εβραίων στον χριστιανικό κόσμο και τους έδωσε σημαντικό κοινωνικό ρόλο Πολύ σημαντικό, ο οποίος γινόταν σημαντικότερος όσο περνούσε ο χρόνος και οι κοινωνίες εξελίσσονταν. Ως οι μόνοι οικιοθελώς «βρόμικοι», που έκαναν τις «βρόμικες» δουλειές, οι Εβραίοι εξυπηρετούσαν τις χριστιανικές κοινωνίες στις ανάγκες τους

Σε όλες τις ανάγκες τους νόμιμες και παράνομες. Δεν τις εξυπηρετούσαν μόνον ως δικηγόροι ή ως γιατροί και καλλιτέχνες —εφόσον, λόγω χρήματος, μπορούσαν να μορφώνονται σε δύσκολες εποχές—, τις εξυπηρετούσαν ακόμα και ως τοκογλύφοι ή νταβατζήδες ή θεατρίνοι. Ήταν σημαντικά «γρανάζια» στη λειτουργία τους.

Συμφωνημένη και κατοχυρωμένη από την ίδια τη Ρώμη ήταν η θέση τους στην κοινωνία. Μπορεί με προβλήματα διωγμών —ή ακόμα και με κόκκινους σκούφους κάποιες φορές—, αλλά κατοχυρωμένη θέση κατείχαν στην κοινωνία. Απαραίτητο «γρανάζι» της, για να λειτουργήσει. Ακόμα και ο πιο φτωχός χριστιανός τούς έβλεπε να «κονομάνε», αλλά δεν τους θεωρούσε ανταγωνιστές, εφόσον δεν ήθελε να μπει στους «χώρους» τους. Δεν ήθελε να μπει στους χώρους, όπως δεν θέλει κάποιος να γίνει νταβατζής ή βαποράκι ναρκωτικών, άσχετα αν βλέπει ότι κονομάνε.

Δεν τους έδιωχνε από την πόλη του, γιατί ήθελε να έχει πόρνη, αλλά δεν ήθελε αυτή να είναι από τα δικά του τα «παιδιά». Κάπως έτσι έβλεπαν οι θρησκόληπτοι χριστιανικοί όλες τις αστικές δραστηριότητες στις οποίες πρωτοστατούσαν οι Εβραίοι …Αναγκαίο κακό, που, όταν σκοτείνιαζε, γινόταν «απόλαυση» Μιλάμε για άλλες εποχές …»Σκοτεινές» εποχές, όπου ακόμα και η ιατρική για κάποιους θρησκόληπτους ήταν τέχνη του «διαβόλου», εφόσον αμφισβητούσε το «δικαίωμα» του Θεού ν’ «αποφασίζει» ποιον θα πάρει κοντά Του Ακόμα και με ένα απλό κρυολόγημα.

Με την «έκρηξη» της βιομηχανικής εποχής όλα αυτά άλλαξαν. Οι πληθυσμοί των χριστιανικών κρατών άρχισαν να εγκαταλείπουν την «τσιγκούνα» γη και να πλημμυρίζουν τις «γενναιόδωρες» πόλεις. Οι θρησκόληπτοι δουλοπάροικοι έφευγαν από τα χωράφια και έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους πλακόστρωτους δρόμους. Αυτό άλλαξε τα ήθη και έθιμα των λαών. Άρχισαν οι πάντες να εξοικειώνονται με τις αστικές δραστηριότητες και άρα να βλέπουν με καλό «μάτι» τα τεράστια κέρδη των δραστηριοτήτων αυτών. Τα παιδιά των εργατών μπορούσαν να κάθονται σπίτι, εφόσον δεν ακολουθούσαν τους γονείς τους στα εργοστάσια, όπως έκαναν τα παιδιά των δουλοπάροικων στα χωράφια. Αυτό σημαίνει ότι μπορούσαν να μορφώνονται Αρχικά με λίγα κουτσογράμματα εθελοντών παπάδων και δασκάλων και στη συνέχεια με οργανωμένα συστήματα παιδείας.

Όσο πιο πολύ ισχυροποιούνταν η βιομηχανική παραγωγή, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη εκπαιδευμένου προσωπικού είχε και άρα έπρεπε να υπάρχει οργανωμένος μηχανισμός εκπαίδευσης. Όσο μεγάλωναν οι παραγωγές, τόσο περισσότερο μεγάλωναν οι αγωνίες των βιομηχάνων ν’ αποκτήσουν «πιστούς» πελάτες και αυτό έπρεπε να το προετοιμάσουν στα οργανωμένα συστήματα εκπαίδευσης. Εκεί θα γαλουχούσαν τους «πιστούς» οπαδούς των προϊόντων τους. Εκεί θα γαλουχούσαν τους «πιστούς» εχθρούς των προϊόντων των εχθρών τους. Τα σχολεία, δηλαδή, εξ’ αρχής «χτίστηκαν», ώστε να επιβάλουν τον εθνικιστικό φανατισμό και όχι τον πολιτισμό …Εθνικιστικοί «μεντρεσέδες», που «παρήγαγαν» ό,τι βόλευε το σύστημα.

Αυτή η τεράστια κοινωνική «παραγωγή» έπρεπε να βρει τον χώρο της μέσα στην κοινωνία. Κάποια από αυτά τα παιδιά θα γίνονταν εργάτες σαν τους γονείς τους, αλλά κάποια άλλα θα γίνονταν επιστήμονες και «επιστήμονες» …Επιστήμονες των επιστημών και «επιστήμονες» του πεζοδρομίου. Θέμα χρόνου ήταν η αστική τάξη των βιομηχανικών κρατών να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται με τρομερούς ρυθμούς. Όλοι αυτοί θα έβγαιναν στις «πιάτσες» των πόλεων, οι οποίες μέχρι τότε αποτελούσαν μονοπώλια των Εβραίων …Των Εβραίων, οι οποίοι τώρα θα γίνονταν πραγματικοί εχθροί και ανταγωνιστές τους.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι, άλλο πράγμα ήταν ο αντιεβραϊσμός της φεουδαρχικής εποχής και άλλο πράγμα ο αντισιωνισμός της βιομηχανικής εποχής Για άλλους λόγους και για άλλα συμφέροντα κάποιος φανατικός χριστιανός τής φεουδαρχικής εποχής ήταν αντιεβραίος και για άλλους λόγους και για άλλα συμφέροντα κάποιος νεοαστός χριστιανός της βιομηχανικής εποχής ήταν αντισιωνιστής.

Ο πρώτος είχε το χαζό μίσος του φανατικού θρησκόληπτου, ο οποίος απλά δεν ήθελε να «συναναστρέφεται» «αμαρτωλούς» αλλόθρησκους και άρα να περιφέρονται αυτοί στη γειτονιά του. Ο δεύτερος είχε το στοχευμένο μίσος τού επίσης φανατικού, όμως όχι ως θρησκόληπτος, αλλά ως επαγγελματίας. Ήταν ένας αδίστακτος επαγγελματίας, ο οποίος εκ του πονηρού επικαλούταν τη θρησκεία, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να τους διώξει από τη γειτονιά του, για να «κληρονομήσει» τη δραστηριότητά τους.

Αυτόν τον αντισιωνιστικό εθνικισμό με την οικονομική στόχευση αντιλήφθηκαν άνθρωποι σαν τον Χερτσλ και αυτόν προσπάθησαν να αναχαιτίσουν Να τον αντιμετωπίσουν και όχι να τον μιμηθούν ως έθνος, όπως πολλοί ιστορικοί εσφαλμένα ισχυρίζονται. Ο εθνικισμός αυτός ποτέ δεν άγγιξε τους Εβραίους. Γιατί; Γιατί δεν τον είχαν ανάγκη.

Οι ίδιοι ήταν ακραίοι εθνικιστές όταν όλοι οι άλλοι δεν ήταν τίποτε απολύτως. Πάντα πίστευαν για το έθνος τους αυτά, τα οποία, αν τα υποστηρίξει κάποιος άλλος για το δικό του, θα τον κλείσουν φυλακή. Πάντα πίστευαν πως ήταν οι «εκλεκτοί» του Θεού. Οι «καλύτεροι», οι «ικανότεροι» και οι «ανώτεροι». Η «έκρηξη» του εθνικισμού δηλαδή για τους Εβραίους δεν εξηγεί την εθνική τους «εκστρατεία» Ο εθνικισμός των άλλων δεν τους «άγγιξε» καν

Είναι σαν να λέμε ότι η «έκρηξη» της μόδας του καλοκαιρινού μαυρίσματος «άγγιξε» τους μαύρους και τους ώθησε μαζικά στις αμμουδιές για ηλιοθεραπεία. Όπως δεν έχουν ανάγκη οι μαύροι τον επιπλέον ήλιο για να μαυρίσουν, έτσι και οι Εβραίοι δεν έχουν ανάγκη τις θεωρίες των εθνικιστών, για να γίνουν περισσότερο εθνικιστές απ’ όσο είναι. Η ίδια τους η θρησκεία «παράγει» τον ισχυρότερο και πιο φανατικό εθνικισμό Το είπε άλλωστε και ο Αρχιερέας τους κάποτε «Συμφέρει να σκοτώσουμε τον Ιησού, για να σώσουμε το έθνος».

Μπορούν ακόμα και τον «Υιό του Θεού» να σκοτώσουν, για να σώσουν το έθνος τους. Το να λέει κάποιος δηλαδή εθνικιστή έναν Εβραίο, είναι πλεονασμός. Είναι σαν να λες «γυμνασμένος αθλητής» ή «διακορευμένη πόρνη». Μπορεί κάποιος να είναι αθλητής και να είναι αγύμναστος; Μπορεί κάποια πόρνη να μην είναι διακορευμένη; Το «Εβραίος» φτάνει από μόνο του, για να τον χαρακτηρίσει Το «εθνικιστής» είναι πλεονασμός.

Αυτοί οι Εβραίοι —και για «ξεκάρφωμα»— επινόησαν τον «στόχο» τής ίδρυσης του Ισραήλ. Γιατί; Για να φαίνεται πως δήθεν έχουν στόχους, οι οποίοι βολεύουν αυτούς, οι οποίοι ήθελαν να τους «ξεφορτωθούν» Να φαίνεται στους εθνικιστές των χωρών που τους «φιλοξενούσαν» ότι κι αυτοί —ως τέτοιοι— ήθελαν το δικό τους κράτος Να φαίνεται πως «οσονούπω» θα τους αδειάζουν τη γωνιά, ώστε να μην είναι επιθετικοί εναντίον τους. Αυτό ήταν «παπατζηλίκι» των πρώτων σιωνιστών Εβραίων, για να πάρουν μια «παράταση» και να «παίζουν» με το θέμα τού κράτους, μπαίνοντας με αυτόν τον τρόπο στα διεθνή «σαλόνια» των εθνών

Το υπό «κατασκευή» εβραϊκό κράτος τούς έβαζε στην κοινωνία των Εθνών και τους διαφοροποιούσε από τους γύφτους ή τους Ρομά, για παράδειγμα, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συμμετέχουν πουθενά. Οι Εβραίοι είχαν παντού παρουσία ως «σκιώδεις» πολιτικοί ενός «σκιώδους» κράτους, το οποίο δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο.

Εξασφαλίζοντας το «άλλοθί» τους, αναζητούσαν τρόπους να διατηρήσουν τα πλεονεκτήματά τους και να «επιπλεύσουν» στη βιομηχανική εποχή …Την εποχή εκείνη, η οποία τους απειλούσε με ολοκληρωτική καταστροφή, εφόσον «πλημμύριζε» τις «πιάτσες» τους με φιλόδοξους χριστιανούς, οι οποίοι φθονούσαν τα πλούτη τους και σφετερίζονταν τις «πελατείες» τους. Η Ρώμη δεν μπορούσε πλέον να τους προστατεύσει με «διατάγματα», εφόσον και η ίδια έχανε προνόμια από την εξέλιξη τής κοινωνίας. Επί αιώνες καθυστερούσε την εξέλιξη, αλλά τώρα πλέον δεν μπορούσε να την ελέγξει.

Όταν άρχισε η βιομηχανική επανάσταση, γνώριζε η Ρώμη —και οι υποτακτικοί της Εβραίοι— ότι από την εργατική τάξη θα προέκυπτε μια νέα, πολυπληθής και πιο ισχυρή αστική τάξη. Οι μισθοί —ακόμα και οι πιο ασήμαντοι— των εργατών θα επέτρεπαν σ’ αυτούς να μορφώσουν τα παιδιά τους και αυτό έκανε την κατάσταση μη αναστρέψιμη. Αναγκαστικά η Ρώμη θα έπρεπε να ανεχθεί τις εξελίξεις. Μαζί με αυτήν θα έπρεπε να τις ανεχθούν και οι Εβραίοι. Όλοι αυτοί οι χριστιανοί νεοαστοί, που «παρήγαγε» η βιομηχανική εποχή, θα έφταναν έξω από τις «πόρτες» τους Θα αναζητούσαν τη «μοίρα» τους στον ήλιο εκεί όπου μέχρι τότε «λιάζονταν» μόνον οι Εβραίοι. Από τη στιγμή που αυτήν την εξέλιξη δεν μπορούσαν να την σταματήσουν, θα έπρεπε τουλάχιστον να την ελέγξουν. Στόχος τους έγινε να ελέγξουν τις αστικές τάξεις των βιομηχανικών και όχι μόνον κρατών.

Οι τραπεζίτες και οι κομμουνιστές.

Βλέποντας οι —από τη φύση των δραστηριοτήτων τους— παρασιτικοί Εβραίοι τη βιομηχανική Ευρώπη να προσπαθεί μέσω της βιομηχανικής ανάπτυξης να βρει μια πανανθρώπινη λύση, ανησύχησαν για τα κέρδη τους. Βλέποντας την εθνικιστική Ευρώπη να μην τους «θέλει» —και εν πολλοίς να μην τους προβλέπει στον μελλοντικό σχεδιασμό της— τρόμαξαν. Βλέποντας την εξέλιξη των εθνών να τους απειλεί, αναγκάστηκαν να «υπερβούν» τα εθνικά όρια. Δεν θα άφηναν την «Belle Epoque» —ή στα ελληνικά «Ωραία Εποχή»— να γίνει γι’ αυτούς Εφιαλτική Εποχή. «Η Μεγάλη Χίμαιρα», όπου «προαναγγελλόταν» το οριστικό τέλος των πολέμων, ήταν γι’ αυτούς η αρχή του εφιάλτη. Αν κάποιοι Ευρωπαίοι ονειρεύονταν εκείνη την εποχή το τέλος των πολέμων, οι Εβραίοι έβλεπαν στο τέλος αυτό το δικό τους τέλος. Θα τελείωναν τα μεγάλα κέρδη και το χειρότερο ήταν ότι θα τίθονταν εκ νέου ερωτήματα για την παραμονή τους στην Ευρώπη.

Οι «εφευρέτες» του εθνικισμού αναγκάσθηκαν να «επενδύσουν» στον διεθνισμό. Απλά να «επενδύσουν» και όχι βέβαια να γίνουν οι ίδιοι διεθνιστές. Πού όμως τους βόλευε να «επενδύσουν»; Στα νέα «μέτωπα» συγκρούσεων, τα οποία εκείνη την εποχή διαμορφώνονταν. Η βιομηχανική ανάπτυξη αναδείκνυε τους νέους ισχυρούς «μονομάχους» όλων των συγκρούσεων Τόσο των κρατικών όσο και των κοινωνικών συγκρούσεων. Αυτό δεν διέφυγε της προσοχής των Εβραίων. Από τη σύγκρουση μεταξύ των φεουδαρχικών κρατών —με στόχο την κατάκτηση— θα πηγαίναμε στη σύγκρουση μεταξύ των βιομηχανικών κρατών —με στόχο την αγορά—. Από τη σύγκρουση των φεουδαρχών με τους δουλοπάροικους —για ένα κομμάτι γη— θα πηγαίναμε στη σύγκρουση των βιομηχάνων με τους εργάτες —για ένα νέο «επίδομα»—.

Αυτές τις νέες κοινωνικές δυνάμεις έπρεπε να «καβαλήσουν» οι Εβραίοι, αν ήθελαν να ελπίζουν σε επιβίωση στον χώρο-»φιλέτο», τον οποίο μονοπωλούσαν Να γίνουν διεθνιστές, για να χρηματοδοτούν τις συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών κρατών Να γίνουν κοινωνικοί «ταγοί», για να προσανατολίζουν κατά βούληση τις κοινωνικές συγκρούσεις.

Η απόφασή τους δεν ήταν δύσκολη. «Ανέτειλε» ένας νέος κόσμος, όπου οι κύριοι εχθροί μεταξύ τους ήταν οι βιομήχανοι και οι εργάτες Οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Όλοι τους —μηδενός εξαιρουμένου— είχαν ανάγκη τα χρήματα και οι Εβραίοι τα διέθεταν. Εφόσον τα χρήματα τα είχαν, το μόνο που τους έλλειπε ήταν να βρουν εκείνες τις «ισορροπίες», οι οποίες θα τους επέτρεπαν να τα χρησιμοποιούν με τέτοιον τρόπο, που να ελέγχουν το παιχνίδι καί από τις δύο πλευρές. Χρήματα χρειάζονταν οι βιομήχανοι και τα ίδια χρήματα ήταν ένα καλό «καρότο» για διεφθαρμένους «εργατοπατερούληδες».

Αναγκαστικά έπρεπε να το κάνουν αυτό, προκειμένου να βρουν «συμμάχους» για τις δραστηριότητές τους. Από τη στιγμή που θα δάνειζαν χρήματα, θα έπρεπε να μπορούν να εκβιάζουν τους πελάτες τους Να μην τους αφήνουν να παίρνουν τα χρήματά τους δανεικά κι αγύριστα Σίγουρα αγύριστα, αν σκεφτεί κάποιος ποιους είχαν ως σκοπό τους να δανείζουν Τους ισχυρότερους των κεφαλαιοκρατών, τους βιομηχάνους και τα ισχυρότερα των κρατών, τα βιομηχανικά. Γνωρίζοντας ότι τα πάντα θα γίνονταν υπό την πίεση των πολέμων, γνώριζαν ότι υπήρχε το ρίσκο να τους «φεσώσουν» Να μην τους πληρώσουν δηλαδή τα «συμφωνηθέντα» και τοκογλυφικά τους κέρδη.

Έπρεπε λοιπόν να βρουν τρόπο να «κρατάνε» τόσο τους βιομηχάνους όσο και τα βιομηχανικά κράτη. Έπρεπε να μπορούν να «ρυθμίζουν» ενδοκοινωνικές σχέσεις, ώστε να μπορούν να απειλούν αυτούς που τους χρωστούσαν. Γι’ αυτόν τον λόγο έβαλαν τον τεμπελχανά τον Μαρξ να «κατασκευάσει» μια θεωρία, η οποία τους βόλευε …Ούτε καν αυτό δεν ήταν πρωτότυπο. Δεν ήταν οι πρώτοι που θα παρήγγειλαν μια «επιστημονική» θεωρία, για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Το ίδιο δεν είχαν κάνει και οι Βρετανοί με τη βλακώδη θεωρία τού Δαρβίνου; Πήραν οι Βρετανοί μια αστεία ―και απολύτως αντιχριστιανική θεωρία― και την έκαναν «σημαία» τους. Γιατί; Για να πείσουν τους λαούς ότι οι ίδιοι —σαν «ανώτεροι»— δικαιούνται να κυβερνούν «κύματα κι ανθρώπους».

Οι εποχές ήταν κατάλληλες για τέτοιου είδους «παραγγελιές» και οι Εβραίοι δεν ήταν κουτοί. Μέσα σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος δεν είχε βρει ακόμα το «βήμα» του, ο καθένας μπορούσε να ισχυριστεί ό,τι ήθελε. Ο κόσμος «βάδιζε» μέσα στο «σκοτάδι» και οι «πειραματισμοί» ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Μέσα στον γενικό χαμό τής δημιουργίας των νέων τάσεων κι «απόψεων», τις οποίες πλέον δεν μπορούσε να ελέγξει η Εκκλησία με το δικό της «μέτρο», εμφανίστηκε και η θεωρία του Μαρξ.

Ο παντελώς αλλοτριωμένος από τους τραπεζίτες «εργαζόμενος» Μαρξ μάς εξήγησε πώς «αλλοτριώνεται» ο εργάτης μέσα στον χώρο εργασίας του από τους εργοδότες του Ο Μαρξ, ο οποίος «πούλησε» τον εαυτό του στους τραπεζίτες ως εμπόρευμα ειδικού «σκοπού», μας εξήγησε πώς ένας εργάτης γίνεται εμπόρευμα στα χέρια των καπιταλιστών Ο απολύτως εθνικιστής και σιωνιστής Μαρξ μάς πρότεινε να εγκαταλείψουμε τις εθνικές μας «αγκυλώσεις» και να γίνουμε διεθνιστές.

Αυτά πάνω-κάτω μάς είπε ο Μαρξ. Ο Εβραίος, ο οποίος μισούσε την εργασία και τους εργαζόμενους, ανέλαβε να μας «διαφωτίσει» για τα εργασιακά. Ο εργαζόμενος γι’ αυτόν ήταν ένα «εμπόρευμα», το οποίο γίνεται θύμα ακραίας εκμετάλλευσης και ως εκ τούτου «αλλοτριώνεται» μέσα στις βιομηχανίες. Ως εκ τούτου δεν έπρεπε αυτές οι βιομηχανίες —όπως και όλα τα μέσα παραγωγής— να είναι ιδιωτικά

Μόνον ένας Εβραίος τοκογλύφος εκμεταλλευτής και τεμπέλης, όπως ήταν ο Μαρξ, μπορούσε να «συλλάβει» την έννοια του «ανθρώπου-εμπορεύματος» Μόνον ένας Εβραίος ψευδοδιανοούμενος μπορούσε ν’ αντιληφθεί τον εργαζόμενο άνθρωπο σαν ένα ζώο που αλλοτριώνεται, γιατί απλούστατα αντιλαμβάνεται όλους τους ανθρώπους —πλην των Εβραίων— σαν κατώτερα «γκόιμ»

Όλη η εμετική αντίληψη των παρασιτικών και τεμπέληδων Εβραίων για την έννοια της εργασίας πέρασε μέσα από τη θεωρία του Μαρξ. Μόνον ένας Εβραίος όπως αυτός μπορούσε να μισεί τόσο πολύ την εργασία, ώστε να μην την αντιλαμβάνεται σαν το απόλυτο μέσο για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, αλλά να την παρουσιάζει σαν ένα «σφαγείο», που τον καταστρέφει

Μια χειραφέτηση, που την είχε ανάγκη εκείνη την εποχή ο άνθρωπος, για να ξεφύγει από το «πατρονάρισμα» των ιερέων, των φεουδαρχών και των απατεώνων. Μόνον ένας Εβραίος, όπως αυτός, μπορούσε να μετατρέψει σε «εμπόρευμα» την υπέρτατη μορφή κεφαλαίου της Δημιουργίας, που είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο homo Sapiens, που το μυαλό και το σώμα του μαζί τον καθιστούν την πιο τέλεια δημιουργική και παραγωγική «μηχανή», που γνώρισε ποτέ η φύση. Ένα «εργοστάσιο» από μόνος του είναι ο κάθε άνθρωπος. Το απόλυτο κεφάλαιο.

Αυτά σκέφτηκε ο τενεκές Μαρξ. Γιατί; Γιατί αυτό βόλευε τα αφεντικά και χρηματοδότες του. Για να δημιουργήσει «μέτωπο» σύγκρουσης μεταξύ βιομηχάνων και εργατών Για να προκαλέσει στοχευμένα ταξικά μίση, που βόλευαν τους τραπεζίτες. Για να ερεθίσει ένστικτα αγράμματων εργατών και να τα «καπελώσει» Για να ισοπεδώσει παντελώς τον εργαζόμενο και ―εκμεταλλευόμενος τις κρυφές τραπεζικές του «πλάτες» και την άγνοιά του― να του «πουλήσει» προστασία Για να τον μετατρέψει ο ίδιος σε «εμπόρευμα» και να τον «πουλήσει» σαν τέτοιο στα δικά του αφεντικά και σε όποιον άλλο πληρώνει. Αυτό, δηλαδή, που κάνουν κατ’ επάγγελμα όλοι οι μαρξιστές, οι οποίοι επιδίδονται στον συνδικαλισμό. Η χρηματοδότηση των Εβραίων τραπεζιτών έκανε τη βλακώδη θεωρία τού ανύπαρκτου «φιλοσόφου» διάσημη στον κόσμο.

Αυτός ήταν ο Μαρξ και ανάλογη ήταν και η θεωρία του. Αν δεν υπήρχε η χρηματοδότηση των τραπεζιτών, το περίφημο «Κεφάλαιο» θα πήγαινε κατ’ ευθείαν για πολτό. Γι’ αυτόν τον λόγο —και παρ’ όλη την προπαγάνδα, το χρήμα και τις απειλές— δεν κατόρθωσε ποτέ να γίνει πραγματικά δημοφιλές. Δημοφιλές έγινε μόνον ως εγχειρίδιο εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Δημοφιλές ήταν για τους «μεροκαματιάρηδες» των κομμουνιστικών κομμάτων. «Σωτήριο» ήταν μόνον για τους πονηρούς τεμπέληδες, οι οποίοι περίμεναν να βρουν εργαζόμενους κορόιδα, για να τους «δουλεύουν» και να ζουν εις βάρος τους Οι άλλοι απλά δεν το «καταλάβαιναν» «Η «τέλεια» θεωρία, αλλά χωρίς πρακτική εφαρμογή», όπως έλεγαν οι ακόμα πιο πονηροί, προκειμένου να την «προστατεύσουν» από την κριτική Η πρώτη και η μόνη κοσμοθεωρία που λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί μόνον με έμμισθους επαγγελματίες οπαδούς.

Ήταν όμως μόνον δικές του σκέψεις; Ήταν σκέψεις για την αποφυγή μόνον των κοινωνικών ανταγωνιστών των Εβραίων; Όχι βέβαια Μέσα σε αυτό το έργο συμπεριλαμβάνονταν και συνυπολογίζονταν όλες οι ανάγκες των σιωνιστών, προκειμένου ν’ αποφύγουν τις «κακοτοπιές» της βιομηχανικής εποχής. Όλα όσα διαβάζουμε μέσα σ’ αυτό ήταν «παραγγελιά» των ισχυρών σιωνιστών, για ν’ αποφευχθούν κίνδυνοι, οι οποίοι ξεπερνούσαν το κοινωνικό επίπεδο και αφορούσαν την ίδια την επιβίωση του εβραϊκού έθνους. Σε έναν νέο εθνικιστικό «κόσμο», ο οποίος αναγκαστικά θα πήγαινε τις συγκρούσεις του σε εθνικά «επίπεδα», δεν τους συνέφερε, ως εθνική μειονότητα, να ανοίγει το «μέτωπο» αυτό …Να ανοίγει ερήμην τους και χωρίς οι ίδιοι να έχουν λόγο πάνω σ’ αυτό.

Ως σιωνιστές Εβραίοι, με μεγάλη διασπορά σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, είχαν ανάγκη μια διεθνιστικού τύπου οικονομική θεωρία, γιατί οι οικονομικοί τους στόχοι ξεπερνούσαν τα εθνικά όρια τόσο τα δικά τους όσο και των θυμάτων τους. Ταυτόχρονα όμως, ως εθνικά Εβραίοι, είχαν ανάγκη μια οικονομικού τύπου κοινωνική θεωρία, γιατί οι ίδιοι συνέθεταν μειονότητες μέσα στις χώρες όπου κατοικούσαν κι αναζητούσαν συμμαχίες μέσα από τις τοπικές κοινωνικές δυνάμεις. Ήταν γι’ αυτούς θέμα επιβίωσης να υπάρχει μια διεθνιστικού τύπου αντίληψη, για να συνεχίσουν τις υπερεθνικές τους «μπίζνες» και έπρεπε ταυτόχρονα να μπορούν να «κινούν» κοινωνικές δυνάμεις μέσα στα κράτη όπου κατοικούσαν.

Επιπλέον οι Εβραίοι, ως επαγγελματίες τραπεζίτες, είχαν ανάγκη να κάνουν όσο το δυνατόν πιο ισχυρή την απειλή τους. Έπρεπε να δημιουργήσουν ένα ατόφιο κομμουνιστικό σύστημα, για να τρομοκρατήσουν τους μελλοντικούς πελάτες τους. Είχαν ανάγκη να δημιουργήσουν μια υπαρκτή «απειλή» τόσο για τα κράτη όσο και για τις βιομηχανίες, γιατί αυτή η απειλή θα έδινε αξία στα χρήματά τους.

Οι βιομήχανοι και οι πολιτικοί ηγέτες θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα είχαν ανάγκη τα χρήματα των Εβραίων, όχι μόνον για ν’ αναπτυχθούν εις βάρος των ομοίων τους, αλλά και για να σταματήσουν την απειλητική κομμουνιστική «λαίλαπα» έξω από τις «πόρτες» τους Τη «λαίλαπα» που οι ίδιοι οι Εβραίοι χρηματοδοτούσαν, για να την κάνουν να φαίνεται «απειλητική.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Εβραίοι τραπεζίτες χρηματοδότησαν τον κομμουνισμό. Χρηματοδότησαν τη δική τους ιδιόκτητη θεωρία με τη δική τους «ιδιόκτητη» ηγεσία. Τον κομμουνισμό τον χρηματοδότησαν από την κορυφή μέχρι τη βάση. Ό,τι ήταν δυνατόν να τον κάνει να δείχνει ισχυρός κι απειλητικός, χρηματοδοτήθηκε από αυτούς. Χρηματοδότησαν τους «εμπνευστές» του, αλλά χρηματοδότησαν και τους οπαδούς του Αυτό, δηλαδή, που είπαμε πιο πάνω Ο κομμουνισμός ήταν η πρώτη ιδεολογία στον κόσμο με έμμισθους οπαδούς Οπαδούς, οι οποίοι δεν εργάζονταν, αλλά ήταν ειδικοί στην εργασία …Οπαδούς, οι οποίοι πολεμούσαν το κεφάλαιο με χρηματοδότηση από ….το κεφάλαιο.

Λογικό είναι αυτό. Τι οπαδούς θα μπορούσε να έχει η θεωρία τού τεμπελχανά Μαρξ; Οπαδούς έψαχναν στα θολά «νερά» του κοινωνικού περιθωρίου Εκεί όπου συνήθως ψάχνουν όλοι οι φασίστες  Στις μπυραρίες της Γερμανίας και στα καφενεία όλου του κόσμου. Το είπε άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο και ο Εβραίος Λένιν Ο μέγας «στρατηγός» του κομμουνισμού.

Επί 100 κομμουνιστών οι 40 είναι αγύρτες οι 59 αφελείς και ΕΝΑΣ πραγματικός μπολσεβίκος. Μέσα στους 40 ήταν οι Εβραίοι και έψαχναν τους υπόλοιπους αφελείς και αγύρτες. Τέτοιους οπαδούς έψαχναν οι Εβραίοι τραπεζίτες και τέτοιους βρήκαν Οπαδούς, οι οποίοι αναγνώριζαν μόνον «αφεντικά» και όχι πατρίδα. Οπαδούς, οι οποίοι λειτουργούσαν οργανωμένα μέσα στην κοινωνία σαν τους οργανωμένους οπαδούς των γηπέδων, οι οποίοι μοιάζουν με όλους τους υπόλοιπους οπαδούς, αλλά δεν είναι ίδιοι.

Δεν ταυτίζονται, γιατί για μια κοινή ιδιότητα, την οποία φέρουν και πολλοί άλλοι τζάμπα, οι ίδιοι πληρώνονται Πληρώνονται, για να είναι οπαδοί Τα «παίρνουν» από τους προέδρους και «χρωματίζουν» τις εξέδρες Τα «παίρνουν» και κάνουν εξυπηρετήσεις στους προέδρους Τα «παίρνουν», για να κάνουν τον «σαματά» και τις «φασαρίες» που βολεύουν τους προέδρους, γιατί αυτές «διαπραγματεύονται». Τέτοιοι ήταν οι κομμουνιστές «εργάτες», οι οποίοι έμπαιναν στο εργατικό κίνημα Επαγγελματίες προβοκάτορες Κοινωνικό περιθώριο, που, αν δεν έμπαιναν στον κομμουνισμό, θα έμπαιναν στον ναζισμό ή σε καμιά συμμορία τής μαφίας.

Ό,τι χειρότερο, απεχθέστερο και κομπλεξικότερο υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία, θα το βρεις «οργανωμένο» στο τοπικό κομμουνιστικό κόμμα Θα το βρεις να προσπαθεί να «εκδικηθεί» την κοινωνία με την ιδιότητα του κομμουνιστή Να προσπαθεί να εκδικηθεί τους βιομηχάνους, οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι όταν βγάζουν κέρδη Να προσπαθεί να εκδικηθεί τους εργαζόμενους, οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι από την εργασία τους Να προσπαθεί να εκδικηθεί τους πολίτες, οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι πατριώτες.

Ό,τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο ευτυχή, είναι στόχος για τον κομμουνιστή Το αντιλαμβάνεται σαν απειλή, εφόσον τον «ακυρώνει» και του στερεί τον λόγο ύπαρξης Τον κάνει δυστυχή. Αυτό ακριβώς είναι η ουσία του κομμουνισμού Μισεί την κοινωνική και ατομική ευτυχία και την πολεμά με όλα τα μέσα. Γι’ αυτόν τον λόγο και τα κομμουνιστικά κόμματα «ψαρεύουν» στελέχη μέσα στους κοινωνικούς «βόθρους» της ανθρώπινης δυστυχίας.

Με τους επαγγελματίες κομμουνιστές οι Εβραίοι τραπεζίτες κατάφερναν όλους τους στόχους τους. Απειλούσαν τα κράτη στο γενικό επίπεδο και απειλούσαν και τους βιομηχάνους των κρατών αυτών στο οικονομικό επίπεδο. Με τα κομμουνιστικά κόμματα των επαγγελματιών «επαναστατών» απειλούσαν τα ίδια τα κράτη με «επαναστατικές» προσπάθειες και άρα με αποσταθεροποίηση.

Με τα κομμουνιστικά κόμματα των επαγγελματιών «συνδικαλιστών» απειλούσαν τους βιομηχάνους με «λουκέτο», εφόσον οι εργάτες είναι το απαραίτητο στοιχείο τής λειτουργίας των βιομηχανιών και οι επαγγελματίες και καλά εκπαιδευμένοι κομμουνιστές έλεγχαν απόλυτα τους αγράμματους και αφελείς εργάτες.

Με ελάχιστα χρήματα πλήρωναν τους δυστυχείς, για να βασανίζουν ολόκληρες κοινωνίες. Αν αυτοί οι δυστυχείς ήταν ταυτόχρονα και Εβραίοι, άσχημοι και σακάτηδες, θα μπορούσαν να γίνουν μέχρι και Λούξεμπουργκ «Θεοί» του κομμουνισμού όποιοι τερμάτιζαν τα «κοντέρ» της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέρκελ, Παπαρήγα και άλλες τέτοιες δυστυχείς ανθρώπινες υπάρξεις ήταν «γεννημένες» με όλα τα προσόντα, για να διαπρέψουν σε κομμουνιστικά κόμματα Τα Hobbit του σοσιαλισμού

Όποιος «ενοχλούσε» τους τραπεζίτες, για όποιον λόγο κι αν τους ενοχλούσε, γνώριζε ότι θα το πλήρωνε ακριβά. Οι Εβραίοι θα μπορούσαν να τον εκδικηθούν ακόμα κι αν χρειαζόταν να πληρώσουν ακριβά την εκδίκησή τους Είπαμε δυστυχείς είχαν στρατολογηθεί άφθονοι και χρήματα υπήρχαν. Αν ο εχθρός τους ήταν πολιτικός ηγέτης, οι Εβραίοι θα πλήρωναν τα κομμουνιστικά κόμματα να τον βάλουν σε περιπέτειες για τα κοινωνικά «δίκια».

Αν ο εχθρός τους ήταν βιομήχανος, οι Εβραίοι θα πλήρωναν τους εργάτες να του σπάσουν το εργοστάσιο για τα εργατικά «δίκια». Πάντα θα υπήρχε ένα «δίκιο», για να βολεύει τους Εβραίους και να στρέφεται εναντίον των εχθρών τους. Τόσο καλό «όπλο» τούς πρόσφερε ο άχρηστος Μαρξ.

Αυτό δεν το λέμε εμείς, επειδή είμαστε συνομωσιολόγοι Αυτό το αποκαλύπτουν άθελά τους οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι από τον «ενθουσιασμό» τους. Ένας μπολσεβίκος —ονόματι Μίνορ Ρόμπερτ— δημοσίευσε στην St. Louis Post-Dispatch το 1911 ένα σκίτσο, που «δείχνει» τον Μαρξ ανάμεσα σε ένα ενθουσιώδες πλήθος τραπεζιτών της Wall Street. Από τον ενθουσιασμό του —και για να δείξει πόσο μεγάλη «επιρροή» είχε ο «ηγέτης» Μαρξ— αποκαλύπτει αυτό, το οποίο δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί, εφόσον οι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν κρυφά τούς Λένιν, Τρότσκι και τους άλλους πληρωμένους αλητάμπουρες της ιστορίας. Όλα αυτά το 1911 και άρα 6 ολόκληρα χρόνια πριν την «επιτυχή» και «αυθόρμητη» επανάσταση των «Ρώσων» στη Ρωσία.

Μαζεμένοι λοιπόν γύρω από τον «κομουνιστή» Μαρξ —και χαιρετώντας τον με ενθουσιώδεις χειραψίες— βρίσκονται χαρακτήρες με μεταξωτά καπέλα, που αναγνωρίζονται ως John D. Rockefeller, J.P. Morgan, John D. Ryan της National City Bank, ο συνεργάτης τού Morgan George W. Perkins και Teddy Roosevelt, ηγέτης του Προοδευτικού κόμματος. Όλα τα «καλά» παιδιά, που σήμερα παριστάνουν τις «Αγορές» Όλα τα «καλά» παιδιά, που σήμερα τα «πολεμάει» η Παπαρήγα ως επικεφαλής του κόμματος του Εβραίου Μπεναρόγια.

Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται μερικά «κρυφά» πράγματα. Αρχίζει και υποπτεύεται ότι οι «ενθουσιώδεις» τραπεζίτες της Νέας Υόρκης με τα χρήματά τους σχεδίασαν και δρομολόγησαν όλη την «Οκτωβριανή Επανάσταση». Γιατί; Για να υπάρχει ένα «δείγμα», που να αποδεικνύει την ισχύ της απειλής του. «Πυροβόλησαν» έναν ισχυρό, για να καταλάβουν και οι υπόλοιποι τι σημαίνει «πυροβολισμός»

Όπως κάνουν οι μπράβοι των δρόμων, που πυροβολούν προκλητικά έναν μαγαζάτορα, για να στείλουν «μήνυμα» στους υπόλοιπους. Εκείνη η «Επανάσταση» ήταν ένα «μήνυμα» προς όλους τους ενδιαφερόμενους για το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο δικός τους «κομμουνισμός», αν «βρει» συμπάθειες και βέβαια χρήματα. Τα χρήματα που οι ίδιοι διέθεταν και θα έπρεπε να «σκεφτούν» πολύ καλά για το πώς θα τα διαχειριστούν, αν δέχονταν απειλές.

Δεν είναι τυχαίο, δηλαδή, που όλα τα μέλη του Πολίτμπιρο της Σοβιετικής Ένωσης ήταν Εβραίοι Σιωνιστές Εβραίοι, συνδεδεμένοι απόλυτα με το τραπεζικό «παρακράτος» της Ευρώπης. Όπως ήταν φυσικό, η «επιτυχία» τής «επανάστασης» των «υπαλλήλων» των τραπεζιτών τρόμαξε όλα τα κράτη και όλες τις κοινωνίες. Κράτη και βιομήχανοι πήραν το «μήνυμα» και αυτό ισχυροποίησε τα «επιχειρήματα» των Εβραίων τραπεζιτών.

Αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι, έχοντας αποκτήσει τη μοσχοβίτικη «βάση», μπορούσαν να δρουν υπό το «προκάλυμμα» της μάχης των ιδεολογιών. Τα χρήματα των Εβραίων τραπεζιτών, μέσω της σταλινικής Μόσχας, «σκορπίζονταν» στην Ευρώπη. Άνθρωποι του υποκόσμου ανέλαβαν τα ηνία μεγάλων κρατών και έπαιζαν τον ρόλο των μπράβων των τραπεζιτών. Αστοιχείωτα ανθρώπινα «σκουπίδια» σαν τον Στάλιν.

Αυτοί οι τραπεζοϋπάλληλοι «επαναστάτες» ίδρυσαν και στελέχωσαν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης. Τα κόμματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Τα κόμματα εκείνα, που, όταν βόλευε τους Εβραίους, μπορούσαν να απειλήσουν όλα τα κράτη με αποσταθεροποίηση Τα κόμματα εκείνα, που, όταν βόλευε τους Εβραίους, μπορούσαν να απειλήσουν όλες τις οικονομίες με παράλυση

Τα κόμματα εκείνα, που, όταν βόλευε τους Εβραίους, μπορούσαν να απειλήσουν όλες τις κοινωνίες με εμφυλίους. Μήπως αυτό θυμίζει τίποτε στον αναγνώστη; Μήπως του θυμίζει τον ελληνικό Εμφύλιο, ο οποίος βόλευε μόνον τους τοκογλύφους της Νέας Υόρκης; Τον Εμφύλιο εκείνον, που πραγματοποίησε το κόμμα του Μπεναρόγια; Τον Εμφύλιο εκείνον, που ξεκίνησε από τον Ζαχαριάδη, τον οποίο τον «προστάτευαν» οι χρηματοδοτούμενοι από τους Εβραίους Ναζί στις «κυριλέ» πτέρυγες του Νταχάου;

Οι Εβραίοι είχαν βρει τη λύση. Με τα χρήματά τους είχαν δημιουργήσει μόνοι τους τα τεχνητά «μέτωπα», όπου θα προκαλούσαν τις κοινωνικές συγκρούσεις τής βιομηχανικής εποχής και εκεί θα εξασφάλιζαν την άμυνά τους. Όλα τα «μέτωπα», είτε αυτά ήταν εθνικά είτε πολιτικά είτε κοινωνικά. Όλες οι ανθρώπινες συγκρούσεις θα «περνούσαν» μέσα από τα «χέρια» των δικών τους υπαλλήλων. Με αυτόν τον τρόπο είχαν δώσει τη μέγιστη αξία στα χρήματά τους, εφόσον αυτά τα χρήματα τα είχαν ανάγκη οι «μονομάχοι» όλων των ειδών των ανθρώπινων συγκρούσεων.

Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρωνόταν τόσο ο ναζιστής ιδιοκτήτης τής βιομηχανίας Mercedes όσο και η «κομμουνίστρια» Ρόζα Λούξεμπουργκ. Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρωνόταν τόσο ο «πατέρας» όλων των προλετάριων Μαρξ όσο και ο δήθεν «πατέρας» όλων των αντικομμουνιστών Χίτλερ. Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρώνονταν τόσο οι Γερμανοί, για να κατακτήσουν τον κόσμο, όσο και οι Βρετανοί, για να τους σταματήσουν. Από τους ίδιους τραπεζίτες πληρωνόταν τόσο ο Στάλιν, για να επεκτείνει τον «σοσιαλισμό», όσο και ο Ρούζβελτ, για να τον περιορίσουν στο όνομα της «δημοκρατίας» Είπαμε Λεφτά υπήρχαν Οι Εβραίοι έβαζαν τα χρήματα και οι λαοί το αίμα τους και βεβαίως τις «υποθήκες» Ποιος «ξεμπλέκει» εύκολα από τοκογλύφους, για να ξεμπλέξουν οι λαοί;

Οι απάτες των Παγκοσμίων Πολέμων και η σημερινή παγκόσμια κρίση χρέους.

Έχοντας οι Εβραίοι —μέσω κομμουνισμού— δημιουργήσει ένα δικό τους σημείο «τριβής» μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, θα μπορούσαν να μεθοδεύουν την κατάσταση κατά το δοκούν. Θα μπορούσαν να ρυθμίζουν τις εθνικές κοινωνίες με βάση τα συμφέροντά τους. Όταν δηλαδή μπορείς να δημιουργείς κοινωνικά πρότυπα μέσω των «κομμουνιστών» ταγών της κοινωνίας και ταυτόχρονα μπορείς αυτά τα πρότυπα να τα «υποστηρίζεις» μέσω της λειτουργίας της αγοράς, ευνόητα είναι μερικά πράγματα Εσύ αποφασίζεις αν μια κοινωνία θα είναι «παραγωγική» ή «καταναλωτική» Εσύ αποφασίζεις αν μια κοινωνία θα αποταμιεύει ή θα σπαταλά Εσύ αποφασίζεις αν ο εργάτης θα είναι κοινωνικό «πρότυπο» ή θα εμφανίζεται σαν ένα μεγάλο «κορόιδο».

Με το πλεονέκτημα της δυνατότητας να ελέγχουν και να ρυθμίζουν την «ένταση» των κοινωνικών συγκρούσεων στην Ευρώπη, ήταν θέμα χρόνου να δοκιμάσουν να την «κατακτήσουν» Μόνον την Ευρώπη. Γιατί; Γιατί η Ευρώπη ήταν η κορυφή του κόσμου. Αν κατακτούσες την Ευρώπη, κατακτούσες ολόκληρο τον κόσμο, εφόσον η Ευρώπη τους προηγούμενους αιώνες είχε κατακτήσει τον κόσμο. Σε έναν Πλανήτη πλήρως χαρτογραφημένο —και άρα πεπερασμένο— και σχεδόν στο σύνολό του ελεγχόμενο από τις δυνάμεις των Ευρωπαίων, ποιος ο λόγος να επαναλάβεις την τακτική τους;

Ο κόσμος ήταν γνωστός και μοιρασμένος στους νέους ιδιοκτήτες του. Δεν χρειαζόταν πλέον να «χτίσεις» νέα καράβια για να τον ανακαλύψεις και να τον κατακτήσεις. «Σκοτώνεις» τους προηγούμενους κατακτητές και «κληρονομείς» τα δικά τους κεκτημένα. Τους βάζεις να συγκρούονται μεταξύ τους και μετά τους χρηματοδοτείς μέχρι να τους ξαναβάλεις να ξανασυγκρουστούν. Γιατί; Γιατί, κάθε φορά που συγκρούονται χρειάζονται χρήματα και κάθε φορά που παίρνουν τα χρήματα σου υποθηκεύουν τα ίδια τους τα κράτη. Αυτό το επαναλαμβάνεις μέχρι να τους οδηγήσεις στο «θάνατο».

Η Ευρώπη «έπεσε» στα χέρια τους, χωρίς να το καταλάβει. Οι Εβραίοι «έχτισαν» μια ολόκληρη αυτοκρατορία βήμα-βήμα. Σε πρώτη φάση έθεσαν την Ευρώπη υπό την οικονομική εξάρτηση των ΗΠΑ. Σε δεύτερη φάση έφεραν τις «ΗΠΑ» με στρατιωτικές βάσεις μέσα στην Ευρώπη και άρα την έθεσαν σε πραγματική κηδεμονία. Σε τρίτη φάση ―στην οποία βρισκόμαστε σήμερα― παραδίδουν την ίδια την ιδιοκτησία της Ευρώπης στις ΗΠΑ και άρα στους εαυτούς τους. Κάθε φάση είναι και ένας παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος παρέδιδε μέρος της κυριαρχίας της Ευρώπης στις ΗΠΑ Τρόπος του λέγειν στις ΗΠΑ ΗΠΑ είναι και ο αγρότης του Άρκανσο και ΗΠΑ είναι και ο Μπλανκφάιν της Goldman Sachs. Εννοείται δηλαδή ότι η ιδιοκτησία της Ευρώπης θα πάει στην Goldman Sachs Εκεί όπου άλλωστε ανήκει και το χωραφάκι του αγρότη του Άρκανσο.

Γιατί οι Εβραίοι επέλεξαν τις ΗΠΑ να «κρυφτούν» πίσω τους, όταν θα εκδήλωναν την παγκόσμια επίθεσή τους; Μήπως οι τραπεζίτες είχαν ιδιαίτερη προτίμηση στους Αμερικανούς; Όχι βέβαια. Τις ΗΠΑ τις επέλεξαν, γιατί βρίσκονταν εκτός Ευρώπης. Αν «πόνταραν» τη δική τους κυριαρχία σε κάποιον ευρωπαϊκό λαό, θα γίνονταν κι αυτοί μέρος της σύγκρουσης και δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην Ευρώπη. Πόνταραν «εκτός» Ευρώπης, για να την έχουν «απέναντι» και να την «καταπιούν» ολόκληρη Για να μπορούν να την «τσουβαλιάσουν», όπως θα έλεγαν και οι συνάδερφοί τους κακοποιοί.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Εβραίοι τραπεζίτες του ευρωπαϊκού «χώρου» με επικεφαλής τους Ρότσιλντ «πόνταραν» στις ΗΠΑ και όχι στον φυσικό τους «χώρο». Το «παιχνίδι» θα γινόταν απ’ «έξω» από την Ευρώπη και όχι από «μέσα», ώστε να υπάρχει κίνδυνος «εγκλωβισμού» τους. Δεν ήταν λοιπόν θέμα προτίμησης. Οι ΗΠΑ ήταν απλά πιο «τυχερές», εφόσον ήταν η μόνη χώρα, η οποία είχε τις προοπτικές να παίξει αυτό το παιχνίδι. Είχε το μέγεθος να σταθεί μόνη της απέναντι σε ολόκληρη την Ευρώπη και επιπλέον ανήκε στο «αγγλοσαξονικό» δεδομένο και αυτό την έκανε «αδερφή» των ισχυρών της Ευρώπης, που ήταν οι Βρετανοί. Δεν ήταν ούτε Βραζιλία ούτε Μεξικό, ώστε να κινεί την «καχυποψία» των Ευρωπαίων και να μην την αφήνουν να «παίξει».

Ανάλογη εξήγηση υπάρχει και στο θέμα της επιλογής τής Γερμανίας ως «μοχλού» πίεσης για τη δρομολόγηση εξελίξεων. Γιατί την επέλεξαν; Γιατί ήταν η πιο εύκολα ελεγχόμενη βιομηχανική χώρα Ο μοναδικός «μεγάλος» της βιομηχανικής εποχής, που ήταν «ανάπηρος» Ο «Σόιμπλε» των κρατών Ένα κράτος με γερά «χέρια» και «πνευμόνια», αλλά που δεν είχε καθόλου «πόδια». Είχε τεράστια βιομηχανία, αλλά δεν είχε αποικίες εκτός Γερμανίας. Δεν είχε ούτε καν δικές του πλουτοπαραγωγικές πηγές, ώστε να στηρίξει στοιχειωδώς τη βιομηχανία της. Ως εκ τούτου ήταν απόλυτα εξαρτώμενη από τις εισαγωγές Εξαρτώμενη από τα χρήματα των χρηματοδοτών της και άρα από τους Εβραίους.

Αυτό ήταν το μυστικό της Γερμανίας. Ήταν επιλογή των Εβραίων, γιατί είχε εκείνα τα χαρακτηριστικά, που τους βόλευαν. Είχε εκείνα τα χαρακτηριστικά, που θα τους επέτρεπαν να την ελέγχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΟΛΥΤΑ. Μόνον με το «καρότσι» των Εβραίων η Γερμανία μπορούσε ν’ αποκτήσει ανταγωνιστικότητα και άρα να μπει τεχνητά στο «παιχνίδι» του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Αν της έδιναν οι Εβραίοι «φτηνό» χρήμα, ήταν ανταγωνιστική. Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, αγόραζε πρώτες ύλες από παντού στον κόσμο. Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, ανέπτυσσε την τεχνογνωσία μέσα στα Πανεπιστήμια και τα εργοστάσια. Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, επιδοτούσαν τις εξαγωγές της. Αν της έδιναν «φτηνό» χρήμα, διέφθειραν τα κράτη, προκειμένου να της δώσουν παραγγελίες Μιλάμε για τον παντελώς εξαρτώμενο «ανάπηρο» της βιομηχανικής εποχής.

Το γερμανικό κράτος «Λουτσιάνο».

Η Γερμανία είναι το μεγαλύτερο «επίτευγμα» του εβραϊκού εθνικισμού μεγαλύτερο ακόμα και από το ίδιο το Ισραήλ.

Όταν κάποιοι Εβραίοι βλέπουν τους Γερμανούς να τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο γεμάτοι συγκίνηση και με το χέρι στην καρδιά, πρέπει να ξεκαρδίζονται στα γέλια Πρέπει να πέφτουν από τις καρέκλες τους από τα γέλια Πρέπει να μην τους μένει «άντερο» από τα γέλια. Γιατί; Γιατί γνωρίζουν αυτό, το οποίο αγνοούν οι Γερμανοί. Γνωρίζουν ότι οι Γερμανοί είναι ίσως από τα μεγαλύτερα κορόιδα που έχουν υπάρξει όχι μόνο στην ευρωπαϊκή αλλά στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Εβραίοι τούς έβαλαν να πιστεύουν σαν «ιερό» κάτι, το οποίο το είχαν «κατασκευάσει» οι ίδιοι στα «υπόγειά» τους Τους έβαλαν να λατρεύουν σαν «ιερή» πατρίδα μια καθαρά ιδιωτική «επιχείρηση», όπως είναι η σύγχρονη Γερμανία Πάλι καλά που δεν τους έδωσαν κανένα παλιό «βρακί» του Μωυσή να το έχουν για «σημαία».

Ποτέ και κανένας λαός δεν έχει «δουλευτεί» για τόσο μεγάλο διάστημα από τόσους λίγους ανθρώπους. Ποτέ και κανένας λαός δεν πλήρωσε τόσο βαρύ τίμημα σε «αίμα» για τα οικονομικά —και όχι μόνο— κέρδη ενός άλλου λαού. Ποτέ και κανένας άλλος λαός δεν δέχθηκε να κουβαλήσει στις «πλάτες» του ως άβουλο υποζύγιο έναν άλλο λαό. Ποτέ και κανένας άλλος λαός δεν «συγκινήθηκε» τόσο πολύ για μια ιδιότητα και για ένα κράτος, το οποίο σκέφτηκαν και υλοποίησαν οι θύτες του και όχι ο ίδιος. Ποτέ και κανένας άλλος λαός δεν ζήτησε τόσες πολλές φορές «συγνώμη» για λάθη, τα οποία αποδεδειγμένα άλλοι τον ανάγκασαν να κάνει. Ό,τι γνωρίζουν, ό,τι νομίζουν και ό,τι πιστεύουν για το κράτος τους οι Γερμανοί είναι λάθος και είναι καθαρά «κατασκεύασμα» των Εβραίων.

Μιλάμε για πρωτοφανή πράγματα Μιλάμε για υποτιμητικές ιμπεριαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες μέσα στους αιώνες δεν έχουν βρει εφαρμογή ούτε σε απομονωμένες φυλές της ζούγκλας. Αρκεί να πούμε ότι ο Εβραίος υπερσιωνιστής και υπερεθνικιστής Χερτσλ έχει στο «βιογραφικό» του μεγαλύτερο «αγώνα» για τη «ενωμένη» Γερμανία απ’ ό,τι για το «ελεύθερο» Ισραήλ Έχει μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης Γερμανίας από τον οποιονδήποτε Γερμανό «πατέρα» της Γερμανίας. Είναι γνωστό ότι ως νέος ο Χερτσλ είχε εμπλακεί σε μια ένωση με την επωνυμία Burschenschaft, η οποία αγωνίστηκε για την ενοποίηση της Γερμανίας υπό το σύνθημα «Ehre, Freiheit, Vaterland» (τιμή, ελευθερία, πατρίδα).

Όταν ένας σιωνιστής Εβραίος —και μάλιστα ο Χερτσλ— «αγωνίζεται» για την «πατρίδα», την «τιμή» και την «ελευθερία» των Γερμανών, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Όταν κύρια και σχεδόν μοναδικά «συστατικά» τής σύγχρονης Γερμανίας είναι οι «αγώνες» της Εβραίας Ρόζας Λούξεμπουργκ και τα «έργα» του Εβραίου Μαρξ, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Όταν ο χρηματοδοτούμενος από τους Εβραίους τραπεζίτες Χίτλερ ήταν ο πρώτος και μοναδικός αρχηγός, τον οποίο «ακολούθησαν» οι Γερμανοί στο σύνολό τους, ευνόητα είναι επίσης κάποια πράγματα.

Στην πραγματικότητα ο Χίτλερ ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός της Γερμανίας …Ο πρώτος και μοναδικός πραγματικός αρχηγός τού εθνικού κράτους της Γερμανίας Ο πρώτος πραγματικός Καγκελάριος της Γερμανίας, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Χίτλερ εκλέχθηκε αρχικά ως Καγκελάριος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» και μόνος του «κατασκεύασε» την Καγκελαρία της γνωστής «Deutschland» …Της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», την οποία επινόησε ως όρο το εβραϊκό SPD …To SPD των Εβραίων Λούξεμπουργκ, Κάουτσκυ, Μπάμπελ, Μπερνστάιν …Το SPD του «νονού» της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» Σάιντεμαν, ο οποίος ήταν το πνευματικό παιδί του Εβραίου φιλόσοφου Χέρμαν Κοέν.

Βλάκας να είναι κάποιος, με τη γνώση αυτών των ονομάτων αρχίζει και υποπτεύεται πως κάτι περίεργο συμβαίνει με τη Γερμανία …Αρχίζει και καταλαβαίνει ότι κάποιος «έσπρωξε» τους Γερμανούς στην ίδρυση του ενωμένου γερμανικού κράτους. Αρχίζει και καταλαβαίνει πως δεν είναι και τόσο δεδομένη η «γερμανικότητα» της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα οι αυθεντικοί Γερμανοί δεν είχαν ούτε καν «φιλική συμμετοχή» στην ίδρυση της Γερμανίας. Ούτε καν ιδέα δεν είχαν για ό,τι γινόταν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς Κανονικοί «κομπάρσοι».

Άλλοι ήταν αυτοί, οι οποίοι «εμπνεύστηκαν» και έχτισαν τη Γερμανία όπως την γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Οι Εβραίοι την «ονειρεύτηκαν» και οι ίδιοι χρηματοδότησαν όλο το εγχείρημα. Το εβραϊκό SPD ήταν αυτό, το οποίο όχι απλά «έστρωσε», αλλά δημιούργησε τον «δρόμο» για την Ενωμένη Γερμανία. Το SPD —στο όνομα του δήθεν σοσιαλισμού— στήριξε τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» εις βάρος των θρόνων των γερμανικών βασιλείων και αυτό στην ουσία άνοιξε τον δρόμο για το Ράιχ του δεκανέα Χίτλερ.

Από εκεί και πέρα αυτός ο διορισμένος —από τους Εβραίους χρηματοδότες του— Φύρερ ήταν εκείνος, ο οποίος «αποφάσισε» για την «ταυτότητα» της σύγχρονης Γερμανίας. Να μετατρέψει την σοσιαλιστικής έμπνευσης «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» σε Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Αυτός ανέλαβε τόσο τις αποτυχημένες όσο και τις επιτυχημένες προσπάθειες αυτής της «ίδρυσης». Δυστυχώς για τους «ανώτερους» του Ρήνου η γέννηση του κράτους τους είναι εξαιρετικά ταπεινή. Ένας αγράμματος δεκανέας, πλαισιωμένος από τους μεθύστακες του Μονάχου ήταν ο «εμπνευστής» της σύγχρονης Γερμανίας.

Εν μέσω ρεψιμάτων ανακοινώθηκαν οι στόχοι και τα οράματα αυτής της Γερμανίας. Ο Χίτλερ μπήκε επικεφαλής του αποτυχημένου «Πραξικοπήματος της Μπυραρίας» τον Νοέμβριο του ’23, προκειμένου να δημιουργήσει τη «Γερμανία» και ο ίδιος ήταν που τα κατάφερε μερικά χρόνια αργότερα ως αρχηγός του Γ’ Ράιχ. Αυτός, είναι ο πραγματικός «πατέρας» της Γερμανίας. Αυτός, βασισμένος στα σχέδια Εβραίων «φιλοσόφων» και με τα δάνεια των Εβραίων τραπεζιτών, είναι ο «κατασκευαστής» της σύγχρονης Γερμανίας Deutschland, Deutschland …τζούπερ, τζούπερ.

Αυτός είναι ο δημιουργός ολόκληρης της γερμανικής παράδοσης, η οποία λειτουργεί ως «πλατφόρμα», που «ενώνει» όλους τους Γερμανούς και «στηρίζει» το σύγχρονο γερμανικό κράτος. Αυτό, που βλέπουμε σήμερα ως ενιαία Γερμανία, δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο μετά τα όσα έχουν προηγηθεί της ίδρυσής της. Άλλωστε τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν μόνον τα καλά, αλλά και τα άσχημα. Τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν μόνον οι ηρωισμοί, αλλά και τα εγκλήματα. Πολλές φορές μάλιστα οι συνενοχές στα εγκλήματα δημιουργούν ισχυρότερους δεσμούς απ’ ό,τι η συντροφικότητα στα «μεγάλα» και στα «ωραία».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους λαούς. Παράδοση για έναν λαό δεν είναι μόνον οι «μεγάλες» ημέρες του κράτους του Είναι όλες οι ημέρες του και άρα και οι αρνητικές Οι ημέρες που θα ήθελαν να «ξεχάσουν», αλλά δεν επιτρέπεται να «ξεχάσουν». Για τη μεταχιτλερική Γερμανία μόνον τέτοιες ημέρες υπάρχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αξιοποιήσιμες

Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν ένα «πακέτο» παράδοσης. Αυτές τις «αξέχαστες» αλλά αρνητικές ημέρες διαθέτει η Γερμανία και αυτές διατηρεί ως κοινή πανγερμανική παράδοση. Αυτές οι ημέρες είναι όλες τους δημιουργήματα του «πατέρα» τής Γερμανίας, ο οποίος ήταν «υπάλληλος» των Εβραίων και ήταν ο Χίτλερ. Δικαιωματικά λοιπόν αυτός είναι ο δημιουργός της Γερμανίας και της μοναδικής πανγερμανικής παράδοσης, η οποία συνδέεται με το Ολοκαύτωμα και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν αυτό, το οποίο λέμε, φαίνεται υπερβολικό στον αναγνώστη, ας το διερευνήσει μόνος του Ακόμα και Γερμανός να είναι, ας το επιχειρήσει. Ας προσπαθήσει να σκεφτεί έστω και ένα γερμανικό «στοιχείο» παράδοσης, που να ενώνει τη Γερμανία από άκρο εις άκρο Να βρει ένα στοιχείο, για παράδειγμα, που να «ενώνει» το Αμβούργο ή το Βερολίνο με το Μόναχο και το Φράιμπουργκ.

Δεν θα βρει τίποτε πέρα από τα γνωστά και βεβαίως τραγικά για όλη την Ευρώπη. Μόνον ο Χίτλερ «συνδέει» όλους τους Γερμανούς μεταξύ τους. Μόνον οι «ενοχές» για τα έργα του Χίτλερ συνδέουν τους καθολικοπροτεστάντες Γερμανούς μεταξύ τους. Μόνον η Βέρμαχτ, οι Ναζί και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι κοινά σημεία αναφοράς για τους Γερμανούς στο σύνολο της γερμανικής επικράτειας. Μόνον οι «συγνώμες» μπορούν να καταγραφούν ως κοινές θετικές γερμανικές «παραδόσεις».

Ευτυχώς υπάρχει και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και έχουν λόγο οι Γερμανοί να πάρουν μια κοινή σημαία και να υποστηρίξουν κάτι «κοινό», που να μην κοστίζει σε ευρωπαϊκό αίμα και να μην συνδέεται με τα «αριθμημένα» Ράιχ Τίποτε άλλο. Ακόμα και η «υπερηφάνειά» τους για τη βιομηχανική τους υπεροχή ανήκει στην ίδια χιτλερική παράδοση. Φίλοι, θαυμαστές και «κολλητοί» τού Χίτλερ ήταν όλοι οι μεγάλοι της γερμανικής βιομηχανίας Από τους ιδρυτές της Mercedes και της Volkswagen μέχρι τους ιδρυτές της Siemens και της Bayer ήταν όλοι τους επιδοτούμενοι από τον Χίτλερ και χρηματοδοτούμενοι από τους Εβραίους.

Για ό,τι μπορούν να είναι υπερήφανοι οι σύγχρονοι Γερμανοί της τεχνολογίας και της ανάπτυξης, αυτό έχει τις «ρίζες» του στη ναζιστική Γερμανία και έχει αναπτυχθεί με εβραϊκή χρηματοδότηση. Μέχρι και ο Hugo Boss, που σήμερα εκφράζει το «γούστο» και τη «φινέτσα» των Γερμανών, ήταν ο «ράφτης» του Ράιχ Ο κύριος και αποκλειστικός «ράφτης» του Ράιχ Ο σχεδιαστής των στολών των Ες-Ες και της Βέρμαχτ. Τίποτε απολύτως, που να ορίζει την έννοια της Γερμανίας, δεν «ξεφεύγει» από τον Χίτλερ και άρα από την εβραϊκή χρηματοδότηση.

Όλα αυτά δεν πρέπει να φαίνονται παράξενα στον αναγνώστη. Δεν λέμε κάτι το πρωτοφανές ή το μυστήριο. Μπορεί να το ελέγξει με πολλούς τρόπους. Άλλωστε, στην εποχή των υπολογιστών ζούμε. Ποιες είναι οι λέξεις «κλειδιά», που φέρνουν στον νου τού καθενός τη Γερμανία; Τα γνωστά «tag», τα οποία χρησιμοποιούμε στις αναζητήσεις μας μέσα στα ηλεκτρονικά δίκτυα. Ας κάνει ο αναγνώστης μια «βόλτα» στις μηχανές αναζήτησης. Ας κάνει μια αναζήτηση στο Google. Για την Ελλάδα, για παράδειγμα, tag’s είναι oι λέξεις: «Δημοκρατία», «Θερμοπύλες», «φιλοσοφία», «Αλέξανδρος», «Αριστοτέλης» κλπ.. Για τη Γαλλία tags είναι οι λέξεις: «Επανάσταση», «αδελφοσύνη», «Βολτέρος», «κοινωνικό συμβόλαιο», «Ρουσσώ», «Ναπολέοντας» κλπ..

Για τη Γερμανία τι ακριβώς είναι tag, που την «εντοπίζει»; Πώς θα τη βρούμε «πλαγίως» στο διαδίκτυο; Με τον ίδιο τρόπο που την ανακαλούμε στη μνήμη μας Με τα δικά της tag, προκειμένου να μην την μπερδέψουμε με την Πρωσία ή τη Βαυαρία για παράδειγμα Με τα δικά της ξεχωριστά tag, τα οποία δεν έχουν σχέση με αυτά της Πρωσίας ή της Βαυαρίας «Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», «αποζημιώσεις θυμάτων», «κούρεμα χρεών», «στάση πληρωμών», «στρατόπεδα συγκέντρωσης», «Χίτλερ», «προπαγάνδα»,» Γκαίμπελς κλπ. Υπάρχει κάποιος, που να μην «θυμάται» τη Γερμανία με αυτά τα tags;

Αυτά μόνον χαρακτηρίζουν τη Γερμανία, γιατί αυτά μόνον «καλύπτουν» τον περιορισμένο χρόνο της «ζωής» της Τον περιορισμένο και απόλυτα προσδιορισμένο χρόνο ζωής της. Η Γερμανία δεν έχει «βάθος» αιώνων. Είναι άλλο πράγμα ο «γερμανικός κόσμος» και άλλο πράγμα η «Γερμανία». Στην κυριολεξία υπάρχουν αυτοκίνητα κατασκευασμένα από Γερμανούς, τα οποία είναι πιο παλιά από την ίδια τη Γερμανία ως εθνικό κράτος Τη Γερμανία, η οποία είναι καθαρά η διάδοχος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Πριν από αυτήν στον ίδιο χώρο υπήρχαν άλλα γερμανικά κράτη παντελώς άσχετα με την έννοια της Γερμανίας. Υπήρχε η διάσημη Πρωσία, όπως υπήρχε και η διάσημη Βαυαρία.

Όμως, όλα αυτά είναι άσχετα αν όχι εχθρικά μεταξύ τους. Όλα αυτά όχι μόνον δεν αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά βρίσκονται στην κυριολεξία «απέναντι» το ένα από το άλλο. Η ιστορία της προτεσταντικής Πρωσίας δεν είναι η ιστορία της Γερμανίας. Η ιστορία της καθολικής Βαυαρίας δεν είναι η ιστορία της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος τής ιστορίας τού ενός είναι η σύγκρουσή του με τον άλλο. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι γερμανικές ιστορίες δεν είναι κοινές ιστορίες των Γερμανών, ώστε να μπορούν να συμπεριληφθούν στην κοινή ιστορική «πλατφόρμα» τής Γερμανίας. Αυτές οι ξεχωριστές γερμανικές παραδόσεις δεν προστίθενται σε μια κοινή γερμανική παράδοση.

Είναι διαφορετικές ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι πολλές φορές έχουν έρθει σε σύγκρουση μεταξύ τους. Είναι ιστορίες ανθρώπων, οι οποίοι έχουν διαφορετικές αντιλήψεις στα θέματα της θρησκείας, αλλά και του πολιτισμού Ανθρώπων, οι οποίοι έχουν διαφορετικές απόψεις για τον χριστιανισμό, όπως έχουν και διαφορετικές απόψεις για τον ελληνικό πολιτισμό Απόψεις, οι οποίες παραμένουν ακλόνητες μέσα στον χρόνο και δεν «παντρεύονται» σε καμία νέα κοινή «πανγερμανική» άποψη. Οι προτεστάντες διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους και οι καθολικοί το ίδιο.

Διέφεραν μεταξύ τους παλιά και διαφέρουν μεταξύ τους και τώρα. Ως εκ τούτου τα «φορτία» τους δεν μπαίνουν στο κοινό νεογερμανικό «φορτίο». Μεταξύ τους οι Νεογερμανοί μοιράζονται μόνον ότι είναι δυνατόν να είναι κοινό και άρα να μοιράζεται μεταξύ τους Μόνον ό,τι τους αφορά εξίσου και αυτά είναι συγκεκριμένα πράγματα Πολύ συγκεκριμένα. Η κοινή τους γερμανική ιστορία είναι αυτή, η οποία «περιορίζεται» μέσα στα χρονικά περιθώρια της κοινής τους «ζωής». Μέσα στα χρονικά περιθώρια της ύπαρξης της Γερμανίας. Ως εκ τούτου δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο «τσουβάλι»… Δεν μπαίνει στο ίδιο «τσουβάλι» η Γερμανία του Χίτλερ και της Λούξεμπουργκ με τον προϋπάρχοντα γερμανικό κόσμο.

Στην πραγματικότητα καμία από τις μεγάλες ιστορικές μορφές τού γερμανικού κόσμου δεν είναι ταυτόχρονα ιστορική μορφή τής σύγχρονης Γερμανίας. Ο Γκαίτε, για παράδειγμα, έζησε και πέθανε ως προτεστάντης, όταν δεν υπήρχε το εθνικό κράτος της Γερμανίας. Ο Ότο φον Μπίσμαρκ ήταν ένας εριστικός Πρώσος μεθύστακας φανατικός προτεστάντης, που μισούσε τους καθολικούς Γερμανούς του Νότου και με την προσπάθειά του για «ένωση» στην πραγματικότητα ασκούσε ιμπεριαλιστική πολιτική εις βάρος τους. Ο Νίτσε ήταν ένας Πρώσος αντισιωνιστής φιλόσοφος γερμανικής καταγωγής.

Όλα αυτά τα οποία λέμε είναι πολύ σημαντικά, γιατί με τον τρόπο αυτόν αποδεικνύεται ότι η ιστορία τής σύγχρονης «άθεης» Γερμανίας είναι πολύ συγκεκριμένη. Ξεκινάει από συγκεκριμένο χρονικό σημείο και δεν τους συμπεριλαμβάνει όλους αυτούς. Όσο πιο «πίσω» πάει κανείς, τόσο πιο «αχνή» γίνεται η έννοια της «Γερμανίας» και τόσο πιο πολύ διαφοροποιούνται οι Γερμανοί μεταξύ τους, φτάνοντας στο τέλος να γίνονται μισητοί εχθροί.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Γερμανοί, προκειμένου να βρουν κοινά ιστορικά σημεία αναφοράς μεταξύ τους, «συμφώνησαν» να εξετάζουν τα πράγματα έπειτα από μια συγκεκριμένη χρονολογία. Συμφώνησαν να χρησιμοποιούν τις μεγάλες μορφές τού γερμανικού κόσμου μόνον σαν «διακοσμητικά» και όχι ως «δομικά» στοιχεία τής σύγχρονης Γερμανίας.

Αυτή ήταν μια ιστορική ανάγκη για τους Γερμανούς, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν όλοι μαζί μέσα σε ένα κράτος. Στην πραγματικότητα έπρεπε όλοι τους να «αρνηθούν» τις καταγωγές τους, ώστε να μπορέσουν να συνυπάρξουν …Να «ξεχάσουν» πως ήταν Πρώσοι ή Βαυαροί ή Αυστριακοί ή οτιδήποτε άλλο Να ξεχάσουν πως ήταν προτεστάντες ή καθολικοί ή οτιδήποτε άλλο Να «θυμούνται» μόνον τη γερμανικότητά τους και αυτήν βέβαια με συγκεκριμένους περιορισμούς Να τη θυμούνται μόνον μετά από κάποια συγκεκριμένα χρονικά όρια

Να περιοριστούν σε αυτό το οποίο απομένει ως κοινή για όλους τους γερμανική ιστορία και αυτό είναι μόνον ένας Χίτλερ, ένα Ολοκαύτωμα και κάτι «ψιλά» Κάτι «ψιλά», τα οποία στο μέλλον θα γίνουν περισσότερα με «σκουπίδια» του τύπου Κολ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Βεστερβέλε κλπ.. Μόνον αυτοί οι «πρωταγωνιστές» προστίθενται ως «δομικά» στοιχεία στην ιστορία της σύγχρονης Γερμανίας και όχι ο Νίτσε και ο Γκαίτε.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο μιλάμε για «διακοσμητικές» ιστορικές παρουσίες; Ο Νίτσε και ο Γκαίτε έχουν σχέση με τη σημερινή Γερμανία όσο ένα χρυσοποίκιλτο σεμέν επάνω σε μια ηλεκτρονική τηλεόραση Δηλαδή καμία απολύτως Παντελώς ασύνδετα και άσχετα στοιχεία είναι μεταξύ τους Συνυπάρχουν απλά και μόνον για ένα καλύτερο «φαίνεσθαι»

Βρέθηκαν στον ίδιο χώρο και απλά συνδυάσθηκαν για ένα άνευ ουσίας καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα άνθρωποι όπως ο Νίτσε ή ο Γκαίτε όχι μόνον δεν είναι «πρότυπα» της Γερμανίας, αλλά είναι απολύτως ανεπιθύμητοι στη σύγχρονη γερμανική πραγματικότητα Είναι εχθρικοί, εφόσον επαναφέρουν «μνήμες» προγενέστερες της Γερμανίας και άρα ανεπιθύμητες Είναι για παράδειγμα Πρώσοι, χριστιανοί, πιθανότατα αντισιωνιστές  και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ενεργοποιούν αντανακλαστικά, τα οποία απειλούν τη ενωμένη Γερμανία.

Γι’ αυτόν τον λόγο στην αρχή του κειμένου θεωρήσαμε ως απολύτως δεδομένο πως, ό,τι εμφανίζεται να πιστεύουν οι σύγχρονοι Γερμανοί για τους εαυτούς τους, είναι ψέμα Ένα τεράστιο ψέμα, το οποίο το δημιούργησαν οι Εβραίοι, για να τους εκμεταλλευτούν και να επικρατήσουν οι ίδιοι στη Γερμανία τής βιομηχανικής εποχής. Οι Εβραίοι είναι οι πραγματικοί ιδρυτές και ιδιοκτήτες της Γερμανίας.

Πριν αποφασίσουν οι Εβραίοι για την ίδρυσή της, δεν υπήρχε Γερμανία. Οι Εβραίοι κατέστρεψαν τα γερμανικά κράτη, τα οποία προϋπήρχαν στον ίδιο χώρο και με τα «συντρίμμια» τους δημιούργησαν τη Γερμανία, προκειμένου να εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα εθνικά τους συμφέροντα. Εκμεταλλεύτηκαν την άγνοια και την αφέλεια των υπό σύγκρουση γερμανικών φύλων και δημιούργησαν το κράτος-Φρανγκενστάιν το οποίο τους εξυπηρετούσε.

Σε αυτό το σημείο ο αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του προβλήματος, το οποίο «γεννά» την πλάνη γύρω από το γερμανικό ζήτημα. Στη Γερμανία έχουν εγκλωβιστεί σε μια τεράστια «παγίδα» τα γερμανικά φύλα και εξαιτίας αυτής της «παγίδας» αναγκάζονται να παριστάνουν το ενιαίο γερμανικό έθνος. Γιατί μιλάμε για «παγίδευση» και όχι για αυθεντική συμπόρευση;

Γιατί η έννοια της «γερμανικότητας» είναι πολύ πιο γενική από αυτήν του έθνους. Η έννοια του έθνους είναι μια πολύ συγκεκριμένη έννοια. Προσδιορίζεται από κοινές πολιτισμικές, θρησκευτικές ή άλλες «ιδρυτικές» θεμέλιες επιλογές μεταξύ των μελών του. Προσδιορίζεται από την κοινή ιστορική «πορεία» αυτών, οι οποίοι ακολούθησαν τις κοινές επιλογές και ταυτίστηκαν μεταξύ τους απέναντι σε διαφορετικούς και πολλές φορές εχθρικούς περίγυρους.

Η έννοια της «γερμανικότητας» δεν πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις, εφόσον δεν περιορίζεται από τέτοιες κοινές επιλογές. Δεν προκαλεί κανενός είδους ταύτιση μεταξύ των πληθυσμών της Κεντρικής Ευρώπης. Είναι μια έννοια πολύ γενική και αόριστη. Αφορά γενικά ανθρωπολογικά ή γλωσσικά χαρακτηριστικά πληθυσμών, τα οποία δεν τους καθιστούν όμοιους. Είναι έννοια ομοεπίπεδη με την έννοια —για παράδειγμα— της «σλαβικότητας». Ανήκουν όλοι οι Σλάβοι στο ίδιο έθνος; Γιατί να ανήκουν οι Γερμανοί; Πράγματι όλοι οι κάτοικοι της Γερμανίας είναι Γερμανοί, όπως πιο «δίπλα» από αυτούς είναι όλοι τους Σλάβοι. Αρκεί όμως αυτή η «συγκατοίκηση», για να τους κάνει έθνος;

Εφόσον δεν αρκεί για τους Σλάβους, γιατί να αρκεί για τους Γερμανούς; Απλά πράγματα. Τι σχέση έχει ο θρησκευτικά καθολικός και εθνικά Πολωνός με έναν θρησκευτικά ορθόδοξο και εθνικά Ρώσο; Οι Πολωνοί και οι Ρώσοι αλληλομισούνται μεταξύ τους, άσχετα αν είναι καί οι δύο τους σλαβικοί λαοί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους γερμανικούς λαούς. Τι σχέση έχει ο Πρώσος με τον Βαυαρό, που είναι καί οι δύο Γερμανοί; Τι σχέση έχει η ιστορία του προτεστάντη Πρώσου με αυτήν του καθολικού Βαυαρού; Το γεγονός ότι φυλετικά είναι Γερμανοί, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως Αυτό δεν το λέμε εμείς Αυτό το «λένε» οι τόνοι αίματος, οι οποίοι έχουν χυθεί ανάμεσά τους.

Στην πραγματικότητα μεγαλύτερες διαφορές και μίση χωρίζουν τους Πρώσους με τους Βαυαρούς παρά τους Πολωνούς με τους Ρώσους. Λιγότερο έχουν αλληλοσφαγεί οι Σλάβοι μεταξύ τους από τους Γερμανούς. Όπως λοιπόν είναι γελοίο ένας Ρώσος πολιτικός να θεωρεί ότι, ως Σλάβος, νομιμοποιείται να εκφράζει και τον Πολωνό, επειδή καί οι δύο είναι Σλάβοι και μιλάνε εκδοχές τής ίδιας γλώσσας, άλλο τόσο γελοίο είναι ένας Βαυαρός να θεωρεί ότι, ως Γερμανός, εκφράζει και τον Πρώσο, επειδή επίσης τυπικά είναι όλοι «Γερμανοί» και μιλάνε «γερμανικά» Αυτό, δηλαδή, που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει στη γερμανική Βουλή.

Αυτό, το οποίο δεν τόλμησε να κάνει ποτέ και κανένας εις βάρος των Πολωνών και των Ρώσων, το τόλμησαν και το κατάφεραν οι Εβραίοι εις βάρος των Πρώσων και των Βαυαρών Ενώ κανένας δεν τόλμησε να δημιουργήσει τη «Σλαβία», τόλμησαν οι Εβραίοι και δημιούργησαν τη «Γερμανία» Ενώ κανένας δεν τόλμησε να δοκιμάσει να υποτάξει τους καθολικούς Πολωνούς στον ορθόδοξο δικέφαλο αετό της Μόσχας, το κατάφεραν οι Εβραίοι με τους Γερμανούς. Υπέταξαν τους καθολικούς Βαυαρούς στον προτεσταντικό πρωσικό αετό του Βερολίνου.

Γι’ αυτόν τον λόγο μπορούμε να μιλάμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό για χαϊβάνια, που όμοιά τους δεν υπάρχουν ούτε στις απομακρυσμένες ζούγκλες Τα μεγαλύτερα χαϊβάνια της ευρωπαϊκής και ίσως της παγκόσμιας ιστορίας Η ειρωνεία είναι ότι αυτά τα χαϊβάνια, τα οποία τα έχουν «δουλέψει» οι Εβραίοι όσο κανέναν άλλο, ακόμα και σήμερα θεωρούν τους Σλάβους «κατώτερους» ανθρώπους.

Δεν βλέπουν την «παγίδα» στην οποία έχουν εγκλωβιστεί και κρίνουν τις «καμπούρες» των άλλων Δεν βλέπουν ότι οι Εβραίοι τούς έχουν υποβάλει σε μια τρομακτική ιστορική «λοβοτομή», η οποία δεν τους επιτρέπει να «βλέπουν» τίποτε πέρα και πίσω από κάποιες συγκεκριμένες χρονολογίες Δεν βλέπουν ότι τους έχουν επιβάλει μια επιλεκτική «αμνησία»

Δεν βλέπουν ότι έχουν «σκοτώσει» όλους τους μεγάλους άνδρες του γερμανικού κόσμου, γιατί απλούστατα δεν τους βόλευε ο προφανής θρησκευτικός φανατισμός τους και βέβαια ο εγγενής αντισιωνισμός τους. Σκότωσαν τους χριστιανούς «πατέρες» των Γερμανών, γιατί τους βόλευε να «δουλεύουν» τα «ορφανά». Ευκολότερη έγινε η ζωή των Εβραίων στη Γερμανία με την «απουσία» ενός Νίτσε.

Αυτήν την «ακρωτηριασμένη» ιστορικά Γερμανία την «εφεύραν» οι Εβραίοι. Τη σύγχρονη «άχρωμη» θρησκευτικά ενωμένη Γερμανία την «εφεύραν» οι Εβραίοι. Για να επιτύχουν αυτήν την ένωση, έπρεπε να αντιμετωπίσουν το θρησκευτικό ζήτημα, το οποίο διαφοροποιούσε τους Γερμανούς μεταξύ τους και τους έδινε την ξεχωριστή τους ταυτότητα. Γνώριζαν πως, από τη στιγμή που θα κατάφερναν και θα «πάγωναν» το μέχρι τότε «καυτό» σημείο των ενδογερμανικών θρησκευτικών συγκρούσεων, όλα τα άλλα θα ήταν εύκολα στη διαχείρισή τους. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ισχυρότεροι και δολιότεροι των σιωνιστών αγωνίστηκαν με το απόλυτο πάθος για την «ιδεολογία» μέσα στη Γερμανία.

Γνώριζαν πως μόνον αν παρέκαμπταν το θρησκευτικό ζήτημα, θα ήταν δυνατή η ένωση των δύο κυρίαρχων και διαφορετικών γερμανικών οντοτήτων μέσα στο ίδιο κράτος. Μέσω της ιδεολογίας προσπάθησαν να αμβλύνουν τα μίση μεταξύ των δύο διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων. Προσπάθησαν —και τελικά κατάφεραν— να «βάλουν» μέσα στη Γερμανία τις δήθεν «ιδεολογικές» συγκρούσεις, στις οποίες οι ίδιοι πρωταγωνιστούσαν, προκειμένου να «σκεπάσουν» τις αντίστοιχες θρησκευτικές.

Τράβηξαν από το «κάδρο» του γερμανικού διχασμού τον Λούθηρο και έβαλαν τον Μαρξ με τον ίδιο στόχο. «Αγορασμένες» από τους Εβραίους τραπεζίτες ήταν όλες οι δήθεν «σοσιαλιστικές» ιδεολογίες, οι οποίες «χώριζαν» τους Γερμανούς σε νέες «πλατφόρμες», που θα τους μπέρδευαν και θα τους αποπροσανατόλιζαν. Αυτό δεν το έκαναν οι Εβραίοι από κοινωνική ευαισθησία και πολιτισμό, αλλά από συμφέρον.

Φιλοδοξούσαν ―όπως ορθώς εκ των υστέρων αποδείχθηκε― πως η καταστολή των θρησκευτικών ενστίκτων των κυρίαρχων δογμάτων της Γερμανίας θα τους ευνοούσε. Φιλοδοξούσαν να χωρίσουν τους Γερμανούς σε φανατισμένους σοσιαλοδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες, ώστε να μην θυμούνται ότι προηγουμένως ήταν προτεστάντες ή καθολικοί.

«Συντόνισαν» τη σοσιαλοδημοκρατία με την προτεσταντική «συχνότητα» και τη χριστιανοδημοκρατία με την καθολική «συχνότητα» και τα «σκέπασαν» όλα υπό τη δική τους καθοδήγηση και τον δικό τους έλεγχο. Δικά τους κόμματα είναι τόσο το SPD όσο και το CDU. Μόνοι τους επιλέγουν τις ηγεσίες της Γερμανίας. Μόνοι τους επιβάλουν τους ομοσπονδιακούς νόμους τής Γερμανίας. Μόνοι τους σχεδιάζουν την «εθνική» ατζέντα της Γερμανίας.

Επένδυσαν και δικαιώθηκαν για την πίστη τους στην αφέλεια των Γερμανών. Όταν αυτή η κοινωνικά «ευαίσθητη» Γερμανία αναγκάστηκε —προκειμένου να «επιβιώσει» ως ενιαίο κράτος— να μην κάνει διακρίσεις μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, ευνόητο είναι πως έπαψε να κάνει διακρίσεις όλων των θρησκευτικών τύπων και άρα διακρίσεις εναντίον των Εβραίων. Κάπου εκεί αναζητούμε το όφελος των Εβραίων από την ενωμένη Γερμανία. Η θρησκευτική «απονεύρωση» της ενωμένης Γερμανίας ήταν ευεργετική μόνον για τους Εβραίους και για κανέναν άλλο.

Οι Γερμανοί έτσι κι αλλιώς —ως λαός— δεν την είχαν και τόσο πολύ ανάγκη για την επιβίωσή τους. Κανένας δεν τους υποχρέωνε να ζήσουν μαζί και να ανέχονται ο ένας τον άλλο. Οι «διαφορετικοί» Γερμανοί θα μπορούσαν να ζήσουν και «χώρια» στα δικά τους «διαφορετικά» κράτη. Ο καθένας από αυτούς είχε την κυριαρχία του στη δική του «γωνιά» …Οι Πρώσοι στην Πρωσία και οι Βαυαροί στη Βαυαρία. Αυτό όμως ήταν μια επιλογή, η οποία δεν βόλευε τους Εβραίους. Αυτούς τους βόλευε μια ενωμένη νέα άθεη Γερμανία, όπου «χωρούσαν» οι παλιοί μισητοί θρησκευτικοί εχθροί και άρα θα «χωρούσαν» και οι ίδιοι. Ανάμεσα στους «αλληλομισούμενους» συγκάτοικους θα «χωρούσαν» και οι μισητοί, παρασιτικοί και «σοσιαλιστές» Εβραίοι.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν «χωρούσε» στη νέα Γερμανία ούτε καν ο φερόμενος ως φυσικός ιδρυτής της Ο προτεστάντης Πρώσος φανατικός αντισοσιαλιστής Μπίσμαρκ με τον αντικαθολικό του Kulturkampf Δεν «χωρούσε» δηλαδή στην ενωμένη Γερμανία ούτε αυτός, ο οποίος ήταν θεωρητικά ο «πατέρας» της Δεν «χωρούσε» τίποτε από όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία «θύμιζαν» στους Γερμανούς την προηγούμενη «καταγωγή» τους και τη θρησκεία τους. Στην νέα εβραϊκής «κατασκευής» Γερμανία όλα έπρεπε να είναι κοινά και ενιαία, όπως τα ήθελε και τα «ονειρευόταν» ο πραγματικός «πατέρας» τής Γερμανίας, ο Χίτλερ. Όλα θα έπρεπε να είναι «κρύα», «ουδέτερα» και σχεδόν «αντιγερμανικά».

Με αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι κατόρθωναν και λειτουργούσαν μέσα στην ιδιόμορφη «πολυδογματική» Γερμανία σαν ξεχωριστό «δόγμα» ανάμεσα στα άλλα δόγματα και όχι ως ξεχωριστή «θρησκεία» μέσα σε ένα αμιγώς χριστιανικό κράτος. Τους βόλευε τους Εβραίους να δημιουργηθεί μια μεγάλη και σχεδόν «άθεη» και ανεκτική Γερμανία, γιατί δεν ήθελαν οι ίδιοι να είναι η μειονότητα, είτε σε μια φανατικά προτεσταντική Πρωσία είτε σε μια φανατικά καθολική Βαυαρία. Η γερμανική ένωση «εξουδετέρωνε» αυτές τις δύο «τάσεις» και αυτό βόλευε τους πονηρούς Εβραίους Αυτή λοιπόν η «κατασκευασμένη» Γερμανία έκανε τους —κατά παραγγελία των Εβραίων— παγκόσμιους πολέμους.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον στόχο αγωνίστηκε ο Χερτσλ Ο φανατικός σιωνιστής, που σε όλη του τη ζωή υπηρετούσε τα συμφέροντα των Εβραίων …Ο σιωνιστής, που μαζί με τους ομοίους του συνετέλεσαν τα μέγιστα στην «κατασκευή» της ίδιας της έννοιας της «Γερμανίας». Μιλάμε για τραγικά πράγματα. Οι Εβραίοι κατόρθωσαν αυτό, το οποίο έναν αιώνα πριν θα φαινόταν πραγματικά ακατόρθωτο. Κατόρθωσαν και υπέταξαν απόλυτα τους καθολικούς Γερμανούς του Νότου στους προτεστάντες Γερμανούς του Βορρά.

Μιλάμε για πραγματικό κατόρθωμα, γιατί πώς διαφορετικά μπορείς να περιγράψεις αυτά, τα οποία ακολούθησαν; Πώς είναι δυνατόν σύμβολο της «ενότητας» —και άρα και της «αδελφοσύνης» της Γερμανίας— να είναι ο προτεσταντικός «αετός» της Πρωσίας, όταν αυτός ο «αετός» ήταν το πιο μισητό σύμβολο για τους καθολικούς Βαυαρούς; Ο αιμοβόρος πρωσικός «αετός», ο οποίος μέσα στον χρόνο όχι απλά νίκησε τον βαυαρικό «λέοντα», αλλά τον εξαφάνισε από προσώπου Γης. Γιατί εξαφανίστηκε από παντού ο βαυαρικός «λέοντας» και στη θέση του έμεινε μόνον το μπακλαβαδωτό «τραπεζομάντιλο», που χρησιμοποιεί η Βαυαρία ως σημαία της;

Πόσο δηλαδή μπορεί να γελάει ο Εβραίος «κατασκευαστής» τής Γερμανίας, όταν βλέπει έναν Βαυαρό πολιτικό, όπως είναι ο Σόιμπλε, να υπερασπίζεται τη γερμανική πολιτική «κάτω» από τον αετό της Πρωσίας; Συμβαίνει όμως καθημερινά αυτό το «θέατρο» του παραλόγου, γιατί η σύγχρονη Γερμανία —και άρα και η πολιτική της— δεν είναι η φυσική συνέχεια της γερμανικής ιστορίας.

Η σύγχρονη Γερμανία είναι ένα απολύτως νέο μόρφωμα, το οποίο δεν έχει σχέση με κανένα από τα προηγούμενα γερμανικά συστήματα, τα οποία προϋπήρξαν στον ίδιο χώρο Ένα δημιούργημα, το οποίο ξεκίνησε από λευκό «χαρτί» και επάνω του «γράφει» μόνον ό,τι εξυπηρετούσε τους ιδιοκτήτες της και άρα τους Εβραίους.

Η σύγχρονη Γερμανία «διαγράφει» όλη την προηγούμενη ιστορία των γερμανικών λαών που την συνθέτουν και διατηρεί μόνον το «όραμα» του Χίτλερ …Του Χίτλερ αποκλειστικά …Ούτε του Πρώσου Μπίσμαρκ ούτε του Πρώσου Κάιζερ ούτε του Πρώσου Χίντεμπουργκ. Ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος Νεογερμανός, ο οποίος με χρήματα των Εβραίων μετέτρεψε το ασταθές πρωσικό «υβρίδιο» της Βαϊμάρης στο σύγχρονο γερμανικό κράτος

Ο Χίτλερ και οι μεθύστακες των μπυραριών. Ο Χίτλερ είναι ο μοναδικός «πατέρας» τού Σόιμπλε. Ο πρώτος Βαυαρός, ο οποίος «υιοθέτησε» πλήρως τους εβραϊκούς σχεδιασμούς και τους μετέτρεψε σε παγγερμανικά «οράματα» Ο πρώτος Βαυαρός, ο οποίος δήθεν εξέφραζε —στα πλαίσια του «οράματός» του για τη δική του Γερμανία— και τους Πρώσους.

Αυτό ήταν άλλωστε και το «κόλπο», για να παγιδευτούν όλοι οι Γερμανοί εντός μιας ενιαίας Γερμανίας Το «κόλπο» για να αισθάνονται όλοι οι κουτοπόνηροι Γερμανοί πως έχουν «συμφέρον» από την ενιαία Γερμανία Το «κόλπο», για να αισθάνονται πως από την Ένωση «επωφελούνται» οι ίδιοι έναντι των «άλλων» Το «τυράκι» της «παγίδας». Αρκούσε γι’ αυτό ένας πληρωμένος από τους Εβραίους Βαυαρός ψευδοηγέτης και η εφαρμογή των πρωσικών ιμπεριαλιστικών οραμάτων εις βάρος των υπολοίπων Γερμανών Απλά πράγματα. Οι Βαυαροί θα έβαζαν τον «ηγέτη» και οι Πρώσοι το «σχέδιο». Όλοι ευχαριστημένοι ως  «πρώτοι», χωρίς να γνωρίζουν ποιοι κινούσαν από πίσω τα «νήματα» Όλοι «πρώτοι» και μυστηριωδώς όλοι «πίσω» από τους Εβραίους.

Στο «βήμα» αυτής της μυστηριώδους γερμανικής εξουσίας, που ο ίδιος ο Χίτλερ έφτιαξε, προκειμένου να εξυπηρετήσει το δικό του γερμανικό «όραμα», μιλάει σήμερα ο Σόιμπλε. Στη «θέση» όπου καθόταν ο Χίτλερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, περιμένοντας γερμανικές διακρίσεις, «κάθεται» σήμερα η Μέρκελ, όταν περιμένει διακρίσεις τής Νationalmannschaft Οι Γερμανοί εξουσιαστές κάθονται στο «βάθρο» που έφτιαξε ο Χίτλερ για τους επιγόνους του, προκειμένου να εξυπηρετήσουν μια «άθεη» Γερμανία, η οποία δεν υπήρχε πριν από αυτόν και την οποία ο ίδιος «έχτισε»

Μια Γερμανία καθαρά δική του, εφόσον μετά τον πόλεμο των Ναζί η Γερμανία στην πραγματικότητα δεν «αποναζιστοποιήθηκε» ποτέ. Κανένας ναζιστής στην πραγματικότητα δεν τιμωρήθηκε για τα εγκλήματα της Γερμανίας στην Ευρώπη και κανένας δεν αντικαταστάθηκε από τη θέση που κατείχε στην περίοδο του εγκληματικού πολέμου. Οι ίδιοι Ναζί, οι οποίοι στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό της Γερμανίας του Χίτλερ, ήταν οι «δημοκράτες», που με τα «συγχωροχάρτια» των τοκογλύφων τον στελέχωναν και μετά τον πόλεμο. Τα ίδια Μερσεντές του εγκληματία Friedrich Flick οδηγούσαν προπολεμικά οι Ναζί και τα ίδια Μερσεντές οδηγούν και μεταπολεμικά οι ίδιοι άνθρωποι.

Γιατί λοιπόν μας φαίνεται σήμερα παράξενη η κατά κανόνα προκλητική και αντιευρωπαϊκή γερμανική συμπεριφορά; Γιατί μας φαίνεται παράξενη η αλαζονεία της, η αρπακτικότητά της και η «παντογνωσία» της; Αυτή είναι η φυσική συμπεριφορά της Γερμανίας, γιατί απλούστατα, ως Γερμανία, δεν έχει άλλη. Ο ναζισμός, δηλαδή, για τη σύγχρονη Γερμανία δεν είναι απλά το φυσικό της θεμέλιο, αλλά το μοναδικό της θεμέλιο Δεν έχει άλλο

Ας ψάξει κάποιος όσο θέλει, για να βρει κάποιο άλλο. Κανένας Γερμανός, όποιας καταγωγής κι αν είναι, δεν μπορεί να προσδιορίσει την εθνική του ταυτότητα με κάτι άλλο, το οποίο υπήρξε πριν από τον Χίτλερ και τους παγκόσμιους πολέμους. Αυτό, που λέγαμε σε άλλο σημείο για τα tag’s.

Ο σύγχρονος Γερμανός, για ν’ αποδείξει την εθνική του ταυτότητα, μπορεί να επικαλεστεί μόνον τις γερμανικές «συγνώμες», τις Mercedes και βεβαίως τα κύπελλα της εθνικής ποδοσφαίρου Τίποτε άλλο Εντελώς τίποτε άλλο.  Η ιστορία της Πρωσίας έχει πάει στο «νεκροτομείο» των πολιτισμικών «πτωμάτων» μαζί με τους Μάγια και τους Ίνκα Το ίδιο και η ιστορία της Βαυαρίας.

Ολόκληρη Βαυαρία με μια τεράστια ιστορία, η οποία φτάνει μέχρι την αρχαία Ρώμη, κατάντησε να έχει σαν μεγαλύτερη σύγχρονη «μορφή» της ένα αγράμματο σέντερ μπακ τής εθνικής Γερμανίας. «Σκότωσαν» τον Κάιζερ και στη θέση του έβαλαν έναν «Κάιζερ» με κοντά παντελονάκια, ο οποίος ακόμα προσπαθεί να μάθει ανάγνωση και γραφή Έναν γνήσιο Γερμανό, ο οποίος μπορεί να είναι αστοιχείωτος, αλλά έχει ύφος και τουπέ «ανώτερου», το οποίο θα ζήλευαν και οι ναζιστές

Άλλος ένας εθελοντής Βαυαρός, που στο όνομα της «Γερμανίας» αγωνίστηκε για τον «αετό» της Πρωσίας, χωρίς να γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο ευθυγραμμίζεται με το «όραμα» του Χίτλερ. Η βαυαρική καταγωγή του και η ταύτισή του ως αρχηγού με την Εθνική Γερμανίας ήταν η τύχη τού παρ’ ολίγον ασφαλιστή Φραντς. Για να καταλάβει και ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο οι Γερμανοί τον προσέχουν ως «κόρη» οφθαλμού, ενώ δεν υπήρξε ποτέ ο σούπερσταρ του γερμανικού ποδοσφαίρου

Τραγικό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος. Στο ποδόσφαιρο «ξέπεσε» ένα ολόκληρο ευρωπαϊκό φύλο για να βρει έναν κοινό «ήρωα» να «φωτίσει» την πορεία του. Στο ποδόσφαιρο «ξέπεσε» μια ολόκληρη Γερμανία, προκειμένου να βρει ένα κοινό σημείο αναφοράς για ολόκληρο τον γερμανικό λαό.

Στα γήπεδα τρέχει και η ―κόρη προτεστάντη πάστορα― Μέρκελ, για να παραστήσει τη φανατική Γερμανίδα. Μπορεί να μην καταλαβαίνει τον λόγο που τρέχουν πάνω-κάτω  τόσοι μαντραχαλάδες, αλλά καλό είναι να πανηγυρίζει κάπου-κάπου με το «πόπολο» που ψηφίζει. Καλό είναι και για την σεξουαλικά στερημένη μέγαιρα της Στάζι να παίρνει «μάτι» στα αποδυτήρια των ανδρών. Καλό είναι να δίνει συγχαρητήρια σε ημίγυμνους Τούρκους, οι οποίοι ιδρώνουν για το «μεγαλείο» της Γερμανίας Κατάντια.

Υπάρχουν όμως κι άλλα πράγματα, τα οποία προκαλούν ακόμα πιο πολύ γέλιο στους γνώστες της κατάστασης. Ακόμα και ο «εθνικός» ύμνος των Γερμανών, ο οποίος τους «συγκινεί» και τους αναγκάζει να «πιάσουν» τις καρδιές τους, είναι ο ύμνος του Χίτλερ. 1. Deutschland, Deutschland über alles, Über alles in der Welt, Wenn es stets zu Schutz und Trutze Brüderlich zusammenhält, Von der Maas bis an die Memel, Von der Etsch bis an den Belt. Αφαίρεσαν τους πρώτους στίχους τής πρώτης στροφής, για να αποκρύψουν το «Deutschland über Αlles» και διατήρησαν το υπόλοιπο. Αφαίρεσαν το γνωστό και τραγουδάνε το άγνωστο.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι οι Γερμανοί τραγουδάνε δυνατά αυτό, το οποίο αυθαίρετα όρισαν ως το πιο νόμιμο και από «μέσα» τους κυριαρχεί το χιτλερικό μέρος του, ως το πιο γνωστό Ούτε τον ύμνο του Χίτλερ δεν μπόρεσε να αλλάξει η «δημιουργική» και «ανταγωνιστική» Γερμανία «Το τραγούδι των Γερμανών», το οποίο γράφτηκε για Γερμανούς, οι οποίοι ήταν Πρώσοι και έγινε αυθαίρετα το «Τραγούδι της Γερμανίας», το οποίο τραγουδήθηκε για πρώτη φορά από όλους τους Γερμανούς όταν αυτοί ήταν Ναζί Γιατί να μην ξεκαρδιστεί κάποιος στο γέλιο;

Η Γερμανία, δηλαδή, είναι ένα κράτος, το οποίο υπάρχει μόνον εξαιτίας του σχεδιασμού Το κράτος της «συγνώμης». Όταν δεν ζητάει «συγνώμη», ζητάει δανεικά Πάντα κάτι ζητάει. Όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, η έννοια της «Γερμανίας» είναι ίσως από τις χειρότερες «πλευρές» της γερμανικής ιστορίας Ίσως το χειρότερο των συστημάτων, που στη διάρκεια του χρόνου ανέλαβαν να «εκφράσουν» τα γερμανικά φύλα, εφόσον ταυτίζεται μόνον με τις «μαύρες» σελίδες των γερμανικών λαών. Όπως αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα για την Ευρώπη και τον κόσμο από τη βραχεία ιστορία της Γερμανίας.

Ταυτίζεται απόλυτα με τη «μαυρίλα», γιατί απλούστατα δεν υπήρχε πριν τους παγκοσμίους πολέμους, τους οποίους η ίδια προκάλεσε. Γερμανία, ως εθνικό κράτος, πριν τους παγκόσμιους πολέμους δεν υπήρχε. Αυτά, για τα οποία ζητάει συγνώμη από τους λαούς, είναι η μοναδική εθνική παράδοση της Γερμανίας Η κοινή παράδοση των πρώην Πρωσοβαυαρών, που, μόλις ενώθηκαν, ακολούθησαν τις εντολές του Χίτλερ και έβαλαν τις στολές της γερμανικής Βερμαχτ, αιματοκυλώντας την Ευρώπη

Τις στολές εκείνες, οι οποίες τους καθιστούσαν πλέον  Γερμανούς σφαγείς της Ευρώπης Τις στολές εκείνες, οι οποίες δημιούργησαν τη μόνη πραγματική εθνική «παράδοση» της Γερμανίας ΔΥΟ ΣΥΓΝΩΜΕΣ, που ήδη έχει δώσει στην Ευρώπη η Γερμανία και μια νέα ΣΥΓΝΩΜΗ, που σύντομα θα κληθεί στο άμεσο μέλλον να ξαναδώσει.

Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι ο πραγματικός —και ίσως μόνος— «πατέρας» της Γερμανίας είναι ο Χίτλερ και μαζί μ’ αυτόν και κάτι «τρωκτικά» των μπυραριών, των καταγωγίων και των πεζοδρομίων Εβραϊκά παράσιτα των ιδεολογιών τύπου Μαρξ, Έγκελς, και Λούξεμπουργκ Απλά πράγματα, τα οποία κάποιοι δεν θέλουν ν’ «ακούγονται».

Αυτοί οι κάποιοι είναι οι Εβραίοι τοκογλύφοι και χρηματοδότες των ομοεθνών τους «ιδεολόγων» Οι ξένοι παράγοντες, οι οποίοι μονίμως «παίζουν» με τη γερμανικότητα και την ενότητα των Γερμανών, για να προκαλέσουν συναισθηματικές ταυτίσεις εθνικιστικού τύπου, ώστε να διατηρούν τη συνοχή μεταξύ των διαφορετικών γερμανικών φύλων.

Εβραίοι μιλούν για τη Γερμανία των Γερμανών με μοναδική «προίκα» την κοινή γερμανική γλώσσα και «φορτίο» προφανώς τις κοινές ενοχές. Εξασφαλίζοντας για τους εαυτούς τους τον ρόλο του υπεράνω πάσης υποψίας «μάρτυρος» του «Ολοκαυτώματος», προσπαθούν να πετύχουν ταύτιση όλων των Γερμανών και μιας τεχνητά ενιαίας Γερμανίας, για να διατηρούν το «μαγαζί» τους

Μία ταύτιση, η οποία «γέννησε» μόνον κακά τόσο για τους ίδιους τους Γερμανούς όσο και για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους Μία ταύτιση, η οποία είναι «εφεύρημα» των Εβραίων ιδιοκτητών της Των ιδιοκτητών εκείνων, που ακόμα και σήμερα παραμένουν τέτοιοι. Αυτοί οι ιδιοκτήτες ίδρυσαν, εξόπλισαν και έστρεψαν την ενιαία Γερμανία εναντίον των υπόλοιπων Ευρωπαίων με γνώμονα το δικό τους προσωπικό συμφέρον και όχι το συμφέρον του γερμανικού λαού.

Αυτή η «ιδιωτική» Γερμανία πολύ συγκεκριμένων Εβραίων τραπεζιτών, εκδοτών και βιομηχάνων, δεν έχει υπηρετήσει ποτέ τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και βεβαίως ούτε τα γερμανικά Είναι η Γερμανία-»γκάγκστερ» Είναι η Γερμανία-»Λουτσιάνο», η οποία συμμετέχει στα «κόλπα» της «συμμορίας» της Νέας Υόρκης Είναι η Γερμανία αυτή, που εξαιτίας της ο γερμανικός λαός δάρθηκε, ταπεινώθηκε και εξευτελίστηκε για περισσότερο από έναν αιώνα Είναι η Γερμανία αυτή, που για το κέρδος έκανε κατά παραγγελία πολέμους εξ’ αρχής χαμένους.

Αυτήν την «ανάπηρη» Γερμανία οι Εβραίοι με τα χρήματά τους την έκαναν ό,τι ήθελαν. Δική τους ιδιοκτησία ήταν και όποτε ήθελαν την «φούσκωναν» και όποτε ήθελαν την «ξεφούσκωναν». Όμως, το καλύτερο γι’ αυτούς ήταν ότι την είχαν μετατρέψει σε ένα «όπλο» τους. Όποτε ήθελαν την έστρεφαν εναντίον των γειτόνων της και όποτε ήθελαν την έβαζαν ξανά στην «τρύπα» της. Όποτε ήθελαν έβγαζαν το «όπλο» και πυροβολούσαν τους αντιπάλους τους και όποτε ήθελαν το έβαζαν στη «θήκη» του και ευγνωμονούνταν από τα θύματά τους.

Τα κόλπα των συμμοριών της Νέας Υόρκης. Πάντα η Γερμανία θα ήταν ένας επιθετικός και διεκδικητικός «Λουτσιάνο» στην ευρωπαϊκή ‘γειτονιά‘ που διεκδικούσαν οι ίδιοι …Ένας δικός τους φτωχός «Λουτσιάνο», που οι Εβραίοι θα τον όπλιζαν με δικά τους χρήματα, γιατί δεν είχε τα δικά του μέσα να το κάνει Ένα «αλάνι» του δρόμου, που θα του δάνειζαν για ν’ αγοράσει όπλο.

Γιατί; Θεωρητικά, γιατί φιλοδοξούσε από μόνος του να γίνει ο «νονός» της γειτονιάς Πρακτικά, γιατί ήταν υποχείριό τους, που τον έβγαζαν στη «‘γειτονιά» να «πυροβολήσει» τους άλλους «νονούς», ώστε να επικρατήσουν οι τραπεζίτες. «Αμολάνε» οι πονηροί Εβραίοι τραπεζίτες τον αφελή γερμανόφωνο «Λουτσιάνο» στους «δρόμους», απλά, για να κάνει ζημιά στους υπόλοιπους «νονούς» της ευρωπαϊκής «γειτονιάς».

Αυτό είναι το κόλπο. Ακόμα και οι φιλοδοξίες του «Λουτσιάνο» είναι «δανεικές» από τα αφεντικά του. Όμως, κάθε φορά που αυτός ο «Λουτσιάνο» οπλιζόταν, έβαζε  τους υπόλοιπους «νονούς» σε έξοδα. Κάθε φορά, που έβγαινε στους «δρόμους», κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμά του. Οι χρηματοδότες του γνώριζαν πως, είτε χάσει είτε κερδίσει στη μάχη του, όλοι οι «κάπο» θα έρχονταν στα «ταμεία» τους

Νέα όπλα, νέα αυτοκίνητα, νέες γυψοσανίδες για τα μαγαζιά που κάηκαν και νέα φορτία με ουίσκι. Πάντα οι Γερμανοί φαίνονταν σαν εγκληματίες και ποτέ οι Εβραίοι, οι οποίοι τους έβαζαν να εγκληματήσουν. Μάλιστα, για να μην φαίνονται οι σχέσεις τους, δημιούργησαν και την «τεχνητή» έχθρα των δήθεν διωγμών Ο «Λουτσιάνο», ο οποίος εκτός των άλλων κυνηγούσε δήθεν και τον προδότη Εβραίο «λογιστή» του «Ξεκάρφωμα» απλό, γιατί αυτός ο «λογιστής» ήταν και ο «λογιστής» των άλλων «μαφιόζων».

«Ποντάροντας» πάνω στις πραγματικές φιλοδοξίες πραγματικών και μεγάλων λαών, οι Εβραίοι μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Θα έβαζαν τους λαούς να σκοτώνονται μεταξύ τους και —κάθε φορά που θα γινόταν αυτό— θα έβγαιναν αυτοί με το «φαράσι» των δανείων να μαζεύουν τα «συντρίμμια». Οι ΗΠΑ και η Γερμανία τούς βόλευαν σε αυτόν τον σχεδιασμό και σε αυτά τα κράτη «πόνταραν».

Η Γερμανία θα ήταν το εβραϊκό «σφυρί», που θα ξεκινούσε πρώτη το «γκρέμισμα» της Ευρώπης και οι ΗΠΑ θα ήταν το «φαράσι» τους, που θα «συμμάζευε» την Ευρώπη μέχρι να ξαναχτιστεί με εβραϊκά δάνεια, ώστε να ξαναποκτήσει ρόλο η Γερμανία. Οι ΗΠΑ και η Γερμανία παρέδωσαν τον απόλυτο έλεγχο των τραπεζικών τους συστημάτων στους Εβραίους και με αυτά τα δεδομένα ξεκίνησαν τον σχεδιασμό τους.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ στο eamb-ydrohoos

Υπέροχο άρθρο με αιχμηρή προσέγγιση και καθάρια ανάλυση, θα σε γεμίσω λοιπόν με συνδέσμους για αύξηση της κατανόησης του πιο πάνω άρθρου και αναρωτήσου: Ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Τρότσκυ, ο Τίτο, ο Φρόυντ κ.α συνυπήρχαν και συναναστρέφονταν στην ίδια πόλη, στη Βιέννη του 1913: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=508610 Πόσο τυχαίο γεγονός μπορεί να ήταν αυτό; Άγνωστοι τότε όλοι τους στο ευρύ κοινό. Αλλά καθόλου άγνωστοι και μεταξύ τους; !!!

 http://www.terrapapers.com/?p=57254