Δεξιοί και αριστεροί, εθνικιστές και κομμουνιστές βλάπτουν το ίδιο την χώρα...

...όσο εξακολουθούν να κοιτάζουν τα πράγματα με δεξιά, αριστερά, κεντρώα, «κουμμουνιστικά» ή «εθνικιστικά» γυαλιά.

Στην χώρα της απόλυτης άρνησης της λογικής, της αξιοκρατίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας, είναι αναμενόμενο, «λογικό» και πολύ βολικό για τους ίδιους, να προσπαθεί η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου να εξηγήσουν το χειροπιαστό
πρόβλημα της πολιτικο-οικονομικής χρεοκοπίας με όρους «ιδεολογικούς», «πατριωτικούς», «συμβολικούς», «συνομωσιολογικούς», «εθνικιστικούς», «διεθνιστικούς», «κομμουνιστικούς» και «νομισματικούς»! Πολύ φυσικό επίσης είναι να αποδέχεται (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) αυτή την λειψή, ιδιοτελή και ατελέσφορη ερμηνεία της χρεοκοπίας από το πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία ως επί το πλείστον «πελατών», «κουμπάρων», «αφισοκολλητών», «κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών», «νταβατζήδων», «ευνοημένων» και «παρτάκηδων» που μόλις πριν από πέντε χρόνια και όταν όλα έδειχναν το κακό να έρχεται καλπάζοντας, ψήφισε σε ποσοστό 45% τον ΓΑΠ και το «λεφτά υπάρχουν». Από κοντά, συνομολογούν και επαυξάνουν, τα κομμάτια εκείνων των «πυροβολημένων», «απελπισμένων», «εξαθλιωμένων», «χρεοκοπημένων», «παραπλανημένων» και «δικαιολογημένων» κοινωνικών στρωμάτων που θεωρούν πως δεν έχουν τίποτε να χάσουν και συνεπώς προκρίνουν το «γαία πυρί μειχθήτω» για την χώρα ολάκερη.
Φαίνεται καθαρά πια, πως το πολιτικό παιχνίδι στην χώρα δεν παίζεται με τους κλασσικούς όρους του παρελθόντος ή του υπολοίπου αναπτυγμένου κόσμου. Οι αναφορές σε «Δεξιά», «Κέντρο» ή «Αριστερά» έχουν χάσει κάθε νόημα και σημασία που ενδεχομένως κουβαλούσαν πριν από μόλις μερικά χρόνια. Ο ταξικός πόλεμος έχει αλλάξει υποκείμενα στην χρεοκοπημένη Ελλάδα. Δεν πρόκειται πια για μια διαμάχη μεταξύ πλουσίων και φτωχών, μεταξύ «δεξιών» και «αριστερών» ή μεταξύ «διεθνιστών» και «πατριωτών». Ο πόλεμος που μαίνεται αυτή την στιγμή στην ελληνική κοινωνία της κρίσης, είναι μεταξύ: από την μια, βολεμένων νοσταλγών της ακινησίας και του αποτυχημένου πολιτικο-οικονομικού μοντέλου που μέσω της δανεικής φούσκας είχε καταφέρει να οδηγήσει την χώρα σε υψηλά αλλά εμφανώς μη διατηρήσιμα οικονομικά επίπεδα ευημερίας και ευμάρειας και από την άλλη, των ανήσυχων, παραγωγικών και εργατικών τμημάτων της κοινωνίας που πιστεύουν πως μέσω μεταρρυθμίσεων ,και δομικών αλλαγών, αξιοκρατίας, δίκαιης κατανομής των βαρών, ανάκτησης των κλαπέντων και τιμωρίας των ενόχων, ανοίγματος των αγορών, αποενοχοποίησης της επιχειρηματικότητας και του κέρδους, μπορεί να ξεφύγει η χώρα σε ένα άλμα προς τα εμπρός, ένα άλμα γρηγορότερο από τη φθορά.
Ανάμεσα σε αυτά τα δύο κομμάτια της κοινωνίας που στην πραγματικότητα συγκρούονται λυσσαλέα ακόμη και αν ακόμη δεν φαίνεται καθαρά κάτι τέτοιο, αιωρούνται αναποφάσιστοι πότε γέρνοντας προς την μία και πότε προς την άλλη πλευρά, όλα εκείνα τα εκατομμύρια των ανέργων, των απελπισμένων, των εξαθλιωμένων, των πεινασμένων, αυτών που ισχυρίζονται (χωρίς να είναι εντελώς βέβαιοι) πως «δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν». Όσο περισσότερο τα συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα επιλέγουν τα άκρα, επιλέγουν δηλαδή την λογική του «γαία πυρί μειχθήτω», τόσο πιθανότερο είναι ο πόλεμος τελικά να κερδηθεί από τους νοσταλγούς του αποτυχημένου παρελθόντος, με άγνωστες αλλά σχεδόν σίγουρα όχι θετικές συνέπειες για την κοινωνία και την χώρα.
Νερό στον μύλο αυτής της καταστροφικής επικράτησης, ρίχνουν όλοι εκείνοι που επιμένουν να «διαβάζουν» τα γεγονότα του ζοφερού μας παρόντος με όρους ενός ανέμελου, ανώριμου και τόσο προβλέψιμου πολιτικού παρελθόντος. Όσοι επιμένουν να ερμηνεύουν τις πολιτικές εξελίξεις με εργαλεία πρωτόγονα, ατελέσφορα και επικίνδυνα. Όσοι προσπαθούν να περιχαρακώσουν το μέλλον με ιδεολογικά, συμβολικά, πατριωτικά, συνωμοσιολογικά, νομισματικά συρματοπλέγματα. Κι αυτό επειδή, τούτη την ώρα των απαραίτητων τομών και ρήξεων με το σάπιο παρελθόν, στέκεται εκ των πραγμάτων στην μεριά των βολεμένων ενός φαύλου παρελθόντος, αυτός που επιμένει στις παλιές διαχωριστικές γραμμές, αυτός που αναζωπυρώνει ξεχασμένους ιδεολογικούς πολέμους, αυτός που θυμίζει όλα όσα μας χώρισαν στο απώτερο ή στο πρόσφατο παρελθόν μας ως Έθνος και ως κοινωνία.
Είναι φανερό πως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Το πολιτικό υποκείμενο που θα στεγάσει τους εραστές του αποτυχημένου παρελθόντος έχει ήδη πάρει σάρκα και οστά στην μορφή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συμμαχίες που τελευταία προσπαθεί να δομήσει με όλα εκείνα τα μορφώματα (της Χ.Α. μη εξαιρουμένης!) που είτε θετικά είτε αρνητικά βοηθούν στην αναρρίχησή του στην εξουσία παίρνουν σιγά – σιγά σάρκα και οστά. Η καταστροφική για την χώρα επάνοδος του συστήματος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία από την πίσω πόρτα, έχει ήδη σχεδόν δρομολογηθεί.
Από την άλλη πλευρά, φαίνεται πως υπάρχει δυστοκία για την ενιαία, αποφασιστική και ρηξικέλευθη πολιτική εκπροσώπηση όλων εκείνων που πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά, στην επιχειρηματικότητα, στις ανθρώπινες ελευθερίες, στο δίκαιο, στην αξιοκρατία, στην ισχυρή πατρίδα μέσω μιας ισχυρής οικονομίας. Όλο αυτό δηλαδή που πολιτικά, σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο λέγεται με μια λέξη «κεντροδεξιά», μοιάζει ακόμη πολύ δύσκολο να οργανωθεί, να ενοποιηθεί, να εκφραστεί σε ανώτερο-ανώτατο επίπεδο. Είναι στην διάκριση του σημερινού Πρωθυπουργού να ξεκινήσει αυτήν ακριβώς την μετάλλαξη-μετατροπή της παλαιοκομματικής δομής που λέγεται Νέα Δημοκρατία, σε ένα νέο ρηξικέλευθο κεντροδεξιό πολιτικό σχηματισμό που θα στεγάσει ανακουφιστικά όλους αυτούς που είναι με την μεριά της δημιουργικής κίνησης, ενάντια στη θανατηφόρο ακινησία που βιώνουμε όλοι τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης.
Θα πρέπει ο Πρωθυπουργός, χωρίς καμιά χρονοτριβή να αναλάβει πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμη και αν χρειαστεί να ακρωτηριάσει κάποια σάπια κομμάτια της παλιάς κομματικής δομής που ενώ φαίνονται ακόμη ισχυρά και ζωντανά, κατά βάθος είναι πολιτικά ζόμπι που έχουν ξεπεραστεί από την πολιτική πραγματικότητα. Μπορεί να χρειαστεί να γκρεμίσει κάποια παλιά πολιτικά τζάκια, να ισοπεδώσει τα πολιτικά θερμοκήπια που εξακολουθούν να βγάζουν μπλε «πασόκους», να απομακρύνει ακροδεξιά κατάλοιπα που διστάζουν ακόμη να περάσουν τον Ρουβίκωνα προς την Χρυσή Αυγή και τους ψεκασμένους αλλά φλερτάρουν έντονα με την πιθανότητα να το κάνουν και λειτουργούν αποτρεπτικά για την συσπείρωση όλων εκείνων των δυνάμεων που είναι αναγκαίες για την δημοκρατική έξοδο της χώρας από την κρίση.
Αν ένας τέτοιος ξεκάθαρος πολιτικός σχηματισμός που θα εκφράσει άμεσα την πλευρά εκείνη της κοινωνίας που επιθυμεί την επαναστοχοθέτηση της πορείας της χώρας προς την κατεύθυνση της ενωμένης Ευρώπης και του Δυτικού χώρου γενικότερα, δεν οργανωθεί από τον Πρωθυπουργό με όχημα την υπάρχουσα δομή της ΝΔ, τότε η σύγκρουση είναι προ των πυλών. Και μετά ίσως την επικράτηση για ένα μικρό διάστημα των δυνάμεων εκείνων που με μπροστάρη τον κ. Τσίπρα υπόσχονται επιστροφή στους δανεικούς παραδείσους του Αντρέα και την διάλυση της ΝΔ, κάποιος άλλος θα το πράξει, ώστε τελικά να καταφέρει να βγάλει την χώρα από τον βούρκο. Η Δημοκρατία ως γνωστόν, σιχαίνεται τα κενά και τα αδιέξοδα

 http://www.antinews.gr/Antitheseis/deksioi-kai-aristeroi-ethnikistes-kai-kommounistes-blaptoun-to-idio-tin-xora-/