Ιδού η Ρόδος, ιδού και..η "πρόκληση" !

Γράφει ο Γλαρός Ιωάννης

Σύμφωνα με τις διατάξεις της ΚΥΑ 20232/2010 (ΦΕΚ 745/τ. Β/31-5-2010 των  κ.κ. Υπουργών Εσωτερικών, Περιβάλλοντος και Υγείας, ορίζεται ως «αποτέφρωση»: "Η διαδικασία της απανθράκωσης του φέρετρου και του νεκρού ανθρώπινου σώματος σε υψηλές θερμοκρασίες, με τη δημιουργία μιας ελάχιστης ποσότητας τέφρας".
Η ανωτέρω ΚΥΑ συμπληρώνει τις διατάξεις του Π.Δ. 31/2009 (ΦΕΚ 49 τ. Α/23-3-2009) και τροποποιεί την Υ.Α.141270/2009 (ΦΕΚ 1411/τ. Β/ 15-7-2009), ρυθμίζοντας έτσι, με θεσμικό τρόπο όλες τις σχετικές λεπτομέρειες.
Για την ιστορία, υπενθυμίζεται ότι η δημιουργία "Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών" νομοθετήθηκε το έτος 2006, με τις διατάξεις του άρθρ. 35 του Ν.3448/2006 (ΦΕΚ 57/τ. Α/15.3.2006),όπως συμπληρώθηκαν από το άρθρ. 5 του Ν.4144/2013 (ΦΕΚ 88/τ. Α/ 18-4-2013) και ισχύουν, αφού σύμφωνα με την παρ. 1 του Ν. 3448/2006, "Επιτρέπεται η αποτέφρωση νεκρών, ημεδαπών ή αλλοδαπών, των οποίων οι θρησκευτικές πεποιθήσεις επέτρεπαν τη μετά θάνατον αποτέφρωση".

Η εμπειρία στην Ευρώπη, μας κάνει γνωστά τα εξής (1) :
Στη Γαλλία η αποτέφρωση νεκρών επιτράπηκε με διάταγμα από το 1789, αλλά ρυθμίστηκε πληρέστερα με νόμο της 15ης Νοεμβρίου 1887. Στη Γερμανία διασφαλίζεται με έναν συνδυασμό διατάξεων ο σεβασμός στη βούληση του αποθανόντος και με νόμο του 1934 περί αποτέφρωσης των νεκρών εξισώνεται με την ταφή. Στην Ισπανία το θέμα ρυθμίστηκε το 1945 με τον νόμο περί θρησκευτικής ελευθερίας. Στη Βρετανία επιτρέπεται η αποτέφρωση των νεκρών με δικαστική απόφαση του 1884.Την ώρα που στη Πατρίδα μας ακόμη δεν υπάρχει χώρος αποτέφρωσης, το ποσοστό όσων την επιλέγουν ξεπερνά το 70% σε Σουηδία και Δανία, το 50% σε Ολλανδία, το 30% στην Γαλλία, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία φθάνει το 75% και στην Ιταλία αγγίζει πλέον το 17% .

Ο προβληματισμός που γεννάται, στον αναγνώστη είναι ο ακόλουθος :
Η Διοικούσα "Εκκλησία", "επιτρέπει" τη μετά θάνατο αποτέφρωση ή όχι;

Από ότι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας επίσημα, έχει εκδηλώσει, ότι "η καύση αντίκειται στα θέσμια της Ορθοδόξου Εκκλησίας" (2).

Σχετικά χωρία της Αγίας Γραφής που "καταδικάζουν" ή απαγορεύουν δογματικά την καύση των νεκρών φαίνεται ότι δεν υπάρχουν (;). 

Η Διοικούσα "Εκκλησία" δεν είναι ικανή να "απαγορεύσει" στους πιστούς την εφαρμογή κείμενων διατάξεων. Εξάλλου αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου να διαφεντεύει το σώμα του και αποτελεί παραβίαση των δικαιωμάτων του αν δεν του παρέχεται τέτοια δυνατότητα...

Κατά την ταπεινή μας άποψη, ο ισχυρότερος λόγος προκειμένου να διατηρηθεί η παράδοση της ταφής από τους Έλληνες του 21ου αιώνα, είναι ο πολιτιστικός-πολιτισμικός, αφού η ταφή αποτελεί ανυπόστατο συστατικό του πολιτισμού και ανήκει στην άγραφη παράδοση της Ορθόδοξης Πίστης.
Κλασσικά παραδείγματα αποτελούν : ο τύμβος του Μαραθώνα, ο επιτάφιος του Περικλέους (περιφερόταν κλίνη κενή για τους άταφους στον πόλεμο), στους τάφους των Μυκηνών ανακαλύπτουμε σκελετούς και το κλασσικότερο παράδειγμα η τραγωδία του Σοφοκλή "Αντιγόνη", που έθαψε τον "προδότη", κατά τον Κρέοντα αδελφό της, κλπ.

Είναι γεγονός, ότι διαπιστώνεται "απροθυμία" από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε όλη την Επικράτεια, προκειμένου να ληφθούν αποφάσεις από τα Δημοτικά Συμβούλια για την ίδρυση και λειτουργία των σχετικών Κέντρων.
Εν κατακλείδι, η επιλογή της ταφής ή της αποτέφρωσης, αποτελεί (;) πτυχή που αφορά το δικαίωμα για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας (άρθρ. 5 παρ. 1 του Συντάγματος), καθώς αποτελεί πεδίο στο οποίο τα φυσικά πρόσωπα ενδιαφέρονται να εκφράσουν την βούληση και την απόφασή τους για το θέμα αυτό.
Ίσως να έφθασε το πλήρωμα του χρόνου, προκειμένου να ερωτηθεί και να λάβει απόφαση ο "κυρίαρχος" λαός...

Ιδού η Ρόδος, ιδού και..η "πρόκληση" !

Πηγή
(1). Εφημερίδα Τα Νέα (26/06/2014 )
(2). π. Γεώργίος Δ. Μεταλληνός,  Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών-- Ταφὴ ἢ καύση;