Η θεωρία της υποτιθέμενης ελληνικής καταγωγής του Χριστού, έχει μπει στη mainstream κουλτούρα μας εδώ και 20 περίπου χρόνια. Κυκλοφορεί μέσω δημοσιευμάτων στο ίντερνετ,
ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών και βιβλίων.
Ένας από τους πιο γνωστούς υποστηρικτές, είναι ο Παναγιώτης Τουλάτος:
Ο Χριστός παρουσιάζεται ως Έλληνας με ονόματα όπως Ιάσων Χριστός, ή Ιάσων Πανδίρας, σε δημοσιεύματα και βιβλία όπως τα παρακάτω. Ισχυρίζονται πως δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Έλληνας εκ Γαλιλαίας. Αλλού διαβάζουμε πως ήταν Φιλισταίος, δηλαδή απόγονος Κρητών αποίκων. Ο ίδιος μάλιστα, μιλούσε ελληνικά. Το πρόβλημα με τις παραπάνω θεωρίες, είναι πως στηρίζονται σε ανύπαρκτες ή »απόκρυφες» πηγές, τις οποίες ουδείς μπορεί να διασταυρώσει.
Τι ισχύει
Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο Ιησούς είναι το πρόσωπο πάνω στο οποίο, έχει θεμελιωθεί ο Χριστιανισμός. Γεννήθηκε περίπου το 6 ΠΚΧ και πέθανε ή αναστήθηκε (σύμφωνα με τους χριστιανούς), γύρω στο 30 ΜΚΧ.
Το όνομα Χριστού, προέρχεται από το εβραϊκό » Yēšū́a», ή »Jeshua» ή »Joshua» που στα ελληνικά μεταφράστηκε ως »Ιησούς», στα λατινικά ως »Iesus» και στα αγγλικά »Jesus». Το όνομα δεν ήταν ελληνική εφεύρεση ούτε προέρχεται από το »Ιάσων» καθότι ήταν ήδη ένα κοινό ιουδαϊκό όνομα. Στη Παλαιά Διαθήκη για παράδειγμα, το όνομα του Ιησού του Ναυή, μεταφράστηκε στην ελληνική, από το όνομα »Joshua – Yĕshúʿa».
Γαλιλαία
Η Γαλιλαία [εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού ονόματος Γαλείλ (=κύκλος, περιοχή] είναι η βορειότερη περιοχή της σημερινής Παλαιστίνης. Είναι πολύ γνωστή τοποθεσία λόγω της αναφοράς της στη Καινή Διαθήκη.
Κατά τους χρόνους του Ιησού Χριστού Γαλιλαία ονομαζόταν ολόκληρη η περιοχή βόρεια της Σαμάρειας που αποτελούσε επαρχία της Παλαιστίνης στην οποία συμπεριλαμβάνονταν τα παλαιά εδάφη των φυλών Νεφθαλείμ, Ασήρ ή Ασώρ, Ζαβουλών και Ισσάχαρ. Η Γαλιλαία χωριζόταν σε Άνω και Κάτω Γαλιλαία των οποίων τα όρια καθόρισε ο Ιώσηπος όπως και τα Ταλμούδ.
Οι Παλαιστίνιοι και ειδικότερα οι Γαλιλαίοι, δεν ήταν, ή τουλάχιστον δε θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες. Σύμφωνα με το »Λεξικό της Βίβλου» του Matthew George Easton, την εποχή του Ιησού, η Γαλιλαία καταλάμβανε το 1/3 της δυτικής Παλαιστίνης, με τις άλλες 2 επαρχίες να είναι η Σαμάρια και η Ιουδαία.
Εξαίρεση αποτελεί η (πιθανή) συνομοσπονδία της Δεκαπόλεως που όπως φανερώνει η ονομασία, αφορούσε 10 πόλεις της ευρύτερης περιοχής του σημερινού Ισραήλ, Ιορδανίας και Συρίας (Γέρασα, Σκυθόπολη, Ίππος, Γάδαρα, Πέλλα, Φιλαδέλφεια, Καπιτωλιας, Κάναθα, Ραφάνα, Δαμασκός). Οι συγκεκριμένες πόλεις, αποτέλεσαν κέντρα ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, ωστόσο η διάδοση των νέων ιδεών δεν ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη στον Εβραϊκό πληθυσμό, κυρίως για θρησκευτικούς λόγους. Οι κάτοικοί τους ήταν κατά κανόνα Εθνικοί, δηλαδή μη Εβραίοι.
Η Δυναστεία των Ασμοναίων, εκμεταλλευόμενη τα προβλήματα των Σελευκιδών, κυβέρνησε ουσιαστικά ανεξάρτητη από το 140 ΠΚΧ έως το 37 ΠΚΧ. Στα εδάφη της, συμπεριλαμβανόταν και η Γαλιλαία. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της εποχής, δείχνουν σαφέστατα πως η περιοχή κατοικούταν από Εβραίους που μιλούσαν τη τοπική διάλεκτο και επιδίδονταν στις παραδοσιακές ιουδαϊκές τελετές. Αντιθέτως, δεν υπάρχει κανένα εύρημα που να υποδηλώνει πως η περιοχή κατοικούταν από Έλληνες, ελληνόφωνους, ή έστω εξελληνισμένους Ιουδαίους, με την εξαίρεση των πόλεων που αναφέραμε πιο πάνω.
Louis H. Feldman, Steve Mason (1999). Flavius Josephus. Brill Academic Publishers
Η γενεαλογία του Χριστού
Στην Αγία Γραφή αναφέρεται δύο φορές η σύνδεση του Ιησού Χριστού με το γενεαλογικό δέντρο του Ιωσήφ (Ματθαίος 1:16, Λουκάς 3:23).
Οι δύο γενεαλογίες των ευαγγελίων είναι διαφορετικές μεταξύ τους, η γενεαλογία του Λουκά κινείται από τον Ιησού προς τα πίσω προς τον Αδάμ, ενώ του Ματθαίου κινείται από τον Αβραάμ προς τον Ιωσήφ. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, η καταγωγή του Ιησού ήταν εβραϊκή.
Η γλώσσα του Χριστού
Στη Παλαιστίνη του 1ου μΧ αιώνα, η ομιλούμενη γλώσσα ήταν τα αραμαϊκά. Ειδικά στη Γαλιλαία και πιο συγκεκριμένα στη Ναζαρέτ και τη Καπερναούμ, όπου ο Ιησούς πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, ήταν περιοχές όπου ομιλούταν αποκλειστικά η αραμαϊκή γλώσσα. Εξαίρεση αποτελούν πόλεις όπως η Διοκαισάρεια (πρόκειται για την παλαιότερη βιβλική πόλη Σεπφώρ), που κατοικούνταν κυρίως από Εθνικούς και Ρωμαίους που μιλούσαν Ελληνικά και Λατινικά. Τα αρμαϊκά, ήταν μια από τις κυριότερες διαλέκτους της ανατολικής Μεσογείου, από τον 7ο ΠΚΧ αιώνα, μέχρι τουλάχιστον το 135 ΜΚΧ και την εξέγερση του Μπαρ Κόκμπα, όπου έγινε προσπάθεια αντικατάστασής της με τα Εβραϊκά, ως τη νέα επίσημη γλώσσα. Ωστόσο τα αραμαϊκά επιβίωσαν τουλάχιστον ως τον 7ο ΜΚΧ αιώνα, όταν η περιοχή κατακτήθηκε από τους Άραβες.
Από την εποχή της κατάκτησης της Παλαιστίνης από το Μ. Αλέξανδρο το 332 ΠΚΧ, τα ελληνικά έγιναν η επίσημη κρατική γλώσσα και αναγκαστικά, κάποιοι από τους ντόπιους έπρεπε να τη μάθουν για να μπορούν να συνδιαλέγονται με τους Έλληνες επικυρίαρχους. Την εποχή του Ιησού, οι Εβραίοι των ανωτέρων καστών, θα έπρεπε να γνωρίζουν και να χρησιμοποιούν τα ελληνικά. Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, που αφορά τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στη κοινή ελληνική, έλαβε χώρα μεταξύ 3ου και 1ου ΠΚΧ αιώνα, γεγονός που φανερώνει τη διείσδυση των ελληνικών στην εβραϊκή κουλτούρα. Αν και είναι πιθανό, πουθενά στη Καινή Διαθήκη δε αναφέρεται πως ο Χριστός μιλούσε ελληνικά.
Αν και υπάρχουν περιπτώσεις που ο Ιησούς συνομίλησε με Ρωμαίους, όπως ο Ρωμαίος εκατόνταρχος (Ματθ. 8:5-13) και ο Πόντιος Πιλάτος (Ιωανν. 18:28-38) που προφανώς δε μιλούσαν αραμαϊκά, δεν είναι γνωστό εάν μίλησαν στα ελληνικά, στα λατινικά, ή μέσω μεταφραστή, Επομένως, η γνώση και η ομιλία της ελληνικής γλώσσας από τον Ιησού αν και πιθανή, δε μπορεί να στηρίξει τον ισχυρισμό πως ήταν Έλληνας, διότι η κοινή ελληνική, ήταν η διεθνής γλώσσα της εποχής, όπως είναι σήμερα τα αγγλικά.
Σταύρωση αντί λιθοβολισμού
Το γεγονός πως ο Χριστός εκτελέστηκε στο σταυρό αντί να λιθοβοληθεί όπως πρόσταζε ο Μωσαϊκός Νόμος, φαινομενικά ενισχύει τον ισχυρισμό πως δεν ήταν Ιουδαίος. Στη περίπτωση του Ιησού όμως, ενώ το ιερατείο τον καταδίκασε για βλασφημία, κατόπιν τον παρέδωσαν στον Πόντιο Πιλάτο, με τη κατηγορία του υποκινητή ταραχών, εφόσον ισχυρίζεται πως είναι ο »Βασιλιάς των Ιουδαίων». Ο Πιλάτος όμως, λαμβάνοντας υπόψιν τη καταγωγή του Ιησού από τη Γαλιλαία, τον στέλνει στον Ηρώδη Αντύπα που είχε τη σχετική δικαιοδοσία και που συμπτωματικά, εκείνη την εποχή ήταν στην Ιερουσαλήμ. Ούτε αυτός όμως τον καταδικάζει και στον στέλνει πίσω στον Πιλάτο, ο οποίος κατόπιν ισχυρών πιέσεων από τον όχλο και προφανώς και το ιερατείο, αποφασίζει να τον εκτελέσει. Αξίζει να αναφερθεί πως σύμφωνα με τα Ευαγγελία, ο Πιλάτος δεν έβρισκε λόγο για να διατάξει τη θανάτωση του Ιησού. Κατόπιν, απευθυνόμενος στον όχλο, λαμβάνει την απάντηση »σταύρωσον αὐτόν» Κατόπιν, »νίπτει τα χείρας του» και διατάσσει τη σταύρωση του. Αυτή η μέθοδος θανάτωσης, εθεωρείτο η πιο ντροπιαστική και επιφυλασσόταν για μη Ρωμαίους πολίτες, όπως εγκληματίες, σκλάβους και εχθρούς του κράτους. Ο Χριστός οδηγήθηκε στο Πόντιο Πιλάτο με τις κατηγορίες πως ισχυρίζεται πως είναι ο Βασιλιάς των Ιουδαίων και πως παρακινεί τους υποστηρικτές του να μην πληρώνουν φόρους. Με βάση αυτές τις κατηγορίες, ο σταυρικός θάνατος από τις ρωμαϊκές αρχές, ήταν μονόδρομος.
Τότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πιλᾶτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσε. καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ, καὶ ἱμάτιον πορφυροῦν περιέβαλον αὐτόν καὶ ἔλεγον· Χαῖρε ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων· καὶ ἐδίδουν αὐτῷ ῥαπίσματα. ἐξῆλθεν οὖν πάλιν ἔξω ὁ Πιλᾶτος καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἴδε ἄγω ὑμῖν αὐτὸν ἔξω, ἵνα γνῶτε ὅτι ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω. ἐξῆλθεν οὖν ὁ Ἰησοῦς ἔξω φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸ πορφυροῦν ἱμάτιον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ἴδε ὁ ἄνθρωπος. ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αὐτὸν. λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· Λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν. ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· Ἡμεῖς νόμον ἔχομεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν. Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ· Πόθεν εἶ σύ; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ.
Συμπεράσματα
Από τα ανωτέρω προκύπτει πως δεν υπάρχει ιστορική ή βιβλική βάση περί ελληνικότητας του Χριστού. Το όνομά του ήταν καθαρά εβραϊκό, η περιοχή που μεγάλωσε, αν και είχε ελληνορωμαϊκή παρουσία, κατά κανόνα ακολουθούσε την εβραϊκή παράδοση, η γενεολογία του Ιησού, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια είναι εβραϊκή και η γλώσσα που μιλούσε, ήταν τα αραμαϊκά. Αν και Εβραίος, δικάστηκε με βάση το ρωμαϊκό δίκαιο και τιμωρήθηκε με τη ποινή της σταύρωσης που άρμοζε στους εχθρούς του κράτους;. Οι όποιες προσπάθειες σύνδεσης του Ιησού με την αρχαία Ελλάδα, προέρχονται κυρίως από ορισμένους νεοπαγανιστικούς κύκλους (όχι όλους) που προσπαθούν (ανεπιτυχώς), να συνδυάσουν το χριστιανισμό, με δωδεκαθεϊστικές αντιλήψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html