«Πανιά» και «μάρμαρα» κι απίστευτοι… μακάκες!

Του Θανάση Κ.

Ένα πραγματικό και δυσάρεστο γεγονός στο μέτρο: Χθες το μεσημέρι, την ώρα που εκατοντάδες επιβάτες ανεβαίναμε τις «κυλιόμενες» για να βγούμε από το σταθμό του Συντάγματος, μια κοπελίτσα, γύρω στα 17-18, ξέσπασε σε γοερά κλάματα. Δίπλα της την
υποβάσταζε μια συνομήλικη φίλη της. Συγκρατημένη αυτή, αλλά έκδηλα συγκλονισμένη… Από τα λόγια που ξέφευγαν από την ολοφυρόμενη, όλοι γύρω καταλάβαμε ότι μόλις είχε πληροφορηθεί ότι σκοτώθηκε σε τροχαίο, ένα πολύ οικείο της πρόσωπο, πατέρας ή αδελφός… Όλοι γύρω κοιταζόμασταν με ένα σφίξιμο, μια μελαγχολία… Ούτε να συμμετάσχουμε στην οδύνη της μπορούσαμε, ούτε να μείνουμε αδιάφοροι. Μέχρι που χάθηκε μέσα στο πλήθος. Μόνο τα αναφιλητά της ακούγονταν για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα…

Για σκεφτείτε, λοιπόν, εκείνη την δραματική στιγμή να εμφανιζόταν κάποιος απίστευτος… «μακάκας» και να πέταγε στο κοριτσάκι μια κυνική «παρόλα» του τύπου:
-- Έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι. Ούτε ο πρώτος είναι ο τελευταίος που σκοτώνεται σε τροχαίο. Τόσοι και τόσοι χάνονται κάθε μέρα. Ή να έλεγε το άλλο, το χειρότερο:
-- Καλά να πάθει ο προκομμένος! Ποιος ξέρει πόσο έτρεχε… Αν ακουγόταν τέτοια κουβέντα, μάλλον θα τον «πλάκωναν» οι περαστικοί, πριν προλάβει να τον ακούσει ή να αντιδράσει η δύσμοιρη η κοπελίτσα. Έτσι δεν είναι; Έτσι ακριβώς… Γιατί κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να πει τέτοιες ασύλληπτες κουταμάρες σε τέτοιες τραγικές στιγμές; Όχι γιατί δεν είναι «αλήθεια» κάποιες από αυτές τις «παρατηρήσεις». (Όντως σκοτώνονται πολλοί κάθε μέρα. Όντως κάποιοι απ’ αυτούς τρέχουν σαν μουρλοί)… Αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή που σπαράζει ο διπλανός σου, σέβεσαι τον πόνο του, σέβεσαι τα συναισθήματά του. Αυτό είναι ανθρωπιά. Αυτό είναι, πιο συγκεκριμένα, στοιχειώδης κοινωνική αγωγή. Έτσι; Έτσι! Ε λοιπόν, τα σύμβολα έχουν πολλαπλάσιο συναισθηματικό φορτίο. Γιατί δεν αφορούν μια δραματική στιγμή μόνο. Τα νιώθουμε κάθε στιγμή, σε όλη τη ζωή μας. Δεν αφορούν ένα πρόσωπο μόνο. Αφορούν εκατομμύρια ανθρώπους… Κι αντιπροσωπεύουν, όσα πιστεύουν, όσα ενστερνίζονται, όσα αποτελούν κομμάτι του εαυτού τους, συστατικό στοιχείο του «είναι» τους, της ίδιας της ταυτότητάς και της υπόστασής τους. Της ψυχής τους! Δεν έχει καμία σημασία, αν αυτά που συμβολίζουν, έχουν σχέση με την πραγματικότητα, ή όχi. Από τη στιγμή που προσβάλεις απρόκλητα «τα ιερά και τα όσια», αυτό είναι βάναυση και αντικοινωνική πράξη. Κι όποιος την κάνει είναι  βάρβαρος, χυδαίος και αντικοινωνικό στοιχείο. Δεν είναι ούτε «προοδευτικός» ούτε «σκεπτόμενος», ούτε πολύ περισσότερο «δημοκράτης» τρομάρα του…
Φασισταριό του κερατά είναι… Για δείτε κι ένα ακόμα παράδειγμα: Φανταστείτε κάποιον να μας έλεγε για τον Παρθενώνα: -- Πώς κάνετε έτσι, μωρέ; Στο κάτω-κάτω, τι είναι; Κομμάτια μάρμαρο είναι. Και μάλιστα ερείπια… Πώς θα τον αντιμετωπίζαμε – κι εμείς και όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωπο παντού στον κόσμο; Ως απλό… «μακάκα»; Ως απίστευτο «μακάκα»; Ως απίστευτο και… συμπαντικό μακάκα;

Διαλέξτε τον επιθετικό προσδιορισμό της αρεσκείας σας… Πάντως το «ουσιαστικό» – το τόσο δημοφιλές και σύνηθες στη νεοελληνική καθομιλουμένη – που αρχίζει από «μ», δεν θα το γλίτωνε. Με τίποτε… Έτσι δεν είναι; Γιατί, άραγε, θα αντιδρούσαμε με τέτοια οργή σε μια προσβολή του Παρθενώνα; Γιατί απλούστατα, ο Παρθενώνας αποτελεί παγκόσμιο σύμβολα Πολιτισμού. Δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε για τους αρχαίους. Ένας ναός… Παραμένει όμως, «ιερό» γιατί συμβολίζει την απαράμιλλη αισθητική της Αρμονίας, την ακτινοβολία της Δημοκρατίας και τις ιδέες της Ελευθερίας. Και τα τρία μαζί!
Μπορεί η λατρεία της Θεάς Αθηνάς, στην οποία ήταν αφιερωμένος ο ναός, να ξεχάστηκε μέσα στους αιώνες. Αλλά ο «Παρθενώνας» παρέμεινε ιερός γιατί συμβολίζει ταυτόχρονα την υπέρτατη αισθητική Αρμονία, τα Δημοκρατικά ιδεώδη και τις αξίες της Ελευθερίας. Και η προσβολή του θα ήταν πράξη ευθεία προσβολή της ψυχής, της ταυτότητας και της κληρονομιάς μας. Κι όχι μόνο των Ελλήνων. Όλων των ανθρώπων που ενστερνίζονται αυτά τα ιδανικά.
Γιατί τα ιδανικά καθορίζουν την ανθρωπιά μας ως άτομα. Και τα κοινά ιδανικά μας είναι αυτά που καθορίζουν τις κοινωνίες μας. Χωρίς αυτά τα κοινά ιδανικά, οι άνθρωποι αποκτηνώνονται και οι κοινωνίες μετατρέπονται σε «αγέλες αρπακτικών». Και μόνον όποιος θέλει να διαλύσει κοινωνίες και να αποκτηνώσει τους ανθρώπους προσβάλει τα ιδανικά τους, τις βαθύτερες και πιο θεμελιώδεις πεποιθήσεις και τα σύμβολά τους.

Δεν έχει σημασία η υλική υφή ενός συμβόλου (αν είναι από μάρμαρο ή από ξύλο ή από πανί). Δεν έχει καν σημασία η τέχνη που είναι «ενσωματωμένη» σε αυτό και η αισθητική αρτιότητά του. Ένα σπασμένο αρχαίο άγαλμα, έχει χάσει μεγάλο μέρος από την «κατασκευαστική» αισθητική αξία του. Αλλά παραμένει πάντα σύμβολο αυτού που κάποτε ήταν. Και που ως ιδέα παραμένει αθάνατο. Αυτό που συμβολίζει είναι που μετράει. Και που έχει υπόσταση από τη στιγμή που το ενστερνίζονται οι άνθρωποι. Και μάλιστα ολόκληρα έθνη. Η σημαία ΔΕΝ είναι «ένα κομμάτι πανί»! Όπως ακριβώς ο Παρθενώνας δεν είναι ένα… «μαρμάρινο ερείπιο».

Είναι και τα δύο σύμβολα, ιερά σύμβολα, στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, είναι κάτι παραπάνω από ασύλληπτος … «μακάκας». Είναι κτηνώδης βάρβαρος. Φασισταριό του κερατά. Η σημαία ειδικά είναι ένα σύμβολο που μας συνδέει με εκατομμύρια ανθρώπων που έζησαν πριν από μας, μιλούσαν την ίδια γλώσσα με μας και αγωνίστηκαν για να απολαμβάνουμε εμείς την Ελευθερία μας ή σκοτώθηκαν γι’ αυτήν. Η σημαία ακόμα μας συνδέει όχι μόνο με αυτούς που «έφυγαν», αλλά και με αυτούς που «έρχονται». Όχι μόνο με τους νεκρούς, αλλά και με τους αγέννητους! Κι όποιος προσβάλει τους νεκρούς του καταριέται και τους αγέννητους… Σημαία είναι η μάνα μας και ο πατέρας μας και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας – όλα αυτά μαζί! Μπορεί να κάποτε να πικράναμε τον πατέρα μας, μπορεί να τσακωνόμασταν με τη μάνα μας, μπορεί να μαλώνουμε τα παιδιά μας, αλλά δεν αφήνουμε κανένα κερατά να αμαυρώνει τη μνήμη τους ή να απειλεί τη ζωή τους. Ε για τον ίδιο λόγο, δεν ανεχόμαστε να ξεσχίζουν και να καίνε τη σημαία. Που είναι όλα αυτά μαζί και κάμποσα ακόμα…
Σημαία είναι διαρκής υπόμνηση της συνέχειας και της υποχρέωσης. Της συνέχειας του Πολιτισμού και της υποχρέωσης κάθε γενιάς προς τις προηγούμενες (για όσα τους άφησαν) και προς τις επόμενες (για όσα τους οφείλουν). Κι όσο ανεμίζει αυτή η σημαία υπάρχει αυτή η συνέχεια και αυτή η υποχρέωση. Οπότε υπάρχουμε κι εμείς ως λαός. Ως έθνος. Ως κοινωνία με συλλογική ταυτότητα… Χωρίς αυτή την αίσθηση υποχρέωσης και συνέχειας, δεν υπάρχει ούτε Κοινωνία ούτε Πολιτισμός. Κι ο καθένας μας μετατρέπεται σε «ανδράποδο»: -- Ό,τι φάει, ό,τι πιει κι ό,τι αρπάξει ο… αποτέτοιος του!
Έτσι ακριβώς μας θέλουν – «ανδράποδα» - όσοι καίνε τη σημαία μας! Και μάλιστα σε δημόσια θέα, για να φτάσει το «μήνυμα» της προσβολής σίγουρα και παντού. Δεν θέλουν απλώς να μας «αφελληνίσουν». Θέλουν να μας αποκτηνώσουν. Δεν επιδιώκουν απλώς να μας προσβάλλουν. Θέλουν να μας υποτάξουν.

Και δεν θα το επιτύχουν. Γιατί μας εξοργίζουν και μας πεισμώνουν. Και - το κυριότερο – μας αφυπνίζουν! Σίγουρα δεν είναι όλοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι έτσι. Αλλά όταν στελέχη τους λένε τέτοιες κουβέντες και υπουργοί τους ανέχονται τέτοια πράγματα, όλοι τους έχουν ευθύνη. Εδώ η ανοχή είναι συνενοχή. Ναι, συνενοχή!
Συνενοχή στην κατάλυση της Πατρίδας, στην κατάλυση της Δημοκρατίας και στην αποδόμηση κάθε Πολιτισμικής σταθεράς. Στον απόλυτο εκβαρβαρισμό μιας κοινωνίας που τη σέρνουν – απροσχημάτιστα πια - στην εξαχρείωση και στον εμφύλιο.    Τα δικά τους σύμβολα τα σέβονται, με το παραπάνω...Τα αιώνια σύμβολα της Πατρίδας, όχι! Τα κομματικά τους λάβαρα τα ανεμίζουν περήφανα… Την Ελληνική σημαία ανέχονται να την κομματιάζουν και την καίνε ατιμώρητα διάφοροι «δικοί» τους ή έστω «εκλεκτοί» τους: μπαχαλάκηδες, λαθρομετανάστες, «καλόπαιδα» στελεχών τους και… λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις» Σύσσωμο το «αριστερό παρακράτος» σε διατεταγμένη και προαναγγελθείσα επικοινωνιακή επίδειξη δύναμης. Αλλά είναι και ηλίθιοι. Διότι όλα αυτά γίνονται στον «εορτασμό του Πολυτεχνείου» υποτίθεται, ενώ έχει προηγηθεί η περιφορά της αιματοβαμμένης σημαίας από την εξέγερση εκείνη.

Οι ίδιοι περιφέρουν τη σημαία τελετουργικά κι ύστερα οι ίδιοι ανέχονται (ή βάζουν) τους δικούς τους, να την βανδαλίζουν και να την καίνε επιδεικτικά. Τόσο απίστευτοι «μακάκες»! Οι ίδιοι υπερηφανεύονται και για την «Εθνική Αντίσταση του ΕΛΑΣ», και οι ίδιοι καταστρέφουν ελληνικές σημαίες που ήταν το σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης τότε! Αλήθεια αναρωτήθηκε κανείς τους, πως θα αντιδρούσε ο Άρης σήμερα, αν ζούσε κι έβλεπε τα κωλόπαιδα που έκαιγαν τις ελληνικές σημαίες; Πώς θα αντιδρούσε, αλήθεια, ο Βελουχιώτης; Θέλετε να σας πω όλες τις φρικιαστικές λεπτομέρειες, η μπορείτε να το φανταστείτε από μόνοι σας (γιατί ήταν και «αψίκορος» ο μακαρίτης)…Την επέτειο του Πολυτεχνείου, που κακώς τη γιορτάζουμε, έτσι κι αλλιώς, την κατάντησαν… «αποφράδα»! Όχι μέρα χαράς και υπερηφάνειας… Μια μέρα που ερημώνει η πόλη, παραλύει το κέντρο, καίγεται η Αθήνα, βανδαλίζονται μνημεία και πυρπολείται – τελετουργικά πλέον - η Ελληνική σημαία… Πρέπει να είμαστε η μόνη - αυτοκτονική - χώρα στον κόσμο, που έχει θεσπίσει ειδική «επέτειο» για να… καίει δημόσια της σημαία της!   Έτσι «γαλουχεί» τα παιδιά της. Σύμπτωμα κι αυτό του επερχόμενου αφανισμού της. Και μόνον γι’ αυτό πρέπει – επιτέλους - να σταματήσει αυτός ο επετειακός εφιάλτης.

Κάποτε ο Μιτεράν είχε πει πως --«Δημοκρατία είναι η διαχείριση των συμβόλων»! Κι από τον τρόπο που εμείς διαχειριζόμαστε τα σύμβολά, φαίνεται πια καθαρά ότι αυτοκτονούμε: Και ως κοινωνία, και ως Δημοκρατία και ως Έθνος! Μόνο που οι άλλοι «αυτόχειρες» δίνουν τέλος στη ζωή τους μια κι έξω: Είτε πατάνε τη σκανδάλη από το περίστροφο στο κρόταφό τους, είτε πηδάνε στο κενό, από τον δέκατο όροφο, είτε καταπίνουν υδροκυάνιο. Κι όλα τελειώνουν στιγμιαία… Εμείς αυτοκτονούμε αργά, βασανιστικά, τελετουργικά και…επετειακά. Ούτε για μιαν «αυτοκτονία» της…προκοπής δεν είμαστε άξιοι! Και κάτι τελευταίο.Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει για όλα αυτά! Θα χάσει γιατί κορόιδεψε τον Ελληνικό λαό, γιατί εξαπάτησε τους πάντες, γιατί επιδείνωσε την κρίση τη στιγμή που η χώρα έβγαινε από την κρίση, γιατί μας έβαλε σε νέο Μνημόνιο, αχρείαστο. Γι’ αυτά θα πέσει. Αλλά η σχέση του με το παρακράτος των μπαχαλάκηδων και των «αλληλέγγυων», (που όπως φαίνεται είναι «συγκοινωνούντα δοχεία») θα τον στιγματίσει βαρύτατα αφότου χάσει τις εκλογές.

Δεν θα προκαλέσει, αναγκαστικά, την πτώση του. Όμως θα σφραγίσει τον μόνιμο στιγματισμό του μετά την πτώση του. Κι αυτό θα είναι η δίκαιη τιμωρία του.
Το ερώτημα είναι τι θα έχει μείνει όρθιο από τη χώρα μετά την αναπόφευκτη κατάρρευσή του.

Και πόσο ακριβά θα πληρώσουμε εμείς οι Έλληνες την ανοχή μας προς τέτοιους καραγκιόζηδες.