Το ξόδι

Κάποτε οι TXC είχαν κυκλοφορήσει το τραγούδι Το ξόδι . Ένα τραγούδι που μιλούσε για τα όσα έβλεπε το συγκρότημα για τη κατάσταση στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ένα τραγούδι χείμαρρος, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου εκείνου. Και παρ' όλο που δε συμφωνώ πάντοτε με τις
απόψεις τους και τα λεγόμενα τους, το τραγούδι αυτό μετέφερε μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον. Ήξεραν. Μας το είπαν. Δεν τους ακούσαμε.


Κι όλοι ζούνε δίχως τη παραμικρή υποψία, ενώ η αρρώστια έχει αρχίσει να μας τρώει το πόδι.
Θα είναι αργά όταν θα ανακαλύψουν τη συνωμοσία, θα είναι αργά όταν θα βρισκόμαστε στο ξόδι.

Τι σημαίνει όμως η λέξη ξόδι; Το ξόδι είναι το έξοδο, αυτό που ξοδεύουμε, χρηματικά ή με άλλο τρόπο και έτσι έχει μια ξεχωριστή αντιστοιχία με τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Ξοδέψαμε ΛΕΝΕ. Κάναμε έξοδα για τα οποία πρέπει να ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ όλοι.

Το όλοι, αναφέρεται στο λαό της Ελλάδας, όχι στους δυνάστες του, σε αυτούς που αδυνατούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τον πέλεκυ του χρέους. Έξοδο λοιπόν κι από το έξοδο δημιουργείται καμιά φορά, όταν δεν υπάρχει και το απαραίτητο χρηματικό ή άλλο αντίκρισμα, το χρέος. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο χρέος. Από το έξοδο, που για εμάς δεν υφίσταται, αλλά που η πολιτική μας ηγεσία είναι πρόθυμη με κάθε τρόπο να μας αναγκάσει να εξοφλήσουμε. Και για να εξοφλήσουμε πρέπει να... Ελάτε, πείτε κι εσείς μαζί μου... πρέπει να ΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ.

Τις δημόσιες επιχειρήσεις μας, τα κοινωνικά δικαιώματα, αγαθά και κεκτημένα χρόνων, τα ορυκτά, τα πετρέλαια, τον ήλιο μας, τη ψυχή μας, τους εαυτούς μας τους ίδιους. Μα καλά θα πείτε, τη ψυχή μας; Που είναι αδούλωτη, μεγάλη, τρανή και γενναία; Δε τη χαρίζουμε αυτή, δε τη χαρίσαμε ποτέ σαν έθνος. Κι όμως. Μας γέμισαν τύψεις, ενοχές και φόβους, πολλούς φόβους! Ανόητες φράσεις, ανόητες αναλύσεις επί αναλύσεων, λόγια, ψεύτικα λόγια, μεγάλα λόγια (κατά το μεγάλες κουβέντες...). Μαζί τα φάγαμε! Κλέψαμε, είμαστε ανάξιοι λόγου, τεμπέληδες, ανεπρόκοποι. Στην αρχή κατακρίναμε τέτοιες λέξεις, τέτοιες φράσεις, τέτοιους χαρακτηρισμούς. Οργιστήκαμε, αντιδράσαμε (νομίσαμε), διεκδικήσαμε θεωρητικά αποκατάσταση. Και μόλις κατάλαβαν ότι ησυχάσαμε λίγο, μας ξαναχτύπησαν με χειρότερες βρισιές. Μας έκαναν πλύση εγκεφάλου. Κάναμε πάλι ένα βήμα μπροστά υψώνοντας τη φοβερή γροθιά μας. Μάταια. Κάναμε δυο βήματα πίσω με φόβο, καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις μας πέταξαν δακρυγόνα. Και κλάψαμε. Κλάψαμε πολύ, γιατί καταλάβαμε ότι η αστυνομία μας διοικείτε από ανθρώπους που εκτελούν διαταγές. Δε το ξέραμε; Ξέραμε. Ποιος έδωσε λοιπόν εκείνες τις διαταγές, κάθε φορά που, απρόκλητα ή όχι οι αστυνομικές δυνάμεις μας διέλυσαν; Οι ίδιοι άνθρωποι που επιλέξαμε να μας κυβερνούν. Για αυτό και δεν θυμώσαμε τόσο με τους αστυνομικούς που είχαμε απέναντι μας. Το ξέραμε ότι αυτός, εκεί απέναντι ήταν κάποιος σαν κι εμάς που έτυχε να βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Και δεν το κάναμε βεντέτα. Δεν τον χτυπήσαμε κι εμείς. Και κλάψαμε πάλι. Κλάψαμε γιατί η οργή μας δε βρήκε διέξοδο. Αφού δε μπορούμε να χτυπήσουμε τον αδερφό μας, δεν μπορούμε να εκτονώσουμε την οργή μας. Την "αγανάκτηση" μας. Κι αποσυρθήκαμε. Κι όχι μόνο αυτό!

Δε κάψαμε το μπουρδέλο τη Βουλή, όπως φωνάζαμε. Δε το κάναμε. Γιατί ακόμα κι έτσι, ακόμα και τώρα, πιστεύουμε σε αυτό το σύμβολο που λέγεται Βουλή και εκπροσωπεί τη Δημοκρατία στο τόπο μας. Κι απογοητευτήκαμε. Για λίγο μόνο. Ξανά σηκωθήκαμε και φωνάξαμε πάλι - αλλά με ποιο τρόπο;-. Ας ελπίσουμε να αλλάξει κάτι σκεφτήκαμε- θα έχει αποτέλεσμα άραγε; αναρωτηθήκαμε-. Και θα ξανασηκωθούμε. Και θα ξαναφωνάξουμε. Και θα απογοητευτούμε πάλι -γιατί δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας;-.

Κι όταν απογοητευτούμε τελείως, θα έρθει πλέον η ώρα, αφού έχουμε εξαθλιώσει περισσότερο τις ψυχές μας, από τα σώματα μας, να τα ξεπουλήσουμε όλα. Και τότε θα προδώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα ξεπουληθούμε εμείς οι ίδιοι.

Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Όταν κάποιος πουλάει τα πάντα, ακόμα και τη ψυχή του, παύει να έχει και λόγο ύπαρξης. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να τον δένει με τη ζωή που μέχρι πρότινος έκανε. Δεν υπάρχει λόγος ή νόημα στη ζωή για ένα έθνος όταν το νεκρώσουν.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στην δεύτερη σημασία που έχει το ξόδι και που την άφησα επίτηδες για το τέλος για να αποφύγω τους πρόωρους συνειρμούς.

Ξόδι σημαίνει επίσης και εξόδιος ακολουθία. Η κηδεία μας δηλαδή! Ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Σαν μια θλιβερή μελωδία που θα ακουστεί μετά το τέλος! Σαν ένα κομμάτι ιστορίας που τελείωσε. Θα πεθάνουμε λοιπόν. Θα εξαφανιστούμε, θα διαλυθούμε, θα αφανιστούμε.

Και μετά το τέλος σιωπή. Ενός λεπτού σιγή για το τόπο των τρελών και ασυμβίβαστων, των ελεύθερων και ωραίων, που τώρα δε θα κατοικούν πια εδώ, αλλά θα πάνε για άλλες πολιτείες, ίσως και φανταστικές… Θα αναζητήσουν αλλού τη τύχη τους και δε θα βρεθούν πια, απορροφημένοι σε κάποιο χωνευτήρι λαών ή στη μαγεία ουσιών.

Αυτό είναι που θέλουμε για την Ελλάδα; Αυτό θα απομείνει για τις επόμενες γενιές ανθρώπων; Ένα έθνος που μεγαλούργησε στο παρελθόν και κατάφερε να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά σαν πολιτισμική οντότητα στο μέλλον; Μια χώρα που κάποτε γεννούσε Ιδέες, θα παράγει πλέον μίζερους και αναλώσιμους δούλους;

Θα είναι αργά όταν θα βρισκόμαστε στο ξόδι! φωνάζανε τότε. Θα είναι αργά όταν θα κλαίμε πάνω από τον τάφο μας, συμπληρώνω εγώ.

pianinja

Το Ξόδι των TXC από το album Ἔσσεται ἦμαρ.
Τα λόγια: 

Δίσκος αλλαγής πλεύσης και αποκατάστασης βλάβης,
έχω αλλάξει πρέπει να το καταλάβεις
Μη με ψάξεις μέσα σε διεθνιστικές τάσεις,
οι διεθνισμοί δεν πατούσαν σε υγιείς βάσεις.
Αρκετά με αυτό το παραμύθι !
Η στάθμη της σούπας του κοσμοπολίτη
έχει ανέβει τόσο που μου αγγίζει τη μύτη.
Υπάρχει πρόβλημα!
Προσπαθώ να μην χάσω την εθνική μου ταυτότητα
μέσα σε αυτό το πλήθος
που του επιβάλλανε το Υδροχοϊκό ήθος,
φορείς της νέας εποχής που δουλέυανε στο ημίφως.

Γι αυτό στην εποχή μας ως συνήθως ,
είν 'απών το πολιτικό όν του Αριστοτέλη,
Η νέα παγκόσμια τάξη θέλει έναν άνθρωπο κουρέλι,
απλό αριθμό μέσα σε στατιστικές,
Μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές,
Μας θέλει πιόνια στην σκακιέρα
των παγκόσμιων εξουσιαστών,
των καρτέλ πετρελαίου και των πολυεθνικών εταιρειών,
Και δυστυχώς πάει κάπως έτσι λοιπόν....

Όλοι ζούνε δίχως τη παραμικρή υποψία , 
ενώ η αρρώστεια έχει αρχίσει να μας τρώει το πόδι 
Θα είναι αργά όταν θα ανακαλύψουν τη συνομωσία ,
θα είναι αργά ότα θα βρισκόμαστε στο ξόδι.

Σοφόν το σαφές , 
Όμως όλοι μιλάνε με μισόλογα κι υπεκφυγές.
Η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχηση και συσκότιση
αντί να δίνει φώτιση.
Είναι γεγονός πώς τελούμε υπό κατοχή,
Μας διοικούνε πολιτικοί με ομιχλώδη καταγωγή,
σκοτεινών κέντρων αποφάσεων υποτακτικοί.
Δήθεν πνευματικοί ταγοί
τηρούν μιά ένοχη ανοχή.
Όλα μας ωθούνε πρός μια νέα εποχή ζόφου,
η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου.
Δεν μας θέλουν Έλληνες 
αλλά πολίτες του κόσμου
...βλέπεις του μαζανθρώπου η ιδεολογία
βολεύει τα παγκόσμια εξουστιατικά ιερατεία,
τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο
και προσπαθούν να μας το επιβάλλουν
με το έτσι θέλω.

Δεν θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα,
που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα.
Κατ'αυτούς παγκοσμιοποίηση 
σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποίηση.
Γι' αυτό έχουνε στο στόχαστρο
το όμαιμον, το ομόγλωσον,
το ομόθρησκον και το ομότροπόν μας.
Έχουν φτιάξει μια θηλειά για το λαιμό μας.
παραχαράσουνε το παρελθόν μας 
προς όφελος του δικού τους μέλλοντος,
ετοιμάζουνε το έδαφος για την έλευση ενώς κυβερνομεσαίωνος
Σκοταδισμός για μένα και για σένα
σκοταδισμός 2001 
Βάλλουνε πανταχώθεν εσκεμμένα
ενάντια στο αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα.(Ναι!)
Μη σου προκαλεί καθόλου έκπληξη,
η επιχείρηση εθνοκτονία σε εξέλιξη.
Χωρίς αντίδραση μπαίνουμε στο στόμα του λύκου,
η Ελλάς μια αποικία νέου τύπου.
Ρόλο Δούρειου Ίππου
παίζουνε τα στρατευμένα τους φερέφωνα.
Αυτοί που εκλέγονται δουλέυουνε για ξένα συμφέροντα,
ανοίγουν την Κερκόπορτα,
συνεπικουρούμενοι απο σύγχρονους
Ηρόστρατους κι Εφιάλτες.
Δεν γίνονται αντιληπτοί 
από ένα έθνος με υπνοβάτες.

Στίχοι:   Αρτέμης (Φανουργιάκης)

               Ευθύμης (Μπίλιος)

Μουσική:   Σοφιστής

            Terror X Crew