Αυτός ο ολόφωτος κόσμος της αρχαιοελληνικής ευδίας, ο απροκατάληπτος, που αποδέχονταν την ζωή και τον έρωτα, ξεριζώθηκε απ' τον ανθελληνικώτατο στην ουσία του εκκλησιαστικό χριστιανισμό της κατήφειας, με τον πουριτανισμό, τις εσχατολογίες του και τις "κρίσεις" του
της δευτέρας παρουσίας, με τις χαζομουρμούρες των γριάδων και τους μούρτζουφλους μαυροφορεμένους πάντα παπάδες του, όλο θλίψη και συντριβή στον κόσμο αυτόν της "πτώσεως" και της τιμωρίας του εκδικητικού θεού του Ισραήλ γι' αμαρτήματα προπατορικά, με τα οποία σε φορτώνουν προτού καν γεννηθείς για νά' χουν το προνόμιο να "εξαγνίζουν" το μίασμα μετά από άδολα παιδάκια...
Α, η σαδιστική κατάρα, πούρθε να αντικαταστήσει (με το "αληθινό" τάχα) την ολοζώντανη, ορμητική χαρά για ύπαρξη, την ολάνθιστη ακόμα και κατά το βέβαιο θάνατο, και διεκδικεί πως έκανε και "καλό" σκοτεινιάζοντάς τα όλα!.. Αυτό κυνηγάει σε μέγα μέρος της ποίησής του Καβάφης, για αυτό γράφει και το Ιωνικόν, ευελπιστώντας, πως διόλου δεν πέθαναν οι αρχαίοι Θεοί...
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τον σχολιασμό του ποιήματος "Μύρης· Aλεξάνδρεια του 340 μ.X. ".
πηγή: http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_23.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html