Πώς το δημόσιο έχασε ένα ελληνικό σχολείο στο Μόναχο

Το 2001, η κυβέρνηση της Βαυαρίας παραχώρησε έναντι μικρού τιμήματος στο Ελληνικό Κράτος 15 στρέμματα γης για να φτιάξει σχολείο για τα παιδιά των Ελλήνων που ζουν εκεί. Τα πλάνα όμως, έμειναν πλάνα και η δυνατότητα πήγε "περίπατο". Διαβάστε γιατί

Χρήστος Δεμέτης

Στο κλειστό εργοτάξιο στη Χάχινγκερ Μπαχ Στράσε, στο διαμέρισμα του Μονάχου Μπεργκ αμ Λάιμ, υπάρχει ένα γιαπί που δεν θα είναι για καιρό ακόμα, γιαπί.

AdTech Ad

Στη θέση της οικοδομής θα έπρεπε να στέκει σήμερα, εν έτει 2016, ένα ιδιόκτητο ελληνικό σχολείο δίγλωσσης εκπαίδευσης στη βαυαρική πρωτεύουσα όπου ζουν σήμερα σχεδόν 30.000 Έλληνες.

Σημειωτέον ότι το Μόναχο είναι η μοναδική πόλη της Βαυαρίας που χρηματοδοτεί με 70% (!) τη λειτουργία των ελληνικών σχολείων.

Στο σχολείο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ θα στεγάζονταν 700 παιδιά και το οικόπεδο θα άνηκε στην Ελλάδα μετά την αποπεράτωση των σχεδιαζόμενων κτιρίων. Το θέμα είναι πως μετά από τη διαχρονική ολιγωρία του ελληνικού δημοσίου, το σχολείο όχι μόνο δεν θα παραμείνει "στα μπετά", αλλά θα γκρεμιστεί κιόλας με την ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη.

Το χρονικό και ο λαβύρινθος της ελληνικής γραφειοκρατικής ανεπάρκειας

 

Το 2001, η κυβέρνηση της Βαυαρίας παραχώρησε έναντι μικρού τιμήματος (2,5 εκ. ευρώ) στο Ελληνικό Κράτος, 15 στρέμματα γης για να φτιάξει σχολείο για τα παιδιά των Ελλήνων που ζουν εκεί. Η υποχρέωση της ελληνικής πλευράς ήταν το σχολείο να τελειώσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από την έκδοση της οικοδομικής άδειας. Η οικοδόμηση όπως είπαμε, ήταν κατά 70% χρηματοδοτημένη από τη γερμανική πλευρά. Ο όρος ήταν να τελειώσει το κτήριο σύμφωνα με τις προθεσμίες και σε περίπτωση που αυτό δεν γινόταν, το οικόπεδο θα επέστρεφε στο Γερμανικό Δημόσιο, ενώ η ελληνική πλευρά θα έπαιρνε πίσω τα χρήματα που έβαλε για το έργο στην αρχή.

Μετά από επτά χρόνια, το 2008, άρχισε να οικοδομείται το κτίριο. "Κόλλησε" όμως το έργο στην ελληνική γραφειοκρατία και στην έλλειψη αποφασιστικότητας. Οι Γερμανοί άρχισαν να προειδοποιούν εκ νέου και τελικά αξίωσαν το οικόπεδο τον Νοέμβρη του 2011. Η ελληνική πλευρά προσέφυγε κατά της απόφασης και με τη δικαστική οδό κέρδισε λίγο χρόνο.

Eπί έντεκα έτη μετά την αγορά του οικοπέδου οι κινήσεις της ελληνικής πλευράς για το θέμα περιορίστηκαν στη διενέργεια μελετών οι οποίες κόστισαν περισσότερο από ένα εκατομμύριο ευρώ, όπως έγραφε τότε το Έθνος.

Στα τέλη του 2012 και αφού η ελληνική κυβέρνηση είχε λάβει επίσημο έγγραφο από τον Δήμο Μονάχου με το οποίο ζητούνταν η επιστροφή του ακινήτου, δημοπρατήθηκε το έργο με προϋπολογισμό 26 εκατ. ευρώ. Ο διαγωνισμός έληξε έναν χρόνο μετά, ο ανάδοχος ορίστηκε, όμως επί μήνες δεν υπογραφόταν η σύμβαση με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Η νέα καθυστέρηση έδωσε αφορμή στη γερμανική πλευρά να καταθέσει αγωγή στο Πρωτοδικείο του Μονάχου τον Δεκέμβριο του 2013. Η κατάσταση παρέμεινε ως είχε, "παγωμένη", μέχρι να φτάσουμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Απρίλιο του 2015 το γερμανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι το οικόπεδο θα έπρεπε να επιστραφεί καθώς το Ελληνικό Κράτος δεν τήρησε το χρονοδιάγραμμα και τους συμφωνηθέντες όρους με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, πριν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, έδωσε τη δυνατότητα νέου συμβιβασμού μεταξύ των δύο πλευρών με νέα σύμβαση. Όλα αυτά βέβαια, την ώρα που "έτρεχαν" οι διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στο τρίτο μνημόνιο.

Τον Αύγουστο του 2015 υπεγράφη πάντως η τροποποιητική σύμβαση με απόλυτη δέσμευση όμως, μέχρι το τέλος του 2015 να έχει τελειώσει η οικοδόμηση. Μάλιστα, δόθηκε και εξάμηνη παράταση σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά, μιας και η οικονομική κατάσταση ήταν "στον αέρα".

21-07-16

 

Στις αρχές του Ιουλίου του καλοκαιριού που πέρασε, η γερμανική πλευρά έκανε επιτόπια πραγματογνωμοσύνη και διαπίστωσε πως στο μεσοδιάστημα, δεν είχαν προχωρήσει τα έργα. Το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδρίασε εκ νέου στις 20 Ιουλίου και πήρε απόφαση επιστροφής του οικοπέδου.

Την επόμενη, 21 Ιουλίου 2016, ο Δήμος με υπαλλήλους του σφράγισε με δική του κλειδαριά το εργοτάξιο και ανέλαβε ο ίδιος πλέον την φύλαξη του.

O υφυπουργός Παιδείας, Θεοδόσης Πελεγρίνης, είχε προηγουμένως επισκεφθεί το Μόναχο δύο φορές για να βρεθεί λύση.

Στις 21 Ιουλίου ανακοίνωνε η κυβέρνηση: "Προς επίρρωση της αταλάντευτης βούλησης μας να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας που αφορούν στην ανέγερση του σχολείου:

(α) ανοίξαμε ειδικό λογαριασμό στην Δημοτική Τράπεζα του Μονάχου για να βεβαιώσουμε τον Δήμο περί της σταθερής και απρόσκοπτης χρηματοδότησης του έργου και

(β) καταθέσαμε λεπτομερές σχέδιο της προόδου των οικοδομικών εργασιών. Δυστυχώς, παρά τις ενέργειες μας, δεν κατέστη δυνατό να μεταπειστεί ο Δήμος Μονάχου".

Ο υφυπουργός Παιδείας, Θεοδόσης Πελεγρίνης την 25η Ιουλίου απέστειλε εξώδικο έγγραφο κατά της απόφασης και των ενεργειών του Δήμου Μονάχου. Ζήτησε συνάντηση με τον κ. Αξελ Μάρκβαρτ, διευθυντή της υπηρεσίας των Δημοτικών Υποθέσεων του Δήμου Μονάχου. Και πήρε ακόμη μια ευκαιρία. Την τελευταία.

Η βελτιωτική πρόταση που κατέθεσε ο υποστηριζόμενος από τον υφυπουργό Παιδείας, πληρεξούσιος του ΝΣΚ Γιώργος Βλαχόπουλος στις 9 Σεπτεμβρίου, κρίθηκε από την Υπηρεσία Δημοτικών Υποθέσεων υπό τη διεύθυνση του Αξελ Μάρκβαρτ, ανεπαρκής. Ο Δήμος είχε ορίσει ως τελευταία προθεσμία την 9η Σεπτεμβρίου για να καταθέσουμε ως Ελλάδα στην αρμόδια επιτροπή συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα κατασκευής του σχολείου και αποδείξεις ότι υπάρχουν τα χρήματα. Ωστόσο οι Γερμανοί δεν πείστηκαν για το πλάνο χρηματοδότησης. Άγνωστο αν η τελική τους απόφαση είναι προϊόν πολιτικής πίεσης ή αν πράγματι βρήκαν το πλάνο ανεπαρκές, όπως επισήμως ανακοίνωσαν.

Η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε μάταια νέα παράταση από το Δημοτικό Συμβούλιο του Μονάχου και φτάσαμε "αισίως" στον Οκτώβρη του 2016, όταν και το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε οριστικά και τελεσίδικα να απορρίψει το πιο πρόσφατο αίτημα που υποβάλαμε.

 

"Κατηγορώ" προς πάσα κατεύθυνση από τους Έλληνες του Μονάχου

 

Το άδοξο τέλος της 15ετους περιπέτειας ενός σχεδίου που δεν τελεσφόρησε ποτέ, "επισφραγίστηκε" με τρόπο δραματικό μετά την απόφαση της ολομέλειας του Δήμου Μονάχου, η οποία, όπως ανακοινώνει η ελληνική Κοινότητα  του Κάρλσφελντ, αποφάσισε την κατεδάφιση με ψήφους 78 υπέρ προς 2 κατά.

Σημειώνεται δε, ότι σύμφωνα με το αρχικό συμβόλαιο, τα έξοδα της κατεδάφισης τα αναλαμβάνει η ελληνική πλευρά.

Η κοινότητα του Κάρλσφελντ που μάχεται για τα δικαιώματα και τις προοπτικές των Ελλήνων της Γερμανίας, εξέδωσε μάλιστα σήμερα και μια ιδιαιτέρως καυστική ανακοίνωση προς όλες τις εμπλεκόμενες ελληνικές κυβερνήσεις, από το 2001 μέχρι, φυσικά, σήμερα. Το σκληρό ύφος της ανακοίνωσης είναι απολύτως δικαιολογημένο και περιγράφει το ελληνικό παράλογο του δημοσίου και την έλλειψη αποφασιστικότητας των αρχών.

Περιγράφει δε χαρακτηριστικά την όλη ιστορία.

"Τα καταφέρατε!! 78:2 (Η σημερινή τελική απόφαση της Ολομέλειας του Δήμου Μονάχου υπέρ του γκρεμίσματος του Ελληνικού Σχολείου, το όνειρο δεκαετιών του ελληνισμού στο Μόναχο Γερμανίας).

Κυρίες και κύριοι Ανίκανοι εκπρόσωποι όλων όσων κυβέρνησαν (από το 2001 μέχρι σήμερα) και του ελληνικού λαού και ειδικά του απόδημου ελληνισμού, καταφέρατε με την προμελετημένη και προαποφασισμένη απόφασή σας και Δούρειο σχέδιο σας να χάσουμε μετά από τόσες θυσίες, αγώνες και αγιασμούς με κορδέλες το, ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ!", αναφέρει η κοινότητα και συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος:

"Η Ελληνική Κοινότητα Κάρλσφελντ Μονάχου, σας καταγγέλλει ανοιχτά στον ελληνικό λαό, όλους όσους είχαν την ευθύνη (Κυβερνητική/Νομική) και καλεί την επίσης ανίκανη σημερινή Κυβέρνηση αν έχει το θάρρος να αναλάβει όλες τις πρωτοβουλίες και να ξεσκεπάσει όλους αυτούς που είναι υπεύθυνοι για το αποτέλεσμα.

Καλούμε επίσης την Δικαστική εξουσία να αναλάβει πρωτοβουλία και να ρίξει φως στην υπόθεση και τις νομικές ευθύνες αν υπάρχουν και όσο ψηλά και αν αυτοί βρίσκονται. Καλούμε τα ΜΜΕ της Πατρίδας να προβάλουν το θέμα, ακόμα και αν τα διαζύγια στο HOLLYWOOD πουλάνε ποιο πολύ!".

 

Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στο χρονικό:

"Οι καταληκτικές ημερομηνίες στο συμβόλαιο του 2015 ήταν πρόταση της ελληνικής πλευράς και αν, από ποιον, αν όχι, με ποιο σκεπτικό τις αποδεχθήκαμε. Γιατί εκτός από τις κορδέλες, τις δοξολογίες, τα πάρτι και τις φωτογραφίσεις των "ηρώων"  δεν έβλεπε κανείς ότι το έργο είχε σταματήσει και δεν θα προλαβαίναμε τις ημερομηνίες;  Γιατί όταν εμείς λέγαμε ότι η ημερομηνία της 30ης Ιουνίου είναι καταληκτική, (επιστολή από 24.6.2016 έλεγε ότι: καταληκτική και σημαίνουσα ημερομηνία είναι η 30.6.2017!) και μας χαρακτήριζαν άσχετους από νομικά θέματα με αποτέλεσμα το οριστικό χάσιμο του σχολικού συγκροτήματος.

Γιατί η νέα πρόταση από 06.09.2016 που κατατέθηκε μετά βαΐων και κλάδων τελικά ήταν χωρίς αντίκρισμα και το είπαμε από την αρχή και πάλι μας χαρακτήριζαν άσχετους;

Τι έλειπε από την πρόταση για να γίνει αποδεκτή, πράγμα που είχε υποστηρίξει ο Υπουργός σε τηλεοπτική ενημερωτική εκπομπή με εκπρόσωπο της κοινότητάς μας τέλος  Ιουλίου.

Οι πληροφορίες μας -που δυστυχώς για τον ελληνισμό της περιοχής συνεχώς επιβεβαιώνονται-λένε ότι καμία απολύτως παρέμβαση σε υψηλό πολιτικό επίπεδο (Πρωθυπουργικό/Υπουργικό) δεν έγινε στους Γερμανούς. (μόνο κάποια/ος γραμματέας πήρε τηλέφωνο). Τελικά άλλη μια "σκληρή διαπραγμάτευση;".

Η ελληνική κοινότητα θέτει μάλιστα και τις διεκδικήσεις - θέσεις της:

"Να δημοσιευτούν όλα τα χρηματικά ποσά που μέχρι στιγμής κόστισε το κτίριο

1) Κόστος αγοράς

2) Κόστος κατασκευαστικής εταιρείας

3) Κόστος νομικής κάλυψης και των 4 νομικών που έχουν διαχρονικά αναλάβει την υπόθεση".

Δεν παραλείπει να καυτηριάσει και την απόφαση των Γερμανών:

"Για τους Γερμανούς τώρα: Είναι πολιτικά απαράδεκτη η απόφαση για γκρέμισμα σχολικού κτιρίου. Είναι πολιτικά απαράδεκτη ότι στην ανικανότητα της ελληνικής πλευράς έπαιξαν πολιτικά παιχνιδάκια για ένα θέμα που αφορά 30.000 πολίτες της πόλης. Είναι απαράδεκτο - ΟΛΕΣ οι παρατάξεις - να γκρεμίζουν ένα σχεδόν ημιέτοιμο κτίριο (Ο ελληνισμός της περιοχής δεν θα ξεχάσει ποτέ, την απόφασή τους, και θα το δείξουμε όταν έρθει η ώρα).

Τέλος καλούμε τον ελληνικό λαό και ειδικά τον απόδημο ελληνισμό να συνεχίσει ενωμένα, απομονώνοντας όλους αυτούς που σκόπιμα και για δικά τους συμφέροντα τους κορόιδεψε, να συνεχίσει να αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του, για Αναβαθμισμένη Παιδεία και Εκπαίδευση, με κτιριακή υλικοτεχνική υποδομή, εκπαιδευτικούς και βιβλία, με ισοτιμία Τίτλων Σπουδών σε όλες τις βαθμίδες, γιατί: ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ / ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΧΑΣΕΙ!".

Και κάπως έτσι, το ζήτημα της ιδιοκτησίας έκλεισε. Το οικόπεδο έχει καταχωρισθεί ξανά στον Δήμο Μονάχου.