Την επόμενη ημέρα, ο Σγουρός βγήκε στις επάλξεις και κοίταξε προσεκτικά τον στρατό των πολιορκητών. Υπολόγισε τον αριθμό τους και μελέτησε τις πολιορκητικές μηχανές τους. Ο Ακροκόρινθος είχε άφθονο νερό, αλλά τρόφιμα που σε καμμία περίπτωση δεν θα επαρκούσαν για μια πολύμηνη
πολιορκία. Πόσω μάλλον πολυετή.
Γιατί ο Σγουρός θα κρατούσε κάποια χρόνια. Αδυνατισμένοι από την πείνα, τρεφόμενοι με πουλιά που θα πιάνουν με ξώβεργες, αλλά στο τέλος και με σκοτωμένα άλογα και αρουραίους, οι πολιορκημένοι όχι μόνο θα κρατήσουν επό μακρόν το κάστρο, αλλά και θα επιφέρουν τεράστιες απώλειες στους σταυροφόρους με συχνές αιφνιδιαστικές εφόδους.
Ο Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς Ήλιος, στον οποίο θα προσεύχονται πριν από κάθε έφοδο, δίπλα στα ερείπια του αρχαίου Ναού στην κορυφή του απότομου υψώματος του Ακροκορίνθου, θα δίνει απίστευτη δύναμη στα αποστεωμένα χέρια που θα σπέρνουν τον τρόμο στον εχθρό.
πολιορκία. Πόσω μάλλον πολυετή.
Γιατί ο Σγουρός θα κρατούσε κάποια χρόνια. Αδυνατισμένοι από την πείνα, τρεφόμενοι με πουλιά που θα πιάνουν με ξώβεργες, αλλά στο τέλος και με σκοτωμένα άλογα και αρουραίους, οι πολιορκημένοι όχι μόνο θα κρατήσουν επό μακρόν το κάστρο, αλλά και θα επιφέρουν τεράστιες απώλειες στους σταυροφόρους με συχνές αιφνιδιαστικές εφόδους.
Ο Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς Ήλιος, στον οποίο θα προσεύχονται πριν από κάθε έφοδο, δίπλα στα ερείπια του αρχαίου Ναού στην κορυφή του απότομου υψώματος του Ακροκορίνθου, θα δίνει απίστευτη δύναμη στα αποστεωμένα χέρια που θα σπέρνουν τον τρόμο στον εχθρό.
«Σγκούρο! Σγκούρο!» οι κραυγές τρόμου των αιφνιδιαζόμενων πολιορκητών. «Σγκούρο! Σγκούρο!».
Όταν θα αρχίσουν οι πρώτοι θάνατοι από την πείνα , ο Νικηφόρος θα παροτρύνει να στείλουν μέσα στην απελπισία τους γραφή στον Χαμάραιτο για ενισχύσεις. Όμως ο αγγελιαφόρος θα πιαστεί. Και οι δύο τους θα μάθουν το κακό νέο από το άτι, που θα επιστρέψει νυχτιάτικα μπροστά στην πύλη του κάστρου, με το κομμένο κεφάλι του αγγελιαφόρου κρεμασμένο στα δεξιά της σέλας.
Δύο ημέρες μετά, θα δούνε από τις επάλξεις τα δύο τρίτα του στρατού των πολιορκητών να ξεκινούν πορεία προς τον Νότο. Προς το πεδίο της τελικής μάχης, εκεί, στον ελαιώνα των Κοντούρων, στο βορειοανατολικό τμήμα της Μεσσηνίας.
Δύο ημέρες μετά, θα δούνε από τις επάλξεις τα δύο τρίτα του στρατού των πολιορκητών να ξεκινούν πορεία προς τον Νότο. Προς το πεδίο της τελικής μάχης, εκεί, στον ελαιώνα των Κοντούρων, στο βορειοανατολικό τμήμα της Μεσσηνίας.
Στην επόμενη έξοδο από τον Ακροκόρινθο, θα βγουν με έναν τρομακτικό αλαλαγμό όλοι οι μαχητές, ακόμα και οι παραπαίοντες από την ασιτία. Για να πεθάνουν ελεύθεροι και, κυρίως, ως Έλληνες, αντάξιοι των προγόνων τους. Ανάμεσά τους και ο Νικηφόρος, κρατώντας για πρώτη φορά σε ανοικτή θέα το μυστικό λάβαρο. Το λάβαρο στο οποίο ορκίζονταν εθνεγερσία όλοι όσοι είχαν κατηχηθεί από τον εκ Πατρών Ελληνομνήμονα.
Μόνον ο Σγουρός θα μείνει μέσα, επάνω στην έπαλξη δίπλα στη μεγάλη πύλη του κάστρου. Έφιππος. Όμοιος με ημίθεο. Όταν η σύντομη μάχη θα τελειώσει και οι σταυροφόροι θα ξεχυθούν μέσα στο κάστρο, ο «Σεβαστοϋπέρτατος των Ελλήνων», ο οραματιστής μιας ελεύθερης και εθνικής πατρίδας, θα αυτοκτονήσει πηδώντας έφιππος από τα τείχη επάνω στους εχθρούς του με προτεταμένο το ξίφος του.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html