Ύμνος προς Αθηνά Παλάδα

Ω! Αθηνά, εσέ καλούμε, την αδάμαστη και αμείλικτη, την φιλόσοφο άμα και φιλοπόλεμο Θεά. Εσέ που συγκρατείς και πρυτανεύεις στις εντός του σύμπαντος αντιθέσεις – για αυτό και καλείσαι Αθηνά Νίκη-, εσέ που κινείς μόνη σου την Αιγίδα και φέρεις την κεφαλή

της Μέδουσας! 

Πρόσελθε θεά κοντά μας, εσύ που κινείς την όλη ειμαρμένη και κατευθύνεις τις δημιουργίες αυτής! Πρόσελθε Θεά «ἵλεῴ» σε μας και δώσε μας άχραντη σοφία & νοητική δύναμη, χάρισέ μας Θεά τα Ολύμπια και ανάγωγα για τις ψυχές αγαθά, εξόρυξε μακριά από εμάς τα γενεσιουργά φαντάσματα, διέγειρε εντός μας τις καθαρές και αδιάφθορες σκέψεις για όλους τους θεούς και πέμψαι μας το θεϊκό φως της νόησης σου!

 Ω εσύ που είσαι φωσφόρος θεός! Ανύψωσέ μας σώτειρα Θεά και ενίδρυσε μας στις καθολικές νοήσεις του μεγίστου Διός!

Εισάκουσε με, τέκνο του ασπιδοφόρου Διός, που ξεπήδησες από την πηγή του γεννήτορα και από την κορυφή της σειράς, αντρόψυχη, ασπιδοφόρα, μεγαλοδύναμη, κόρη του ισχυρού πατέρα, Παλλάδα, Τριτογένεια, χρυσόκρανη εσύ που κραδαίνεις το δόρυ, εισάκουσέ με. 

Δέξου, δέσποινα, τον ύμνο με διάθεση ευμενή και μην αφήσεις ποτέ έτσι τα λόγια μου στο έλεος των ανέμων, εσύ που άνοιξες τις θεοπάτητες πύλες της σοφίας. Εσύ που στόλισες ολόκληρη τη ζωή με πολύμορφες τέχνες βάζοντας μέσα στις ψυχές νοητική δημιουργία. 

Εσύ που έλαβες την Ακρόπολη στην ψηλόκορφο βράχο, σύμβολο, δέσποινα της κορυφής της μεγάλης σου σειράς. 

Εσύ που αγάπησες την αντροθρέφτρα γη, τη μητέρα των βιβλίων και έδωσες στην πόλη να έχει το όνομα και την ευγενή σοφία σου.

Εισάκουσέ με, εσύ που ακτινοβολείς αγνό φώς από το πρόσωπο σου. Δώσε μακάριο λιμάνι σε μένα που περιπλανιέμαι περί γαίας, δώσε στην ψυχή μου αγνό φως, σοφία και έρωτα από τους ιερούς μύθους σου. 

Έμπνευσε στον ερωτά μου τόση και τέτοια δύναμη, ώστε από τους κόλπους της γης να με τραβήξει και πάλι προς τον Όλυμπο, στην κατοικία του πατέρα σου. Κι αν κάποιο βαρύ σφάλμα της ζωής μου με δαμάζει – γιατί γνωρίζω ότι μαστίζομαι από πολλές, κάθε φορά διαφορετικές, ανόσιες πράξεις, τις οποίες διέπραξα με ασύνετο θυμό – , λυπήσου με, θεά με την γλυκιά βουλή, Σώτειρα των θνητών, και μη με αφήσεις να γίνω λάφυρο και έρμαιο των τρομερών Ποινών πεσμένο σο έδαφος. Γιατί καυχιέμαι ότι ανήκω σε σένα. Δώσε στα μέλη μου σταθερή και αβασάνιστη υγεία, και διώχνε τις αγέλες των πικρών νόσων που λειώνουν τη σάρκα, ναι ικετεύω, βασίλισσα, και με το αθάνατο χέρι σου σταμάτα όλη την αθλιότητα των μαύρων πόνων.

 Δώσε στο ταξίδι της ζωής μου ήπιους ανέμους. Εισάκουσέ με, εισάκουσε με, βασίλισσα. Ενώπιον σου προσέρχομαι με θερμές ικεσίες λόγω επιτακτικής ανάγκης. Κι εσύ εισάκουσέ με ευμένεια.

πηγη  https://eleysis69.wordpress.com/2