Ο αργός μας θάνατος. (Διαβάζοντας Παλαμά).

 Ήταν στα 1901 που Ο Κωστής Παλαμάς θα γράψει εκείνο το διήγημα με τον τίτλο "ο θάνατος του παλικαριού". Ήταν από τα πρώτα διηγήματα μαζί με την "τρισεύγενη", που μεταφράστηκαν τόσο στα Γαλλικά όσο και στα Αγγλικά. Το διήγημα καταφέρεται κατά της δεισιδαιμονίας, αλλά και της αναβλητικότητας στην λήψη αποφάσεων, επειδή αυτές δεν είναι αρεστές από τα θέλω και τα πρέπει μας. Είναι την ίδια χρονιά που και ο Καβάφης θα εκδώσει το ποίημά του "Che fece .... il gran rifiuto", με το οποίο θα μιλήσει για τους ανθρώπους που δεν έχουν κουράγιο να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι στην ζωή τους. Τα δύο έργα αυτών των μεγάλων (ασχέτως το πόσο διαμετρικά αντίθετοι ήταν) ποιητών μας, κυοφορήθηκαν σε μία εποχή οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας του κράτους, η οποία κατέληξε σε μία εθνική καταστροφή το 1897. Ιστορικά εάν κανείς ανατρέξει στον λαϊκισμό της εποχής, στην αναβλητικότητα όσων αφορά την λήψη αποφάσεων διαρθρωτικών αλλαγών, την κόντρα Δεληγιάννη και Τρικούπη η οποία έφτανε στην γελοιότητα συνθημάτων όπως "πολιτική μας είναι να πράττωμε τα αντίθετα εκείνων που πράττει ο Τρικούπης", θα βρει σατανικές ομοιότητες με το σήμερα. Έτσι οι μεγάλοι ποιητές γίνονται προφήτες όπως έλεγε και ο Λιαντίνης.    
Ο "θάνατος του παλικαριού" εξελίσσεται στην ελληνική ύπαιθρο, στο "Θαλασσοχώρι". Είναι μεγάλη Παρασκευή και ο Μήτρος ο Ρουμελιώτης με τρεις φίλους του τα πίνουν στον καφενέ. Βγαίνοντας έξω και με ένα απλό γλίστρημα σωριάστηκε στο έδαφος. Οι φίλοι του φώναξαν την μάνα του από την εκκλησιά και τον πήγαν σηκωτό στο σπίτι. Εκεί φωνάξαν τον γιατρό, τον στρυφνό γιατρό του Θαλασσοχωρίου. Αφού αυτός τον εξέτασε, του έδεσε με καλάμια το πόδι και τον είπε: "Μην το κουνήσεις, το πόδι σου θα γίνει καλά, μα χρειάζεται κάμποσον καιρό και πολλή υπομονή. Με τον καιρό θα στρίψει το νεύρο και θα γίνει καλά το πόδι. Μόνο το καλό που σου θέλω, μην το πειράζεις". Αλλά ο Μήτρος ήταν το παλικάρι του χωριού, δεν το χωρούσε να περιμένει μήνες στο κρεβάτι και στην ανάρρωση. Έπρεπε να γίνει σύντομα καλά και να ξαναπάει στο πανηγύρι του Αη λιά, να φορέσει την αρματωσιά του και οι πανηγυριώτες, να αφήσουν τον δικό τους χορό και να κάμουν κύκλο γύρω του και να τον χαζεύουν. Ο καημός τον έτρωγε, δεν άντεχε την πραγματικότητα, το ότι θα τον φώναζαν ο σημαδεμένος και έτσι μία μέρα η μάνα του βρήκε τα "καλά νέα". Στο χωριό είχε φτάσει ένας γιατρολόγος φημισμένος. Ο κοπανίτσας ο φουστανελάς. Έτρεξαν οι φίλοι και τον έφεραν στο σπίτι. Ο κοπανίτσας αφού ζούπηξε το πόδι είπε: "Θα στο γιατρέψω, θα το κάμω κατά πως ξέρω εγώ"! Και μετά έδωσε εντολές, "να περάσουν πρώτα τρεις μέρες. Θα πάμε κατά το φως του φεγγαριού, τωρα είναι κακές μέρες κλπ...". Έτσι και έγινε, ως που έφτασε η μέρα και έφτιαξε ο γιατρολόγος το μαντζούνι. Και μετά άλλες δεκάξι μέρες να πίνει το μαντζούνι ο Μήτρος, ως που έφτασε η μέρα και ο κοπανίτσας λέει του Μήτρου: "Καρδιά κομμάτι θα πονέσεις λιγάκι και ύστερα όλα θα περάσουν". Μετά του έδωσε να πιει ρακί, τον εμψύχωσε και του έκαμε λαβή για να σιάξει το πόδι. Ακούστηκε σε όλο το θαλασσοχώρι η φωνή του Μήτρου από τον πόνο. Ο κοπανίτσας πήρε την αμοιβή του, έφυγε από το χωριό και δεν τον ξανάδε κανείς.
Η κατάσταση του Μήτρου όμως άρχισε να χειροτερεύει και έτσι αναγκάστηκαν να φωνάξουν ξανά τον γιατρό, ο οποίος τους ξεκαθάρισε πλέον ότι αφού δεν υπάκουσαν στις εντολές του τώρα θα έπρεπε να "ξεχάσει το πόδι του". Θα έμενε οριστικά ανάπηρος ο Μήτρος! Έτσι μιας και ο Μήτρος δεν του χωρούσαν στο μυαλό τα λόγια του γιατρού, οι φίλοι του βρήκαν άλλο γιατρολόγο. Εκείνος έκανε τα δικά του, μα ο Μήτρος χειροτέρεψε και άλλο. Στην νέα επίσκεψη ο γιατρός του είπε πως θα πρέπει να του κόψουν το πόδι, οι δικοί του προτίμησαν μία μάγισσα και στο τέλος καταλήγει στην Μ. Παρασκευή της επόμενης χρονιάς όπου ο Μήτρος θα πεθάνει με μια υπέροχη τραγική αφήγηση την οποία παραθέτω στο τέλος της ανάρτησης.
Έτσι και οι πολιτικοί τότε από το 1878 ανίκανοι να πουν την αλήθεια και οι πολίτες ανίκανοι να την ακούσουν. Έφτασαν στην χρεοκοπία το 1893 και στην εθνική συμφορά το 1897. Έτσι και εμείς σήμερα, με πολιτικούς που θέλουν να χρυσώνουν το χάπι και πολίτες που επιθυμούν να καταπίνουν "χρυσά χάπια". Έξι χρόνια χωρίς καμία αλλαγή στο σάπιο κράτος, αλλά με αγώνα για να περισωθεί και να μας περισώσει! Και αυτό μας κατατρώει και πάμε σε νέο γιατρολόγο, αν και ξέρουμε στο βάθος όλοι μας, ότι κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Αιτία στην δεισιδαιμονία και στην απραξία είναι η ελπίδα. Έτσι λοιπόν περιμένουμε και εμείς τον θάνατό μας, αργά και βασανιστικά. 

πηγη:http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_6.html