Κυριακή 14 Απριλίου 2019

"Μεγάλη" τετάρτη:Οι Έλληνες είναι σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.


ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥΣ.


"Μεγάλη" Τετάρτη«Ευλογήσαι σε Κυριος εκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)
• «Οι φοβούμενοι τον Κύριον, ευλογήσατε τον Κυριον. Αινείτε το όνομα Κυρίου, αινείτε, δούλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)
• «Εις οδόν εθνών μη απέλθητε, και εις πόλιν Σαμαριτών μη εισέλθητε· πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ.», ι΄, 1-2, 5-8.)

• «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρί-οις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε’, 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους ΈλληνεςΠρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ελληνίδος, Συροφοίνισσας το γένος·» (Μαρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.]
Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής. Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: “Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά”.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μαρκ. ζ΄, 27-28.)
«Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε η γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.
Πέραν αυτού όμως μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα.
Η πρώτη αντίδραση του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη», στον όποιο συνομολογούν, πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε ελεύθερος, είτε δούλος.
Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματος τους, επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος η αλλόθρησκος.
Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις.
Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται, αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά περιορισμένη σε ποσότητα, και όταν παρείχε μερικά «ψίχουλα» σε κάποιον αλλόφυλο, αυτό σήμαινε, ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»;

7 σχόλια:

  1. Τι προχειρότητα στην ερμηνεία των γραφών. Τι πρωτοφανής κατακρεούργηση των νοημάτων των λόγων του ευαγγελίου είναι αυτή. Δεν φτάνει που δεν έχετε ορισμένοι ίχνος εκκλησιαστικού φρονήματος και δεν έχετε προσπαθήσει καν να αγγίξετε τα νοήματα αυτά κρίνετε και κατακρίνετε με τον ποιο αναίσχυντο τρόπο τα λόγια του Χριστού και τις πράξεις του χωρίς καν να μπείτε στον κόπο να τον γνωρίσετε. Είναι σαν να λέμε ότι βρίζω τον διπλανό μου επειδή μου δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η αφορμή χωρίς καν να μου την δώσει ο ίδιος και χωρίς να τον ξέρω κι’ όλας. Τέτοια ανηθικότητα λοιπόν. Ας αρχίσουμε λοιπόν να εξηγούμε μπας και δώσουμε σε κάποιες πορεμένες ψυχές και τυφλωμένες από το πάθος της αγνωσίας να μάθουν πέντε πράγματα. Καταρχήν το Ευαγγέλιο του Αποστόλου Μάρκου όπως και των υπολοίπων Αποστόλον γράφηκε κατευθείαν στα Ελληνικά και δεν έγινε καμιά μετάφραση από κανένα κείμενο. όπως έγινε με την Παλαιά Διαθήκη. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει και η Κριτική λεγόμενη επιστήμη η οποία έχει βγάλει την έκδοση της καινής Διαθήκης από καθηγητές όπως τον Richard Bentley (που δεν ήταν κάν ορθόδοξοι ) και ανακάληψε περίτρανα το αυτονόητο ότι από τις μέρες των αποστόλων μέχρι σήμερα δεν έχει αλλοιωθεί τίποτα από τα πρωτότυπα κείμενα. Παρά μόνο ίσως μερικές λέξεις που απουσιάζουν ή που αντικατεστάθησαν χάριν της γραμματικής τελειότητας κ.τ.λ. και ΔΕΝ επηρεάζουν νοηματικά. Το Αρχικό λοιπόν κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι και γράφηκε στην ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ απευθείας από τον ίδιον τον απόστολο, μιλάει για μια γυναίκα Χαναναία και όχι Ελληνίδα. «Τω καιρώ εκείνω εξελθών εκείθεν ό Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. Και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγαζεν αυτώ λέγουσα· ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαβίδ· ή θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται.»
    Απάντηση
  2. μπορεί να συναντήσεις το κείμενο σήμερα αλλοιωμένο καθώς θα λείπουν οι λέξεις εξελθών που αντικατεστάθη με το ελθών και το εκείθεν που απουσιάζει εντελώς αλλά δεν επηρεάζουν το γυνή Χαναναία. Που είναι το ίδιο με σήμερα. Οπότε που την είδες την Ελληνίδα και μάλιστα σε μετάφραση;



    Επίσης ομιλείς για δούλους και πρόβατα και ίσως σωστά πράττεις γιατί πολύ απλά ΔΕΝ έχεις ιδέα από το πνεύμα και τον τρόπο ζωής ενός Χριστιανού και στο κάτω κάτω είναι επιλογή του καθενός ο τρόπος ζωής του. Πέραν τούτου όμως κανείς δεν σου είπε ότι είσαι πρόβατο ούτε δούλος. Για μια ακόμη φορά παρερμηνεύεις τα λόγια του χριστού. Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό το γεγονώς γιατί να σου βάλω μυαλό αποκλείεται απλός θα σου αντιπαραθέσω τον Λόγο του ιδίου του Χριστού που λέγει. …ουκετι λεγω υμας δουλους, οτι ο δουλος ουκ οιδεν τι ποιει αυτου ο κυριος υμας δε ειρηκα φιλους, οτι παντα α ηκουσα παρα του πατρος μου εγνωρισα υμιν. Και πως μιλάς για δούλους και πρόβατα χωρίς να δεις τι έκανε ο ίδιος στους μαθητές του ο Κύριος και Διδάσκαλος; Δεν έπλεινε τα πόδια τους; Κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό, πλένει τα πόδια των δούλων του; Ή κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του Άρχοντα Σταυρώνετε για της αμαρτίες των υπηκόων προβάτων του; Αλλά όπως προείπα δεν περιμένω να καταλάβεις γιατί σου λείπει κάτι βασικό η εκκλησιαστική ζωή και παιδεία.
    Απάντηση
  3. Ας πάμε όμως να δούμε και το επίμαχο σημείο της εξιστόρησης των γεγονότων από τον Απόστολο Μάρκο. Λέγει λοιπόν. «Ο δε ουκ άπεκρίθη αυτή λόγον. Και προσελθόντες oι μαθηται αυτού ήρώτων αυτόν λέγοντες· απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών. Ό δε αποκριθείς είπεν ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. Η δε ελθούσα προσεκύνει αυτώ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. Ο δε αποκριθείς είπεν ουκ εστί καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοίς κυναρίοις.



    Η δε είπε· ναι, Κύριε, και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών. Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή· ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις- γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη ή θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης».



    Μετάφραση (που την έκανες και αυτή αυθαίρετα και αφήρεσες τον τελευταίο στοίχο.)

    Αυτός όμως δεν της απάντησε ούτε με μια λέξη. Και ήλθαν οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Απομάκρυνε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας». Ο Κύριος όμως αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ». Αυτή δε (η Χαναναία) αφού τον πλησίασε, τον προσκυνούσε και έλεγε, «Κύριε, βοήθησε με». Εκείνος της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό πράγμα να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλάκια».

    Αυτή δε είπε· «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της αποκρίθηκε: «Ω γυναίκα, είναι μεγάλη η πίστη σου· ας γίνει, όπως συ θέλεις». Και θεραπεύτηκε από εκείνη την ώρα η θυγατέρα της.
    Απάντηση
  4. Πράγματι εδώ ο Ιησούς φαίνεται να συμπεριφέρεται σκληρά στην Χαναναία. (και ουχί Ελληνίδα) Αναρωτήθηκες το Γιατί; Πριν τον στείλεις στην καταδίκη του μυαλού σου; Ο θεός περιμένει από εμάς κάτι. Δεν είναι η σχέση Ιατρού προς εξεταζόμενο όπως λες. Δεν έχει να κάνει με τον όρκο του Ιπποκράτη, ούτε έχει να κάνει με το αν ο Ίδιος λυπόταν ή όχι το πλάσμα του ή αν θα το θεράπευε παρ’ όλα αυτά ή όχι.



    Σε δυο περιπτώσεις εκδηλώνει ο Κύριος το θαυμασμό, αλλά και το δίκαιο έπαινο του για την πίστη συγκεκριμένων ανθρώπων. Και οι δυο περιπτώσεις αφορούν ειδωλολάτρες. Η πρώτη αφορά ένα Ρωμαίο εκατόνταρχο (Ματθ. η΄10) και η δεύτερη τη γυναίκα Χαναναία. Όμως, πέρα από το θαυμασμό και το δίκαιο έπαινο, ο Κύριος επιβραβεύει «από της ώρας εκείνης» την πίστη τους, θεραπεύοντας το δούλο του εκατόνταρχου και την κόρη της Χαναναίας. Αυτό που περίμενε δηλαδή ο Χριστός είναι η επιβεβαίωση της πίστης των ανθρώπων αυτών και η αναφορά σε κυνάρια (κουτάβια) και όχι σκυλιά όπως υποτιμιτικά προσπαθείς να αποδώσεις. Γίνεται για αυτόν ακριβώς τον λόγο για την διαπίστωση της «ζέσης» της πίστεως.
    Απάντηση
  5. Και οι δυο, αν και ειδωλολάτρες, τον αναγνωρίζουν ως Κύριο και Μεσσία. «Κύριε υιέ Δαυίδ» τον προσφώνησε η Χαναναία. «Κύριε, βοήθει μοι» επανέλαβε προσκυνώντας τον. Με τον τρόπο αυτό οι δυο ειδωλολάτρες γίνονται οι πρωτεργάτες της αποδοχής του Ιησού ως Λυτρωτή και Σωτήρα όλων των εθνών, επιβεβαιώνοντας τον προφητικό λόγο του Ησαΐα ότι: «και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι» (Ματθ. ιβ΄ 21). Και στ’ όνομα του θα στηρίζουν τα έθνη την ελπίδα τους.

    Κατά συνέπεια, ο Θεός δεν είναι Θεός ενός μόνο έθνους, αλλά Θεός όλων των ανθρώπων και όλων των λαών, ανεξαρτήτως γλώσσας, φυλετικής ή και θρησκευτικής καταγωγής. Που μας έχετε πρήξει με το παραμύθι ότι οι Ορθόδοξοι σφάξαμε τους Έλληνες για να τους κάνουμε Χριστιανούς. Ψεύτες και υποκριτές. Και που σας πιστεύουν όσοι ημιμαθείς και αγράμματοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ψάξουν την αλήθεια και καταπίνουν αμάσητα τα φληναφήματα που τους πασάρετε. Μωροί και τυφλοί θα κριθείτε μια μέρα για αυτό και δεν το ξέρεται.



    Κριτήριο αυτής της ισότιμης αντιμετώπισης των ανθρώπων από το Θεό είναι η πίστη. Η πίστη που ενώνει το Θεό με τους ανθρώπους. Αυτή την ενοποιό πίστη διακρίνουμε στη Χαναναία.

    Έχει μια κόρη η οποία «κακώς δαιμονίζεται». Μοναδική της ελπίδα ο Ιησούς. Η Χαναναία βγαίνει έξω από τα όρια της περιοχής της και του φωνάζει δυνατά: «Ελέησε με Κύριε, Υιέ του Δαβίδ». Αυτή η έξοδος της είναι ουσιαστική. Είναι έξοδος από την ειδωλολατρία και προάγγελος της εξόδου των εθνών από την ειδωλολατρία.

    Η έξοδος της Χαναναίας είναι μια πρόσκληση και πρόκληση για τον καθένα από εμάς. Και σήμερα, όπως και τότε, έχουμε ανάγκη μιας ηρωϊκής εξόδου από εγωισμούς, πάθη, αδυναμίες για να μπορέσουμε να συναντήσουμε το λυτρωτή. Ο ίδιος έρχεται για να μας συναντήσει. Εμείς επιδιώκουμε αυτή τη συνάντηση;

    Όλοι τον έχουμε ανάγκη μέσα από τη διαφορετικότητα των προβλημάτων μας. Διαφορετικά τα προβλήματα του καθενός, όμως είναι κοινό το σημείο που μας ενώνει. Και αυτό το κοινό σημείο είναι η πίστη, όχι σαν θεωρία, αλλά κυρίως σαν βίωμα και τρόπος καθημερινής ζωής. Μια πίστη που αντέχει στις δοκιμασίες, αλλά και που καταφεύγει στο Θεό την ώρα που οι ανθρώπινες δυνάμεις εξαντλούνται, ο Θεός αν και γνωρίζει τα προβλήματα μας, εν τούτοις θέλει μέσα από την ένταση της κραυγής μας να εκδηλωθεί η δύναμη της πίστεως μας, όπως έγινε και με τη Χαναναία.
    Απάντηση
  6. Όποια λοιπόν κι αν είναι η ένταση της προσευχής – κραυγής μας που θα φανερώνει και την έκταση του πόνου μας, αυτή η κραυγή, αυτή η προσευχή θα πρέπει να είναι και ο καθρέφτης της πίστεως του καθενός μας. Θα είναι κατά κάποιο τρόπο ένας νέος μετρητής «Ρίχτερ» που θα καταγράφει όμως τις δονήσεις των συναισθημάτων μας. Αν οι φυσικές δονήσεις συνήθως έχουν ένα καταστροφικό αποτέλεσμα, αυτές οι δονήσεις των συναισθημάτων θα έχουν αντίθετα «θετική καταστροφή», ιδιαίτερα δε του οικοδομήματος που λέγεται ολιγοπιστία. Αυτή η «θετική καταστροφή» της ολιγοπιστίας θα δημιουργήσει στο τέλος μέσα μας μια ανέκφραστη γαλήνη. Γιατί θα διαπιστώσουμε ότι αυτό για το οποίο παρακαλέσαμε το Θεό έχει γίνει πραγματικότητα, όπως έγινε και με τη Χαναναία. Ακόμα κι όταν ο Θεός κρίνει να καθυστερήσει να μας απαντήσει και τότε, όταν εναποθέσουμε με πίστη την ελπίδα μας σ’ Αυτόν, τότε και πάλι το φως της χάριτος Του θα φωτίσει και θα γαληνέψει την ψυχή μας.

    Παρακολουθήσαμε σήμερα τη Χαναναία να μην αποθαρρύνεται όταν ο Ιησούς «ουκ απεκρίθη αυτή λόγον», αλλά και όταν άκουε τις προτροπές των μαθητών Του να την διώξει. Μας δίδαξε με το παράδειγμά της ότι δεν πρέπει να καταθέτουμε τα όπλα του αγώνα, έστω κι αν δεν παίρνουμε απάντηση στις προσευχές μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μας δίδαξε ότι παρά τη «σιωπή» τον Ιησού, παρά τις αντιρρήσεις ή αποθαρρύνσεις του οικογενειακού ή του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, εμείς πρέπει να επιμένουμε, όπως τη Χαναναία, ως την ώρα που θα λυθεί η «σιωπή» του Ιησού, όπως και έγινε. Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες είναι μέρος της ζωής μας, όπως μας προαναγγέλλει ο ίδιος ο Κύριος :«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ΄33). Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Όπότε δεν είναι θέμα συμπεριφοράς αλλά διδαχής προς τους υπόλοιπους.
    Απάντηση
  7. Τη δύναμη και την παιδαγωγική αξία της ασθένειας ή των θλίψεων τονίζει και ο Απόστολος Παύλος λέγοντας ¨Όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός ειμί». (Β΄ Κορ. ιβ΄10). Η δύναμη αυτή αντλείται από την πίστη στο Θεό γεγονός που οδηγεί σε διαφορετική και ενθαρρυντική αντιμετώπιση των θλίψεων. Απάντηση γι’ αυτή την ενθαρρυντική αντιμετώπιση μας δίνει και πάλι ο Απόστολος Παύλος: «Αφού, λοιπόν, ο Θεός μας έσωσε επειδή πιστέψαμε, οι σχέσεις μας με το Θεό αποκαταστάθηκαν με τη μεσολάβηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτός μας οδήγησε στο χώρο αυτής της χάρης του Θεού, στην οποία είμαστε στερεωμένοι, και καυχόμαστε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Μα δε σταματά εκεί η καύχησή μας. Καυχόμαστε ακόμα και στις δοκιμασίες, επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μαρτυρεί γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας» (Ρωμ. ε΄1-5).

    Η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει, όπως δεν απογοητεύει και τη Χαναναία. Αφού επέτρεψε ο Κύριος να περάσει η πίστη της Χαναναίας μέσα από διάφορες δοκιμασίες, στο τέλος έλαμψε αυτή η πίστη, όπως το χρυσάφι που δοκιμάστηκε στη φωτιά. Αν. λοιπόν, και η δική μας πίστη είναι τόσο βαθιά και σταθερή, τότε να ‘μαστε βέβαιοι ότι θα ισχύει και για μας η διαβεβαίωση του Κυρίου «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε». (Ματθ κα΄22). Όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα τα λάβετε. Ας τον παρακαλέσουμε κι εμείς, τον Κύριο όπως και οι Απόστολοι: «πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ΄5). Κύριε, αύξησε την πίστη μας. Κύριε βοήθησε με και τότε νάμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε την ποθητή απάντηση: «Μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις». «Μεγάλη είναι η πίστη σου. Ας γίνει όπως θέλεις».

    Τέλος δεν περιμένω να αλλάξεις συμπεριφορά γιατί είσαι πωρωμένος. Ανεβάζω αυτά τα λόγια για να υπάρχει ο σωστός αντίλογος στης αβελτηρίες που τσαμπούνας και σε πιστεύουν όσοι σε διαβάζουν. Επίσης ξέρω ότι μπορεί να σβήσεις το post μου να με κατηγορήσεις για οτιδήποτε κ.ο.κ. αλλά ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις όσο και αν προσπαθείς να αλλοιώσεις την αλήθεια και εσύ και οι όμοιοι σου.
    Απάντηση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υποβάλλοντας το σχόλιο σου επιβεβαιώνεις ότι έχεις διαβάσει και αποδεχθεί τους όρους χρήσης και σχολιασμού του μπλογκ. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
http://eleusisdiagoridon.blogspot.gr/2013/08/blog-post_49.html