Σ' άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας

27. Μέσα στα Τείχη της πυκνής ενέργειας, ο άνθρωπος έχει ζήσει για πολύ καιρό αποκομμένος από την Πηγή της Ύπαρξής του και έχει λησμονήσει
ποιος πραγματικά είναι.

Κλειστά εντός ανθοκομείου υπό τα υελώματα τ' άνθη ξεχνούν πώς είν' η λάμψις του ηλίου και πώς φυσούν αι αύρ' αι δροσεραί όταν περνούν.

Έρχεται όμως η στιγμή, που η εργασία της εξέλιξής του τον φέρνει στο σημείο να αποκτήσει την εσωτερική βεβαιότητα και κατανόηση του Νόμου της μετενσάρκωσης ή παλιγγενεσίας, των διαδοχικών, δηλαδή, ενσαρκώσεων της ψυχής, μέχρι την επανένωσή της στο θείο Σώμα.
Όταν τα μάτια ανοίγουν για να αντικρύσουν τις πραγματικές διαστάσεις, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η αναζήτηση της α-λήθειας αποτελεί, στην κυριολεξία, μία πορεία ενθύμησης, μία διαδικασία επαναφοράς της μνήμης.
Ενώνει τότε τη φωνή του με αυτήν του Ποιητή, ο οποίος «ρωτάει» την προέκταση του χεριού και της καρδιάς του, το ιερό, τίμιο καλαμάρι του, - που από μέσα του ένας κόσμος βγαίνει και που κάθε μορφή κοντά σ' εκείνο σαν πηγαίνει, / γυρίζει με μια κάποια νέα χάρι - πού ηύρε η μελάνη του τα μυθικά τα πλούτη ... Και η απάντηση τον έρχεται τώρα εις το νου από μια άλλη μνήμη του Εαυτού, την μνήμη της ψυχής: σ' άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας.

Τα λόγια ποιος σε δίδαξε οπού στην μέση ρίχνεις του κόσμου, και μας ενθουσιάζουν⋅ και των παιδιών μας τα παιδιά θα τα διαβάζουν με την ιδία συγκίνησι και ζέσι. Αυτά τα λόγια πού τα βρήκες που στ' αυτιά μας ενώ ηχούν σαν πρωτοακουσμένα, όμως δεν φαίνονται και όλως διόλου ξένα - σ' άλλη ζωή θα τάξερε η καρδιά μας.

Τόποι ανεξήγητα οικείοι, άνθρωποι «άγνωστοι» και όμως γνωστοί, συναισθηματικές ατμόσφαιρες γνώριμες, ιδιαίτερες περίοδοι της Ιστορίας που του ασκούν έλξη - αισθάνεται μάλιστα σα νάχει ζήσει και παλαιότερα στη Γη σε κάποιο συγκεκριμένο γεωγραφικό μήκος και πλάτος - μνήμες και εικόνες, θαμμένες στα βάθη του υποσυνειδήτου, όλα όσα απορούσα η ψυχή και ασαφώς / αισθάνετ' εν αγόνοις συγκινήσεσιν, αναδύονται στη συνειδητότητά του και ερμηνεύονται μέσα του.
Μέσα στην εποχή αυτή, αισθάνομαι ελεύθερος⋅ την έχω κάνει πια δικιά μου, έλεγε ο Ποιητής για την αρχαία Ελλάδα. Οι προηγούμενες ζωές σχεδόν συνυπάρχουν με τις επόμενες⋅ συναλλάσσονται, συνδιαλέγονται με σκοπό την εξέλιξη.
Ο δείκτης, όμως, στο ρολόγι της ψυχής, γυρίζει στους ανθρώπους, καθώς οι κύκλοι ζωής μάς φέρνουν κυρίως κοντά σε ήδη γνωστούς και αγαπημένους συνανθρώπους: ανθρώπους που επιλέξαμε για να μπορέσουμε να δώσουμε ο ένας στον άλλον όλα όσα δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε κάποτε ή για να μπορέσουμε να τους δώσουμε την αγάπη και τη γαλήνη που κάποτε τους στερήσαμε ή απλά για να απολαύσουμε τη ζεστασιά και την αγάπη τους. Σκοπός της κοινής επιστροφής μας εδώ, η ανταλλαγή ενεργειών και συναισθημάτων.

Πιο έμορφος με φανερώνεται τώρα που η ψυχή μου τον ανακαλεί απ' τον Καιρό. Απ' τον Καιρό. Είν' όλα αυτά τα πράγματα πολύ παληά - το σκίτσο, και το πλοίο, και το απόγευμα.

Οι ψυχές επιστρέφουν μαζί, σε κοινή πορεία, μέχρι οι άνθρωποι να μπορέσουμε να εξοικειωθούμε με το «εμείς», να βιώσουμε την καθολική αγάπη. Αυτή είναι η μυστική δύναμη που μας κρατάει κοντά σε κάποιους ανθρώπους, άσχετα με τα εξωτερικά γεγονότα. Εκείνος που θυμήθηκε παύει να τοποθετεί τις σχέσεις του σε επίπεδο νοητό⋅ δεν αποτελούν πια γι' αυτόν αντικείμενο προς μελέτη, αλλά πηγή ζωής και φωτός⋅ δεν αποτελούν κρίκο ασφάλειας, αλλά κρίκο αμοιβαιότητας. Δέχεται το δώρο της επιστροφής των αγαπημένων του και δεν αφήνει ούτε μία στιγμή να πάει χαμένη.

Εν τη καρδία μου είναι γραμμένα πολλά ποιήματα⋅ και τα θαμμένα εκείνα άσματά μου αγαπώ.

Ο άνθρωπος προορίζεται να δημιουργήσει τον εαυτό του μέσα από τη λήθη της συνείδησης, όπως άλλωστε και η ποίησις λεληθότως δημιουργεί. Η λήθη είναι μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα, την οποία το Σύμπαν έχει προνοήσει για να βοηθήσει τον άνθρωπο να βαδίσει με μεγαλύτερη ευκολία και ασφάλεια το δρόμο του.
Ο άνθρωπος όταν δοκιμάζει εμπειρίες αποτυχίας ή έντονου τρόμου ή πόνου, αναπτύσσει μια αμυντική στάση που τον κάνει να αποφεύγει κάθε ανάλογο βίωμα. Η μνήμη «καθαίρεται» ακριβώς για να απαλλάξει από τέτοιες δεσμεύσεις κάθε φορά που ξεκινά μια νέα ζωή. Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που υποσυνείδητα η άρνηση επανάληψης του βιώματος είναι τόσο ισχυρή, ώστε δρα χωρίς καν νοητικό - λογικό - συνειρμό. Αυτές είναι οι γνωστές φοβίες, που μπορεί να έχουν ρίζες σε μία ή περισσότερες προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Ζωές που στιγματίστηκαν από απώλειες, οι οποίες σημαδεύουν τον υπόλοιπο δρόμο και καλλιεργούν ανασφάλειες μέσα του⋅ σκηνές από δυσάρεστες εμπειρίες στο μακρινό παρελθόν που σκιάζουν την τωρινή του προσπάθεια να βαδίσει στο Φως⋅ τωρινές ευαισθησίες και φόβοι που οφείλονται σε κατάλοιπα από τους κύκλους στους οποίους η εμπειρία προκάλεσε το τραύμα, θα επανέλθουν στη μνήμη για να τις αναγνωρίσει και να μπορέσει να τις εξουδετερώσει.

αναμνήσεων ευόσμων, αρρήτων μου προσφέρεται πηγή.

Ο άνθρωπος ελευθερώνεται όσο καταφέρνει να επανέρχεται σε επώδυνες εμπειρίες. Η επανάληψη τον κάνει να συνειδητοποιεί πως ο πόνος βαθμιαία γίνεται λιγότερος. Έτσι αποκτά ισχύ πάνω σε οποιαδήποτε κατάσταση θεωρούσε πριν αξεπέραστη και οδυνηρή.
Η απώλεια μνήμης των προηγούμενων ζωών, η οποία εξαφανίζει τα σημάδια της εμπειρίας και δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας νέων, «καθαρών και υγιών» συνειρμών είναι η σημαντικότερη ευκαιρία που δίνεται στον άνθρωπο ώστε να κατορθώσει να εξαλείψει εσφαλμένες επιλογές προηγούμενων ενσαρκώσεων και να ακυρώσει το αρνητικό αποτέλεσμά τους.
Γι' αυτό και ο άνθρωπος δεν πρέπει να αναμοχλεύει από περιέργεια την παλαιά του μνήμη ή να εκβιάζει την επαναφορά της. Η μνήμη επανέρχεται σιγά σιγά, όσο ο άνθρωπος αποδεσμεύεται από την ανάγκη εκτίσεως καθορισμένων προτύπων ζωής. Γι' αυτό, είναι πιθανό να επανέλθουν εικόνες κατά τη στιγμή του θανάτου-περάσματος.

Των αισθημάτων τα λεπτά μετρά κι' ορίζει, ταις ώραις της ψυχής μετρά κι' αλλάζει.

Όσο ο άνθρωπος προχωρά στον Εσωτερισμό, διαπιστώνει πως ο φόβος έχει χάσει πια κάθε ισχύ πάνω του. Αυτό συμβαίνει γιατί ο φόβος συνδέεται άρρηκτα με το άγνωστο. Το άγνωστο παύει να υφίσταται όσο τα μάτια της Ψυχής αρχίζουν να διακρίνουν τον ειρμό των Φυσικών και Μεταφυσικών Νόμων, την ένωση των γνωστών και αγνώστων Διαστάσεων της Ζωής, την Πληρότητα του Κόσμου και όσο αρχίζει να νιώθει τη Συγγένεια με το θεϊκό Σχέδιο. Μόλις η βεβαιότητα κατακλύσει τον άνθρωπο, εξαφανίζεται κάθε φόβος, γιατί όλα αποκτούν ένα νόημα, όλα τακτοποιούνται τέλεια, και γίνεται πια σαφές, πως κάθε τι ακολουθεί μία πορεία σύγκλισης προς την τελική πραγματοποίηση του θελήματος του Θεού.
Συνειδητοποιούμε ακόμα ότι τα γεγονότα, οι σχέσεις και οι δεσμοί της παρούσας ενσάρκωσης δεν είναι παρά μικρές ψηφίδες σ' ένα τεράστιο μωσαϊκό. Η παρούσα ενσάρκωση, την οποία αντιλαμβανόμαστε ως οριστική και αιώνια αποτελεί στην πραγματικότητα ένα απλό «πέρασμα» από ένα χώρο για συγκεκριμένους λόγους σε μία «στιγμή» του Αιώνιου Χρόνου.
Δεν μας χρειάζεται πια να αναζητήσουμε τους λόγους που μας έχουν κάνει να υποφέρουμε στο γήινο αυτό κύκλο. Κάποιοι μας είναι ήδη γνωστοί, αλλά το κυριότερο είναι πως δεν έχει σημασία να ασχοληθούμε πλέον με το παρελθόν. Αναζητάμε το θετικό σε οποιαδήποτε φάση ζωής και αν βρισκόμαστε, και όσο δύσκολο και αν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Αναζητάμε τα καλά στοιχεία και όταν τα βρούμε, επικεντρωνόμαστε σ' αυτά, στερεώνοντας το παρόν μας με τον τρόπο που το έχουμε ήδη δομήσει.

Η χαραίς μου κ' οι καϋμοί και κάθε τι που έχω εδώ χάμου γρήγορα θα περάσουν.

Όπως ο Άσωτος Υιός έφυγε από τον Πατέρα για να γνωρίσει τον εαυτό του, έτσι η Ψυχή αποκολλάται από τα Αιθέρια Πεδία και έρχεται στη Γη για να γνωρίσει τον εαυτό της. Δένεται στην Ύλη και δοκιμάζει όρια και αντοχές. Και κάποτε, μετά από πολλές περιπλανήσεις - διαδοχικές μετενσαρκώσεις - επιστρέφει στην αρχική της κατάσταση έχοντας επιλέξει πια την κατάσταση αυτή. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος επιλέξει συνειδητά αυτό τον προορισμό, θα αντιμετωπίσει τη ζωή του σαν διαδρομή προς το αιώνιο Φως.
Η θύμηση είναι δώρο και καθοδηγητής στο να ενώσει κανείς τα κομμάτια, που αλλιώς δεν έχουν κανένα νόημα.

Όσο κι αν στάθηκε του βίου του η κόπωσις μεγάλη, ένα καλό διατήρησεν, η μνήμη διόλου δεν του λείπει.

Ο άνθρωπος που θυμήθηκε, αποτέμνει τον γήινο λώρο και ανοίγεται στον Κόσμο. Ζει τη Χαρά της Δημιουργίας μαζί με τον Δημιουργό της. Ξεχνά το θάνατο, διότι η φωνή της Ζωής αντηχεί πια στ' αυτιά του.
28. Ο ρόλος των ανθρώπων είναι να δημιουργούν και αυτό σημαίνει να μεταλλάσσουν τις ενέργειες κατά τη θέλησή τους, από ασυνείδητες σε συνειδητές. Η επαναφορά της μνήμης βοηθά τον άνθρωπο να κατανοήσει την εσωτερική σημασία των ρόλων, τους οποίους έχει κληθεί να ερμηνεύσει στην παρούσα ενσάρκωσή του και να αποταυτιστεί πλήρως από αυτούς, καθώς συνειδητοποιεί πως δεν είναι παρά ένας απρόσωπος συν-εργάτης στο Έργο του Θεού.

Καλό το φως⋅ κι αυτοί που έρχονται καλοί⋅ τα λόγια και τα έργα των κι αυτά καλά⋅ Και όλα ίσια να ευχόμεθα. Αλλά το Άργος ειμπορεί χωρίς Ατρείδας να κάμη. Τα σπίτια δεν είναι παντοτεινά. Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά. Ημείς ν' ακούμε. Όμως δεν θα μας γελά το Απαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος. Και απαραίτητος, και μόνος, και μεγάλος αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος.

Ο γνώστης άνθρωπος αποδέχεται τις συνθήκες της ζωής του με απόλυτη επίγνωση και αταραξία και αναλαμβάνει με προθυμία κάθε νέο ρόλο που η ζωή του αναθέτει: Όταν ο Κλεομένης Γ' ζήτησε τη βοήθεια του Πτολεμαίου Γ΄ για να πολεμήσει τους Μακεδόνες και την Αχαϊκή Συμπολιτεία, ο δεύτερος απαίτησε για εγγύησιν της συμφωνίας των ένα λίαν ταπεινωτικόν, ανοίκειον πράγμα. Ν' αποσταλεί η μητέρα του Κλεομένη εις Αίγυπτον και να φυλάττεται. Και εκείνη ...

Όσο για την ταπείνωσι - μα αδιαφορούσε. Το φρόνημα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός να νοιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός. Όθεν κ' η απαίτησίς του δεν μπορούσε πραγματικώς να ταπεινώσει Δέσποιναν Επιφανή ως αυτήν⋅ Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα.

Ένας χθεσινός Λαγίδης, δηλαδή μία νεαρή ψυχή στις αρχικές της ενσαρκώσεις, που είναι ακόμα ένας γήινος υλικός άνθρωπος, δεν είναι ασφαλώς ικανός να νοιώσει το φρόνημα της Επιφανούς Δέσποινας, της παλαιάς ψυχής που έχει συνειδητοποιήσει το εσωτερικό νόημα της εργασίας της. Η υπέροχη γυναίκα ... γέλασε ... Και μάλιστα χαίρονταν που μπορούσε νάναι στο γήρας της ωφέλιμη στην Σπάρτη ακόμη. Η επίγνωση της μη προσωποποίησης και μη ταύτισης με τους ρόλους που της αναθέτει η ζωή, την καθιστά έτοιμη να παραιτηθεί από οποιαδήποτε γήινη θέση όταν το Έργο το απαιτήσει από εκείνη. Μπορεί, επίσης, να είναι ωφέλιμη από οποιαδήποτε θέση, αφού γνωρίζει το μόνο σημαντικό: ανεξάρτητα από θέσεις και ρόλους, η ψυχή είναι ζωντανή και ο λόγος της καρποφορεί μόνο όταν το πνεύμα δεσμευτεί στο θείο Έργο.
Σταδιακά, ο άνθρωπος θα απεκδύσει και τους δικούς του ακόμα ανθρώπους από το σχήμα του ρόλου τους: θα τους αισθανθεί ως ψυχές που ανέλαβαν να ερμηνεύσουν τον ρόλο του πατέρα, της μητέρας, του συντρόφου του κ.ο.κ. στην παρούσα ενσάρκωσή του. «Βαστώντας τη θέση μεγαλεμπόρου» και όχι «ήταν» μεγαλέμπορος, γράφει ο Ποιητής όταν αναφέρεται στο επάγγελμα του πατέρα του, διατυπώνοντας έτσι την ενστερνισμένη γνώση του για την έννοια των ρόλων.
Έχουμε, λοιπόν, τώρα την ευκαιρία να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας, αφού δεν συγχέουμε πια την αγάπη των ανθρώπων με την ασφάλεια. Οι περισσότεροι έχουμε ζήσει επώδυνες ζωές, γι' αυτό και αναζητάμε δύναμη μέσα από τη δύναμη της αγάπης - αλλά αυτό δεν μπορούν να το κατορθώσουν τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μόνο η Αιώνια και Απόλυτη Αγάπη του Θεού μπορεί να μας γιατρέψει τις παλιές πληγές. Ας στραφούμε στο Θεό και ας συγχωρήσουμε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αναζήτησή μας, χωρίς να απομακρυνόμαστε πληγωμένοι, γιατί κάνουμε κακό σ' αυτούς.
Υπάρχουν πολλοί που είναι πρόθυμοι να προσφέρουν κάθε συγκεκριμένη στιγμή, και σ' αυτούς πρέπει να απευθυνόμαστε όταν ζητάμε κάτι, όχι σε εκείνους που δεν μπορούν ή δε θέλουν να μας προσφέρουν αυτό που τη δεδομένη στιγμή ζητάμε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις: ζητάμε απ' αυτόν που επιλέγουμε εμείς, χωρίς να έχουμε σκεφτεί αν εκείνη τη στιγμή εκείνος προσφέρεται, αντί να αναζητήσουμε τις αληθινές προσφορές που πάντα υπάρχουν γύρω μας. Αυτό συμβαίνει γιατί ορίζουμε εμείς ρόλο στους ανθρώπους με στεγανά και παγιωμένα στο μυαλό μας καθήκοντα. Έτσι, ο ρόλος φτάνει να καθορίζει τις απαιτήσεις μας απ' τον άνθρωπο και όχι οι πραγματικές του δυνατότητες.
Το λάθος που αναλογεί σε μας είναι ότι συνδέουμε κάποια συγκεκριμένη ευχάριστη δραστηριότητα ή απλώς διάθεση με μόνο ένα πρόσωπο, και ζητάμε αποκλειστικά απ' αυτό την κάλυψη της ανάγκης μας. Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως τίποτα δεν εξαρτάται αποκλειστικά από ένα μόνο πρόσωπο ή πράγμα, και να αισθανθούμε ελεύθεροι να αναζητήσουμε αλλού ό,τι προσωρινά μας αρνείται η «πηγή» προς την οποία αρχικά απευθυνθήκαμε.
Αυτό μας βοηθάει να μην καταπιέζουμε τους άλλους ανθρώπους αλλά ούτε και τον εαυτό μας που ενδεχομένως έχει απαιτήσεις διότι οι ανάγκες του είναι υπαρκτές. Ας αποσυμφορήσουμε στο μυαλό μας την πιεστική εξάρτηση, και ας ασχοληθούμε με το να ανακαλύψουμε δημιουργικούς τρόπους να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας με τη βεβαιότητα πως οι πηγές που μας προσφέρονται είναι πολλές και άφθονες. Αρκεί να βιώσουμε αυτή τη βεβαιότητα μέσα μας, να αρνηθούμε το σύνδρομο της στέρησης που εμφυτεύει ο φόβος στο μυαλό μας.
Τέλος, αυτοί που σ' αυτή τη ζωή είναι έμπιστοι φίλοι μας μπορεί να εμφανιστούν σε άλλη ως σκληροί και αυστηροί υποκινητές δύσκολων εμπειριών για μας. Τότε, όμως, θα μας αγαπούν ακόμα το ίδιο, διότι θα έχουν δεχθεί να λάβουν την απόρριψή μας προκειμένου να μπορέσουμε να πάρουμε τα μαθήματα που ο δρόμος μας απαιτεί. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα αγαπήσουμε τους «εχθρούς» ως φίλους πιο έμπιστους και κοντινούς και θα διευκολούνουμε το δυσχερές έργο τους να γίνουν «κακοί» για μας στη γήινη αυτή φάση, διότι αυτοί θυσίασαν την αγάπη τους προσωρινά ώστε εμείς να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
29. Όταν σπάσει το φράγμα του Χρόνου και η Μνήμη αφυπνιστεί, ο άνθρωπος θα επιστρέψει στις Πηγές, αυτές που είχε πάντα δίπλα του, διάβαζε ξανά και ξανά χωρίς όμως να βλέπει το προ-φανές. Θα στρέψει το βλέμμα του στους μεγάλους Δασκάλους της ανθρωπότητας και τις Μυήσεις που έδωσαν στους θνητούς ανθρώπους για να τους οδηγήσουν στην αθανασία.
Θα αναλογιστεί πόσες φορές έχει διαβάσει τα ίδια αυτά κείμενα, κάποτε που η άγνοιά του τον έπειθε για τα «σίγουρα» συμπεράσματά του, λέγοντας «ανέγνων, έγνων, κατέγνων» - ως άλλος κούφος Ιουλιανός, που «διάβασε, κατάλαβε, καταδίκασε». Τώρα όμως θα ομολογήσει στον εαυτό του: ανέγνως, αλλ' ουκ έγνως: γιατί αν είχε πραγματικά κατανοήσει, δεν θα καταδίκαζε.
Θα επιστρέψει, λοιπόν, στον Πλάτωνα («Μένων») για να ξαναβρεί τη γνώση του Σωκράτη: «... Λένε λοιπόν πως η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη, και άλλοτε φτάνει στο τέλος της, οπότε λένε πως πεθαίνει, ενώ άλλοτε ξαναγεννιέται, χωρίς να χάνεται ποτέ⋅ λένε επίσης ότι για τον λόγο τούτο πρέπει ο άνθρωπος να περνά τη ζωή του όσο το δυνατόν πιο σύμφωνα με τον θείο νόμο. (...)
Επειδή λοιπόν η ψυχή είναι αθάνατη κι έχει γεννηθεί πολλές φορές, έχει δει τα πάντα, κι εδώ και στον Άδη, και δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει γνωρίσει. Επομένως δεν είναι καθόλου περίεργο να μπορεί τούτη να θυμάται και για την αρετή και γι' άλλα πράγματα τα οποία γνώριζε από πριν. Επειδή λοιπόν η φύση όλων των πραγμάτων συγγενεύει, και η ψυχή έχει γνωρίσει τα πάντα, τίποτα δεν την εμποδίζει, από τη στιγμή που θα θυμηθεί μόνο ένα - γεγονός που οι άνθρωποι ονομάζουν μάθηση - ν' ανακαλύψει όλα τα υπόλοιπα κατά τον ίδιο τρόπο, εάν βέβαια είναι γενναία και δεν κουράζεται με την αναζήτηση⋅ γιατί η αναζήτηση και η μάθηση είναι γενικά ανάμνηση».
Θα ενώσει, ακόμα, τη σκέψη του με τον Πυθαγόρα, ο οποίος γνώριζε ότι έχει ξαναζήσει ως Εύφορβος και μάλιστα αναγνώρισε, σε κάποιο ναό, την ασπίδα του, αυτήν που είχε χρησιμοποιήσει ως πολεμιστής στην Τροία. Θα συσχετίσει τη θύμηση αυτή του Πυθαγόρα με την από αιώνες ενστερνισμένη γνώση της Ανατολής: ο Δαλάι Λάμα επανενσαρκώνεται και από παιδί, θυμάται και αναγνωρίζει τα προσωπικά του αντικείμενα, εκείνα που χρησιμοποιούσε στην προηγούμενη ζωή του.
Θα σταθεί και στον Λουκιανό για να ξαναδιαβάσει στον πρώτο από τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του, τον Διογένη να λέει στον Πολυδεύκη: «Σου δίνω παραγγελία, Πολυδεύκη, όταν γρήγορα ανεβείς (γιατί σειρά σου είναι αύριο, θαρρώ, να ξαναζήσεις), αν δεις τον Μένιππο ... να του πεις ...». Αλλά και ο στίχος του Εμπεδοκλή: «΄Ημουν νέος άνδρας, νέα γυναίκα, δέντρο μικρό, πουλί και ψάρι βουβό που ξεπήδησε απ' τη θάλασσα», θα αποκτήσει γι' αυτόν καινούργιο νόημα.
Δεν θα παραλείψει και μεταγενέστερες φωτεινές ψυχές όπως αυτή του Τζορντάνο Μπρούνο, που θυσίασε τη ζωή του για να μην αποκηρύξει την αλήθεια του: «Επειδή η ψυχή δεν συναντάται δίχως σώμα αλλά και δεν είναι σώμα, μπορεί να βρεθεί μέσα σε ένα σώμα ή σε ένα άλλο, και να περνά από σώμα σε σώμα». Θα σταθεί όμως και στο θετικό μυαλό του Πασκάλ, που αναζήτησε την αλήθεια μέσα από την Φυσική και τα Μαθηματικά, και ο οποίος αναρωτήθηκε: «Ποιους λόγους μπορούν να επικαλεσθούν οι άθεοι, όταν υποστηρίζουν ότι ένας νεκρός δεν μπορεί να αναστηθεί; Τι είναι πιο δύσκολο, να γεννηθεί ή να ξαναγεννηθεί κανείς; Να υπάρξει αυτό που δεν υπήρξε ποτέ ή να εξακολουθεί να υπάρχει αυτό που υπήρξε; Είναι, άραγε, πιο δύσκολο να κατακτήσεις την ύπαρξη ή να επιστρέψεις σ' αυτήν; Η συνήθεια κάνει το πρώτο να φαίνεται εύκολο, η απουσία συνήθειας κάνει το δεύτερο να φαίνεται αδύνατο...»
Η αναζήτησή του θα κορυφωθεί στον Λόγο, και στους ακόμα μεγαλύτερους κόσμους στους οποίους θα τον φέρει η επαφή του με το πνεύμα που κρύφτηκε τόσους αιώνες μέσα στα έργα και τα λόγια του Χριστού. Πίσω από τις Γραφές, επί αιώνας μένοντας κρυμμένοι, μέσω τοιαύτης απελπιστικής σιγής ή απελπιστικής φλυαρίας, ο Ιησούς τι σοβαρά μας ήλθε πληγωμένος!

Ωραία πράγματα εδώ κείντ' εν σωρώ εδώ ευρίσκετ' ο συρμός ο τελευταίος. Πλην πόσα έλλειψαν εκ των παπύρων΄ πόσον συχνά των μιαρών σηρών βορά έγινεν ίαμβος λεπτός (...)

Οι φίλοι οι στενοί του ποιητή Τεμέθου διαβάζουν τους ερωτικούς του στίχους, που ο κόσμος στην Αντιόχεια πίστευε ότι ήταν αφιερωμένοι στον Εμονίδη και σκέφτονται:

Μια αγάπη του Τεμέθου το ποίημα εκφράζει, ωραίαν και αξίαν αυτού. Εμείς οι μυημένοι οι φίλοι του οι στενοί⋅ εμείς οι μυημένοι γνωρίζουμε για ποιόνα εγράφησαν οι στίχοι. Οι ανίδεοι Αντιοχείς διαβάζουν, Εμονίδην.

Η ερμηνεία του Λόγου θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι στη Γη. Θα συνεχίζεται μέχρι να γίνουμε μυημένοι και φίλοι Του στενοί, μέχρι ο Λόγος Του να πλημμυρίσει την ψυχή με ανακούφιση και να βρούμε σ' αυτόν την Ενότητα, τη Δύναμη, τη Χαρά. Κι όσο είμαστε ακόμα ανίδεοι, στην προσπάθειά μας να βρούμε την αγάπη «του Τεμέθου», την ωραίαν κι αξίαν Αυτού, θα εξακολουθούμε να διαβάζουμε «Εμονίδη» και να αγνοούμε τι πραγματικά κρύβεται μέσα στους γραμμένους και άγραφους στίχους της Υψηλής Ποίησής Του.
Εκτιμώ περισσότερον τας παρατηρήσεις των μεγάλων ανδρών παρά τα συμπεράσματά των. Οι μεγαλοφυείς νόες παρατηρούσι μετ' ακριβείας και ασφαλείας. Όταν δε μας εκθέσωσι τα υπέρ και τα κατά ενός ζητήματος δυνάμεθα ημείς να ποιήσωμεν το συμπέρασμα. Διατί όχι αυτοί; θα με ερωτήσωσιν. Απλώς διότι δεν έχω πολλήν πεποίθησιν περί της απολύτου αξίας ενός συμπεράσματος. Από αυτά τα διδόμενα εγώ σχηματίζω τοιαύτην κρίσιν και άλλος άλλην. Είναι δε δυνατόν να ήναι αμφότεραι εναντίαι και αμφότεραι ορθαί καθ' όσον αφορά έκαστον άτομον, διότι υπαγορεύονται υπό των ιδιαιτέρων μας περιστάσεων και ιδιοσυγκρασιών ή συμμορφούνται προς αυτάς. Δεν εννοώ με αυτά να καταστήσω τους συγγραφείς αναποφασίστους όλως διόλου. Το τοιούτον θα ήτο υπερβολή. Θέλω μόνο να είπω ότι δεν αγαπώ την υπερβολικήν δογματικότητα.

Ο ρόλος της αλήθειας είναι πολλές φορές αμφίσημος. Η αλήθεια δεν βοηθάει πάντοτε, όταν αποκαλύπτεται πρόωρα, όταν λέγεται με σκληρότητα ή ακόμα και με σκοπό να πληγώσει ή να μειώσει τον άνθρωπο. Μία βίαιη αποκάλυψη της αλήθειας μπορεί να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα, όπως η έξαφνη έκθεση στο φως του ήλιου για κάποιον που προέρχεται από σκοτάδι μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την όρασή του. Άλλωστε, ο ρόλος του Δασκάλου είναι όχι να παίρνει αποφάσεις για τους ανθρώπους, αλλά να τους οδηγεί σιγά σιγά στο Φως.
Ο Ιησούς έδωσε τη διδασκαλία Του σε πολλά επίπεδα, άγγιξε την κάθε ψυχή χωριστά και άνοιξε ελεύθερα το δρόμο για όλων των ειδών τους «μαθητές». Το κυριότερο: έδωσε σε όλους τους ανθρώπους τον απαιτούμενο χρόνο και τον τρόπο ώστε να μάθουν να επικοινωνούν με τον εαυτό τους, να αποκρυπτογραφούν τα σήματά του και να κατανοούν τις ψυχικές τους ανάγκες, όπως υπαγορεύονται από τους ως τώρα κύκλους ζωής τους και τα παρόντα βιώματα. Τότε, δεν θα τους χρειάζεται κανένα επιβεβλημένο έξωθεν σύστημα ιδεών, γιατί θα γνωρίζουν οι ίδιοι πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε το τι πρέπει να πιστεύουν. Οποιοδήποτε άκαμπτο σύστημα «πίστης» μπορεί να κρατά τον άνθρωπο σε «πειθαρχία» και σύμφωνο με τα «πρότυπα ηθικής», αλλά δημιουργεί χαρακτήρες που απέχουν πολύ από τον φωτισμένο άνθρωπο. Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα οφείλει να δημιουργεί στους ανθρώπους τις δυνατότητες και ικανότητες να μπορούν να κρίνουν κάθε φορά συνδεόμενοι με τον ανώτερο εαυτό τους και σε συμφωνία με τις Συμπαντικές συνθήκες, και όχι βέβαια να επαναλαμβάνουν άκριτα το ίδιο σχήμα που έτυχε κάποτε να μάθουν.

Τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μας άλλοι αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ' εμείς.

Η Αλήθεια υπάρχει ούτως ή άλλως για να τη βρούμε ή να την αγνοήσουμε. Η αλήθεια μάς κάνει να αισθανόμαστε ωραία, ήρεμα⋅ ας της δώσουμε χρόνο και αυτή θα μας βεβαιώσει τον εαυτό της⋅ αργά ή γρήγορα πάντως, όλα διαφαίνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις χωρίς να τα προκαλέσουμε ή να τα εξωθήσουμε. 

 http://www.to-en.gr/Kavafis/p08_t.htm#a29